Postanowienie WSD z dnia 4 marca 2023 r. (3)

Sygn. akt: WSD  119/22

POSTANOWIENIE

Dnia 4 marca 2023 r.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury

w składzie

Przewodniczący:   SWSD adw. Przemysław Stęchły

Członkowie:          SWSD adw. Monika Stachowicz

SWSD adw. Małgorzata Tyszka-Hebda (spraw.)

przy udziale: Z-cy Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury 
adw.  Bartłomieja Gawrona

oraz  protokolanta adw. Agnieszki Anny Kacperskiej

w sprawie dyscyplinarnej adw. XY z  odwołania obwinionej  od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 27 czerwca 2022 r., sygn. SD 36/21

na podstawie art. 95n pkt 1 Prawa o adwokaturze w zw. z art. 430 § 1 k.p.k.

p  o  s  t  a  n  a  w  i  a:

odwołanie obwinionej pozostawić bez rozpoznania

Pouczenie: zgodnie z art. 430 § 2 k.p.k. w zw. za art. 95n Prawo o adwokaturze na powyższe postanowienie służy zażalenie do Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Adwokatury do innego równorzędnego składu odwoławczego.

U z a s a d n i e n i e

           Obwiniona adwokat XY orzeczeniem Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie uznana została winną tego, że:

I. w okresie od 10.05.2019 do 05.03.2020 roku w W. naruszyła zasady etyki adwokackiej w sposób mogący poderwać zaufanie do zawodu w ten sposób, że w czasie i miejscu wskazanym wyżej, w sprawie prowadzonej przez Sąd Okręgowy w W., jako obrońca oskarżonego Y, zaniechała czuwania nad biegiem sprawy i podejmowania na rzecz klienta czynności procesowych, w szczególności nie stawiała się, bądź stawiała się ze znacznym spóźnieniem na terminy rozpraw w dniach 10.05., 23.05., 10.07., 17.07., 21.08., 18.09., 16.10., 15.11.2019 roku oraz 07.01. i 05.03.2020 roku zmuszając tym samym pokrzywdzonego do samodzielnego prowadzenia przez niego sprawy w sposób nieprzygotowany i nieuzgodniony z obrońcą, a zarazem nie udzielała żadnej pomocy prawnej i zaniechała wszelkich kontaktów ze swoim klientem w okresach między rozprawami nie informując go również o treści uchwały Okręgowej Rady Adwokackiej z dnia 13.11.2019 roku o zawieszeniu jej w czynnościach adwokackich, co uniemożliwiało dalsze udzielanie pomocy prawnej, czym naruszyła zasady uczciwości, sumienności i gorliwości, tj. czynu z art. 80 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z § 1. ust. 2 i 3, § 8 oraz § 49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.

II. w okresie od 21.04.2020 roku w W. naruszyła zasady etyki adwokackiej w sposób mogący poderwać zaufanie do zawodu w ten sposób, że po wypowiedzeniu jej pełnomocnictwa do obrony w sprawie prowadzonej przez Sąd Okręgowy w W. przez Y zaniechała w stosunku do wyżej wymienionego szczególnej staranności w sprawach finansowych nie dokonując rozliczenia należności za usługi adwokackie, których nie wykonała i nie odpowiadając na żądania Y wykonania tych rozliczeń ujętych w pismach wyżej wymienionego z dnia 02.04.2020 roku, pomimo odebrania ich w dniach 14.04. i 22.04.2020 roku, to jest czynu z art. 80 Ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z § 1 ust. 2 i 3, § 50 ust. 1 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu i za to Sąd Dyscyplinarny wymierzył co do zarzutu z pkt I karę zawieszenia w czynnościach zawodowych na okres 1,5 (półtora) roku oraz zakaz patronatu na okres lat 5 (pięciu), a za czyn II wymierzył karę pieniężną w wysokości pięciokrotnego minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującą w 2020 roku oraz obciążył obwinioną kosztami postępowania dyscyplinarnego za postępowanie przed Rzecznikiem oraz Sądem Dyscyplinarnym Izby Adwokackiej w Warszawie w kwotach po 1 tys. zł.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny ustalił, co następuje:

W dniu 12 lipca 2022 roku Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie przesłał obwinionej orzeczenie tegoż Sądu wraz z uzasadnieniem i pouczeniem o odwołaniu, odebrane w dniu 25 lipca 2022 roku.

W dniu 21 lipca 2022 roku obwiniona złożyła odwołanie od wyżej wskazanego orzeczenia - informując, że do daty złożenia nie otrzymała orzeczenia z uzasadnieniem, ale z ostrożności je zaskarża.

Na piśmie, o którym mowa widnieje adnotacja Prezesa Sądu Dyscyplinarnego ?odwołanie wniesione przed otwarciem terminu. Czekać na ew. uzupełnienie?. Po upływie terminu od doręczenia obwinionej orzeczenia z uzasadnieniem, nadesłano wyżej opisane odwołanie obwinionej jako wniesione w terminie.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył co następuje:

Odwołanie obwinionej należało pozostawić bez rozpoznania jako nie spełniające  warunków formalnych z art. 427 § 1 k.p.k.

