Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 2015r.

1. Stanowisko lekarza sądowego co do możliwości stawiennictwa badanej osoby na rozprawie nie ma wprawdzie waloru decyzji wiążącej organy procesowe, ale stanowi podstawową przesłankę podejmowanej decyzji o usprawiedliwieniu bądź nieusprawiedliwieniu nieobecności, a tym samym o prowadzeniu bądź nieprowadzeniu dalszych czynności procesowych. Organ procesowy ma prawo zbadać rzetelność wystawionego zaświadczenia. Jednakże podstawy do powzięcia wątpliwości co do tej rzetelności powinny być racjonalne i uzasadnione konkretnymi okolicznościami. W przypadku powzięcia takich wątpliwości nie mogą być one automatycznie rozstrzygane w sposób dla strony niekorzystny, lecz winny być przedmiotem stosownej weryfikacji procesowej.
2. W sytuacji, gdy obwiniony wyraża wolę skorzystania z przysługującego mu na etapie postępowania odwoławczego prawa do osobistej obrony, należy mu to umożliwić. Wówczas, gdy absencja obwinionego została usprawiedliwiona w sposób czyniący zadość ustawowym wymogom i gdy jednocześnie wnioskuje on o nieprzeprowadzanie rozprawy pod jego nieobecność, należy rozprawę taką przerwać lub odroczyć. Prowadzenie rozprawy w takiej sytuacji pod nieobecność obwinionego poważnie narusza jego prawo do obrony, stanowiąc uchybienie rażące i mające istotny wpływ na treść wydanego w takich realiach orzeczenia - art. 523 § 1 k.p.k.