Postanowienie WSD z dnia 5 lipca 2022 r. (2)
Sygn. akt: WSD 65/22
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lipca 2022 r.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury
w składzie
Przewodniczący: SWSD adw. Marek Forystek
Członkowie: SWSD adw. Marcin Ajs
SWSD adw. Marcin Kondracki (spraw.)
przy udziale: Z-cy Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury
adw. Bartłomieja Gawrona
oraz protokolanta: adw. Agnieszki
Anny Kacperskiej
w sprawie dyscyplinarnej adw. XY z zażalenia obwinionego
na postanowienie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej we Wrocławiu z dnia 2
marca 2022 r., sygn. SD 3/18
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z
art. 95n pkt 1 Ustawy Prawa o adwokaturze
postanawia:
utrzymuje w mocy zaskarżone postanowienie Sądu Dyscyplinarnego Izby
Adwokackiej we Wrocławiu z dnia 2 marca 2022 r., sygn. SD 3/18
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 2 marca 2022 r., na podstawie art. 95j
ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze, Sąd Dyscyplinarny Izby
Adwokackiej we Wrocławiu nie uwzględnił wniosku obwinionego, adw. XY, o
uchylenie postanowienie o tymczasowym zawieszeniu w czynnościach zawodowych z
dnia 3 grudnia 2019 r.
Od postanowienia sądu I instancji, w dniu 30 marca 2022 r.
obwiniony wniósł odwołanie, skarżonemu postanowieniu zarzucając:
1. mające
istotny wpływ na wynik postępowania naruszenie przepisów prawa materialnego, a
to art. 95j ust. 1 Prawa o adwokaturze poprzez jego niewłaściwą wykładnię
polegającą na uznaniu, że przesłanką zawieszenia adwokata w czynnościach
zawodowych są jedynie szczególne okoliczności, podczas gdy prawidłowa wykładnia
tego przepisu prowadzi do wniosku, że zastosowania środka przewidzianego w art.
95j ust. 1 Prawa o adwokaturze wymaga również oceny zgromadzonego materiału
dowodowego, również tego zgromadzonego w toczącym się przeciwko adwokatowi
postępowaniu karnym;
2. a w konsekwencji powyższego naruszenie art. 7 k.p.k. w
zw. z art. 92 k.p.k. w zw. z art. 95n Prawa o adwokaturze polegające na
dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, w
szczególności poprzez niedokonanie samodzielnej oceny materiału dowodowego
zgromadzonego w sprawie Sądu Okręgowego w L., co miało istotny wpływ na treść
zaskarżonego postanowienia;
3. niezależnie
od powyższych zarzutów, obwiniony zarzucił również poczynienie błędnych ustaleń
faktycznych przejawiających się braku wszechstronnego ustalenia przez Sąd
Dyscyplinarny Izby Adwokackiej we Wrocławiu sytuacji materialnej obwinionego,
co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego postanowienia;
4. naruszenie
art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu w
postaci oświadczenia obwinionego, iż jest on wpisany na listę radców prawnych
przy OIRP w W., podczas gdy prawidłowa ocena tego faktu wykazuje, że pomimo
wpisu na listę radców prawnych OIRP w W., obwiniony widnieje tam jako osoba
niewykonująca zawodu, co miało istotny wpływ na wynik postępowania;
W związku z powyższym, obwiniony wniósł o
uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego
rozpatrzenia przez Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej we Wrocławiu.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny aprobuje postanowienie sądu I instancji, argumentację
zawartą w uzasadnieniu do przedmiotowego postanowienia i poczynione przez sąd I
instancji ustalenia faktyczne.
Zgodnie z treścią przepisu art. 95j ust. 1 Prawa
o adwokaturze: ?Adwokat lub aplikant adwokacki, przeciwko któremu toczy się
postępowanie dyscyplinarne lub karne, może być tymczasowo zawieszony w
czynnościach zawodowych przez sąd dyscyplinarny w szczególnie uzasadnionych
okolicznościach sprawy. Postanowienie o tym zawieszeniu wydaje sąd
dyscyplinarny z urzędu bądź na wniosek stron?. Z analizy wyżej
przytoczonego przepisu wynika, że pierwszą przesłanką do zastosowania
instytucji tymczasowego zawieszenia adwokata w czynnościach zawodowych jest
toczące się względem obwinionego postępowanie dyscyplinarne lub karne. Drugą z
przesłanek jest wystąpienie szczególnie uzasadnionych okoliczności sprawy.
Niewątpliwie przeciwko
obwinionemu toczy się zarówno postępowanie karne, jak i postępowanie
dyscyplinarne, zatem pierwsza z przesłanek określonych w tym przepisie została
spełniona. W uzasadnieniu do zaskarżonego postanowienia sąd I instancji w
sposób wystarczająco szczegółowy opisał i wykazał istnienie drugiej z
przesłanek, tj. szczególnie uzasadnione okoliczności sprawy, których
wystąpienie spowodowało, że koniecznym jest zastosowanie wobec obwinionego
środka w postaci tymczasowego zawieszenia w czynnościach zawodowych. Jak
trafnie przywołał sąd I instancji, zarzuty postawione obwinionemu dotyczą
istoty wykonywania zawodu adwokata. Świadczy o tym fakt, że dotyczą one szeregu
występków przeciwko mieniu i wiarygodności dokumentów, a pokrzywdzonymi w
przedmiotowym postępowaniu karnym są klienci obwinionego, w liczbie ponad stu
pięćdziesięciu.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny
aprobuje stwierdzenie sądu I instancji, że wyżej wskazane okoliczności stanowią
szczególnie uzasadnione okoliczności sprawy, których wystąpienie powoduje
konieczność zastosowania wobec obwinionego tymczasowego zawieszenia w czynnościach
zawodowych.