W tym miejscu Wyższy Sąd Dyscyplinarny przywołuje rozstrzygnięcie Sądu Apelacyjnego w Katowicach  II AKa 457/17

?Od wyroków sądów I instancji stronom przysługuje środek odwoławczy w postaci apelacji. Środek odwoławczy musi oczywiście spełniać wymogi formalne pisma procesowego określone w art. 119 § 1 k.p.k., ale dodatkowo, musi też spełniać wymogi szczególne określone w art. 427 § 1 k.p.k. Ponadto, jeśli pochodzi od podmiotu kwalifikowanego, winien zawierać wskazanie zarzutów stawianych rozstrzygnięciu oraz uzasadnienie (art. 427 § 2 k.p.k.).

Stosownie do treści art. 120 § 1 k.p.k., jeżeli pismo procesowe nie odpowiada wymaganiom formalnym określonym w art. 119 k.p.k. lub w przepisach szczególnych, a brak jest tego rodzaju, że pismo nie może otrzymać dalszego biegu, wzywa się osobę, od której pismo pochodzi do usunięcia braku w terminie dni siedmiu. Tak więc istnieje możliwość uzupełnienia braku formalnego pisma procesowego. Rodzi się jednak pytanie czy każdy brak może zostać uzupełniony. Odpowiedź w tym zakresie musi być negatywna.

Stwierdzić trzeba, że istnieje grupa braków formalnych o nieusuwalnym charakterze, uniemożliwiających nadanie dalszego biegu pismu procesowemu (tak też Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 19 listopada 2014 roku, sygn. akt V KK 219/14).

W odniesieniu do apelacji takim nieusuwalnym brakiem będzie brak sformułowania zarzutów, jeśli środek odwoławczy pochodzi od podmiotu kwalifikowanego.

Zwrócić tu bowiem należy uwagę na kwestię dotyczącą granic, w jakich rozpoznawać może sprawę sąd odwoławczy. Stosownie bowiem do treści art. 433 §1 k.p.k. sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia, a jeżeli w środku odwoławczym zostały wskazane zarzuty stawiane rozstrzygnięciu ? również w granicach podniesionych zarzutów, uwzględniając treść art. 447 § 1-3 k.p.k., a w zakresie szerszym w wypadkach wskazanych w art. 435 k.p.k., art. 439 § 1 k.p.k., art. 440 k.p.k. i art. 455 k.p.k.

Granice zaskarżenia oraz podniesione zarzuty wyznaczają zatem obszar sprawdzenia poprawności orzeczenia ? pole, w ramach którego organ odwoławczy ? przy uwzględnieniu domniemań wynikających art. 447 § 1, 2 i 3 k.p.k. (ułatwiających ustalenie, czy podmiot skarży orzeczenie w całości ? co do winy, czy tylko w zakresie rozstrzygnięcia o karze lub w kwestii środka karnego) ? dokonuje kontroli zaskarżonego orzeczenia. Granice zaskarżenia i podniesione zarzuty wyznaczają tym samym granice kontroli odwoławczej.

Z utrwalonych poglądów tak doktryny, jak i orzecznictwa wynika, że niedopuszczalnym jest uzupełnianie, jak też dokonywanie zmian zarzutów przez podmioty kwalifikowane po upływie terminu do wniesienia środka odwoławczego bez względu na jego kierunek (zob. T. Grzegorczyk: Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Kraków 2003, s. 1095-1096; wyrok SN z dnia 30 kwietnia 1996 roku, sygn. akt WR 49/96, wyrok SN z dnia 5 marca 2008 roku, sygn. akt IV KK 423/07, wyrok s. apel. w Krakowie z dnia 16 grudnia 2010 roku, sygn. akt II AKa 230/10). W niniejszej sprawie nie można mówić nawet
o uzupełnianiu zarzutów. Nie zostały one bowiem w ogóle sformułowane. Sięganie w tym przypadku po możliwość uzupełniania braków formalnych pisma procesowego prowadziłoby do niedopuszczalnego obchodzenia przepisu art. 445 § 1 k.p.k. i konsekwencji z niego wynikających.

Brak sformułowania w apelacji pochodzącej od podmiotu kwalifikowanego, zarzutów powoduje, że takie pismo procesowe zawiera braki formalne o nieusuwalnym charakterze, uniemożliwiające nadanie mu biegu i w istocie nie może być uznane za środek odwoławczy. Tego rodzaju braki nie mogą być konwalidowane przez wezwanie do ich usunięcia w trybie, o jakim mowa w art. 120 § 1 k.p.k.

W świetle powyższego, należy stwierdzić, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodziły podstawy do wydania przez Przewodniczącego Wydziału XXI Karnego Sądu Okręgowego w Katowicach zarządzenia w przedmiocie wezwania do uzupełnienia braków formalnych pisma nadanego w dniu 08 sierpnia 2017 roku przez obrońcę oskarżonego, ponieważ stwierdzone braki mają charakter braków nieusuwalnych w trybie art. 120 § 1 k.p.k. Przez brak formalny nie można bowiem rozumieć braku jakiejkolwiek merytorycznej treści pisma. Pismo to, poza wyrażoną wolą zaskarżenia określonego orzeczenia, nie spełniało żadnych wymogów pozwalających uznać je za apelację. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do, nieznajdującego oparcia w treści obowiązujących przepisów, usankcjonowania możliwości wydłużania terminu do sporządzania środka odwoławczego na skutek celowego działania stron postępowania.?

Uznając, że w przedmiotowej sprawie zachodzi identyczna okoliczność odwołanie obwinionej należało pozostawić bez rozpoznania.