Postanowienie WSD z dnia 29 września 2018 r.

w sprawie adw. J.A. z zażalenia H.C. na zarządzenie Prezesa Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 19 czerwca 2018 r., DZ 24/18,
na podstawie art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 427 § 1 k.p.k.
postanawia:
odwołania nie uwzględnić i zaskarżone zarządzenie utrzymać w mocy.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 6 czerwca 2018 r., DZ 24/18, Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie nie uwzględnił odwołania H.C. od postanowienia Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 13 lutego 2018 r., RD/Og 320/17, o odmowie wszczęcia dochodzenia dyscyplinarnego w sprawie adw. J.A. i utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.
Powyższe postanowienie zaskarżył H.C., pomimo pouczenia, iż nie przysługuje żaden środek zaskarżenia.
Zarządzeniem z dnia 19 czerwca 2018 r. Prezes Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie, na podstawie art. 95n pkt. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 426 § 1 i art. 429 § 1 k.p.k., odmówił przyjęcia odwołania sporządzonego przez H.C. i odmówił nadania sprawie dalszego biegu z uzasadnieniem, iż postanowienie Sądu Dyscyplinarnego z dnia 6 czerwca 2018 r. jest prawomocne i dalsze odwołanie od tegoż postanowienia nie przysługuje.
Od zarządzenia Prezesa Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 19 czerwca 2018 r. odwołanie wniósł H.C., zarzucając naruszenie art. 13 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, poprzez blokowanie drogi odwoławczej.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie H.C. nie zasługuje na uwzględnienie.
Z treści art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze wynika, iż w sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowania dyscyplinarnego stosuje się przepisy Kodeksu postępowania karnego oraz rozdziałów I ? III Kodeksu karnego.
Nie budzi wątpliwości, iż w oparciu o obowiązujące przepisy odwołanie od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego rozpoznającego środki zaskarżenia na postanowienie Rzecznika Dyscyplinarnego o odmowie wszczęcia postępowania dyscyplinarnego ? nie przysługuje. Powyższe wynika z treści art. 426 § 1 k.p.k. stosowanego z mocy art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Odnosząc się do niniejszej sprawy należy uznać, iż H.C. nie przysługuje środek odwoławczy na postanowienie Sądu Dyscyplinarnego z dnia 6 czerwca 2018 r. z uwagi na prawomocność orzeczenia.
Podzielić zatem należy ustalenia Prezesa Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie, iż zaskarżone przez H.C. postanowienie z dnia 6 czerwca 2018 r. jest ostateczne i nie przysługuje na to postanowienie zażalenie ani też inny środek odwoławczy. Powyższe ustalenia Wyższy Sąd Dyscyplinarny przyjmuje jako własne.
Istotnie system zaskarżania postanowień o odmowie wszczęcia bądź umorzenia postępowania reguluje wyłącznie art. 88a ustawy ? Prawo o adwokaturze oraz Kodeks postępowania karnego, który ma zastosowanie poprzez odesłanie z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze. W myśl tychże przepisów sąd, który rozpoznaje odwołanie działa jako sąd odwoławczy, w związku z czym stosownie do treści art. 426 § 1 k.p.k. odwołanie na kończące sprawy postanowienie nie przysługuje.
Konsekwencją powyższego jest odmowa przyjęcia odwołania i nadania sprawie dalszego biegu.
Z wyżej podanych przyczyn zaskarżone zarządzenie Prezesa Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 19 czerwca 2018 r. o odmowie przyjęcia odwołania od postanowienia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 6 czerwca 2018 r. jest słuszne, a podniesione przez skarżącego zarzuty okazały się bezzasadne.
Mając na względzie wyżej poczynione rozważania Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzekł, jak w sentencji, utrzymując zaskarżone zarządzenie w mocy.