Postanowienie WSD z dnia 5 maja 2015r.

Problematyka postępowań dyscyplinarnych była wielokrotnie poruszana w judykaturze Trybunału Konstytucyjnego. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału, w obowiązującym porządku konstytucyjnym dopuszczalne jest działanie innych niż sądy państwowe organów utworzonych w celu rozstrzygania sporów o prawa, w tym sądów dyscyplinarnych tworzonych w ramach korporacyjnych struktur organizacyjnych (wyroki TK z 8 grudnia 1998 r., sygn. K 41/97, z 11 września 2001 r., z 25 czerwca 2012 r., sygn. akt K 9/10). Trybunał wielokrotnie podkreślał, że zasadność wyodrębnienia procedur odpowiedzialności dyscyplinarnej i nadania im pozasądowego charakteru znajduje podstawę w specyfice poszczególnych grup zawodowych oraz ochronie ich autonomii i samorządności (zob. wyrok TK o sygn. K 41/97, a także wyroki z 4 marca 2008 r., sygn. SK 3/07, OTK ZU nr 2/A/2008, poz. 25 oraz 17 lutego 2009 r., sygn. SK 10/07, OTK ZU nr 2/A/2009, poz. 8).
Oczywistym jest, że sądy dyscyplinarne nie są sądami w rozumieniu konstytucyjnym zaś postępowanie dyscyplinarne nie jest postępowaniem sadowym ale postępowaniem poddanym kontroli sądowej. Trybunał Konstytucyjny konsekwentnie przyjmuje, że jeżeli sądy same nie rozstrzygają konfliktów prawnych, to przynajmniej powinny w sferze wymiaru sprawiedliwości sprawować kontrolę nad orzecznictwem organów quasi-sądowych (zob. wyroki TK o sygn. K 41/97, SK 11/99, SK 17/00, SK 3/07 oraz wyrok z 10 maja 2004 r., sygn. SK 39/03, OTK ZU nr 5/A/2004, poz. 40), co w realiach adwokackiego postępowania dyscyplinarnego realizowane jest poprzez kontrolę kasacyjną sprawowaną przez Sąd Najwyższy.