Postanowienie WSD z dnia 8 lutego 2020 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. M.H. z zażalenia obrońcy obwinionego na postanowienie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 9 września 2019 r., DZ 49/19,
na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze
postanawia:
uchylić zaskarżone postanowienie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 9 września 2019 r. i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Adwokat M.H. stanął pod zarzutem uporczywego uchylania się od obowiązku płacenia składek na rzecz samorządu adwokackiego, tj. o czyn z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 1 ust. 2 oraz § 65 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.
Postanowieniem z dnia 9 września 2019 r. Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie na podstawie art. 95j ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze tymczasowo zawiesił obwinionego w wykonywaniu czynności zawodowych, przyjmując, iż wieloletnie uchylanie się tegoż adwokata od płacenia składek korporacyjnych stanowi szczególnie uzasadnioną okoliczność, o której jest mowa w art. 95j ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Powyższe postanowienia zaskarżył obrońca adwokata M.H., zarzucając obrazę prawa procesowego, tj. art. 93b ust. 2 w zw. z art. 93b ust. 5 ustawy ? Prawo o adwokaturze i art. 117 § 2a k.p.k., polegającą na rozpoznaniu sprawy pod nieobecność obrońcy, mimo złożenia przez niego wniosku o odroczenie rozprawy, uzasadnionego niemożnością stawienia się na rozprawie i udokumentowanego zaświadczeniem lekarskim, wystawionym przez lekarza sądowego.
Skarżący ponadto zarzucił obrazę art. 95j ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, polegającą ? jego zdaniem ? na bezpodstawnym uznaniu, iż zaistniała szczególnie uzasadniona okoliczność wskazująca na konieczność zastosowania instytucji tymczasowego [zawieszenia], pomimo tego, że postępowanie obwinionego nie charakteryzuje się wysokim stopniem naganności, która zgodnie z hierarchią wartości etyczno-moralnych, wyklucza w społecznym odbiorze możliwość wykonywania przez obwinionego zawodu adwokata.
Podnosząc wskazane wyżej zarzuty, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Zażalenie obrońcy zasługuje na uwzględnienie jedynie częściowo.
Nie przesądzając o zasadności zastosowania wobec obwinionego środka w postaci tymczasowego zawieszenia w czynnościach zawodowych, należy podkreślić, iż zgodnie z treścią art. 95j ustawy ? Prawo o adwokaturze, możliwość jego orzeczenia została przewidziana w szczególnie uzasadnionych okolicznościach.
By uczynić zadość wymaganiom wyżej cytowanego przepisu sąd I instancji przed podjęciem decyzji winien nie tylko wysłuchać obwinionego w zakresie zarzucanego mu czynu, którego popełnienia de facto obrońca nie kwestionuje, ale także okoliczności jego popełnienia.
Oczywistym jest także, iż sąd I instancji, już na etapie toczącego się przed nim postępowania, winien zapewnić obwinionemu prawo do przedstawienia okoliczności, które doprowadziły do powstania tak wysokiego zadłużenia wobec Izby, czego nie zrobił.
Podkreślenia wymaga, że czyn zarzucany obwinionemu jest deliktem polegającym na długotrwałym, uporczywym uchylaniu się od obowiązku opłacania składek samorządowych i należy do zachowań o wysokiej szkodliwości, niezależnie od społecznej jego oceny, na co usiłuje powołać się skarżący. Kontestowanie obowiązku opłacania składek godzi bowiem w interes samorządu oraz adwokatury jako ogółu adwokatów i aplikantów adwokackich.
Niewątpliwie koniecznym będzie też ustalenie powodów braku inicjatywy organu samorządowego, a w szczególności Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie, zobowiązanego do czuwania nad terminowym wykonywaniem obowiązku opłacania składki samorządowej przez obwinionego. Przesłuchanie osób odpowiedzialnych za sprawy finansowe Izby może przyczynić się do ustalenia okoliczności tak długotrwałego uchylania się przez obwinionego od obowiązku uczestniczenia w kosztach utrzymania samorządu, a zwłaszcza na oceny jego stosunku do tegoż obowiązku.
Procedując w przedmiotowej sprawie, sąd I instancji winien mieć na względzie treść art. 93b ust. 2, 4 i 5 ustawy ? Prawo o adwokaturze oraz art. 117 § 3a k.p.k., który to przepis powinien zapobiec ewentualnej próbie przedłużania postępowania przez obwinionego w przyszłości.
Wobec powyższego zaskarżone orzeczenie należało uchylić i przekazać Sądowi Dyscyplinarnemu Izby Adwokackiej w Warszawie do ponownego rozpoznania.