Nie można się zgodzić z
argumentacją obwinionego, że przy stosowaniu tego środka sąd dyscyplinarny
winien przeanalizować całość materiału dowodowego zgromadzonego w toczącym się
postępowaniu karnym ? nie jest to rola sądu dyscyplinarnego, lecz sądu powszechnego.
Trafnie wskazał sąd I instancji, że sam fakt postawienia adwokatowi zarzutów w
postępowaniu karnym nie przesądza o konieczności stosowania tymczasowego
zawieszenia w czynnościach zawodowych, niemniej w przedmiotowej sprawie liczba
zarzutów postawionych obwinionemu oraz ich charakter podważa wiarygodność
obwinionego jako adwokata oraz narusza zaufanie, którym adwokat powinien być
darzony w celu świadczenia pomocy prawnej dla swoich klientów bez uszczerbku dla ich interesów. Sąd
dyscyplinarny ocenia dane zachowanie z punktu widzenia deontologii zawodowej,
nie zaś pod kątem tego, czy dany czyn stanowi zachowanie kryminalizowane z
punktu widzenia prawa karnego. Zdaniem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, zarzuty,
które obwiniony stawia zaskarżonemu postanowieniu mają na celu doprowadzenie do
sytuacji, w której sąd dyscyplinarny miałby przeprowadzić ocenę dowodów
zebranych w innym postępowaniu, postępowaniu karnym, co nie jest ani rolą, ani
kompetencją sądu dyscyplinarnego. Jest to kompetencja sądu karnego, którego
zadaniem jest przeanalizowanie materiału dowodowego i wydanie stosownego
wyroku, w którym sąd ten rozstrzygnie, czy obwiniony dopuścił się czynu
stanowiącego przestępstwo.
Dodatkowo, irrelewantne z
punktu widzenia postępowania dyscyplinarnego są pisma kierowane przez
obwinionego do sądu, przed którym toczy się postępowanie karne, które obwiniony
kieruje do sądu dyscyplinarnego celem dołączenia do akt. Wszelkie uchybienia proceduralne
w postępowaniu karnym są rozpatrywane przez właściwy sąd powszechny i będą
podlegały kontroli instancyjnej w wypadku wniesienia apelacji od wyroku
pierwszej instancji, nie jest rolą sądu dyscyplinarnego ocena prawidłowości i
rzetelności toczącego się postępowania karnego. Z powyższych względów, pierwszy
i drugi zarzut obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie.
Obwiniony zarzuca
zaskarżonemu postanowieniu, że sąd I instancji poczynił błędne ustalenia
faktyczne przejawiające się w braku wszechstronnego ustalenia przez sąd I
instancji sytuacji materialnej obwinionego co miało mieć wpływ na treść
orzeczenia. Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie dopatrzył się w tym aspekcie żadnego
uchybienia sądu I instancji, które mogłoby mieć faktyczny wpływ na treść
wydanego postanowienia. Rolą sądu I instancji było przede wszystkim zbadanie,
czy stan faktyczny w przedmiotowej sprawie wypełnia przesłanki z art. 95j Prawa
o adwokaturze skutkujące zastosowaniem względem obwinionego środka w postaci
tymczasowego zawieszenia w czynnościach zawodowych. Po analizie stanu
faktycznego sąd I instancji stwierdził, że wobec ciążących na obwinionym zarzutów
i w związku z toczącymi się postępowaniem zarówno dyscyplinarnym, jak i karnym
względem obwinionego, koniecznym jest dalsze zawieszenie obwinionego w
czynnościach zawodowych, z czym zgadza się Wyższy Sąd Dyscyplinarny. Jakkolwiek
sytuacja materialna obwinionego może być czynnikiem mającym wpływ na decyzję w
przedmiocie zastosowania tego środka, gdyż może on skutkować pozbawieniem
adwokata głównego źródła dochodu, tak sytuacja materialna obwinionego nie może
przysłaniać tego, że koniecznym jest jego zastosowanie z powodu konieczności
ochrony dobrego imienia adwokatury oraz zaufania, którym muszą być darzeni
członkowie korporacji adwokackiej. Z wyżej opisanych powodów, zarzut trzeci
podniesiony przez obwinionego nie spotkał się z aprobatą Wyższego Sądu Dyscyplinarnego
i nie zasługuje na uwzględnienie.
Z tych samych powodów na
uwzględnienie nie zasługuje zarzut dotyczący naruszenia art. 7 k.p.k. poprzez
dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowody w postaci oświadczenia
obwinionego, iż jest on wpisany na listę radców prawnych przy OIRP w W., co
miało mieć istotny wpływ na wynik postępowania. Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie
dopatrzył się powodu, dla którego zarzucany przez obwinionego błąd w ocenie
wyżej przywołanego dowodu miałby wpłynąć na wynik postępowania. Biorąc pod
uwagę wszystkie okoliczności sprawy oraz zarzuty ciążące na obwinionym w pełni
zasadnym jest dalsze stosowanie względem obwinionego tymczasowego zawieszenia w
czynnościach zawodowych. W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego irrelewantnym
dla rozstrzygnięcia jest fakt, czy obwiniony widnieje na liście radców prawnych
jako osoba wykonująca zawód, czy jako osoba zawodu niewykonująca.
Mając powyższe na uwadze,
należało orzec jak w sentencji.
Hasło: obwiniony,
tymczasowe zawieszenie w czynnościach zawodowych, uzasadnienie, środek
odwoławczy.