Postanowienie WSD z dnia 29 marca 2014 r.

Ocena czy niestawiennictwo stron jest "in concreto" usprawiedliwione, czy nie, pozostawiona jest do swobodnego uznania sądu dyscyplinarnego. Sąd dyscyplinarny, korzystając z prawa do "swobodnego uznania" powinien jednak niewątpliwie odpowiednio stosować treść art. 117 § 2 k.p.k., gdzie wprowadzono pojęcie "należytego usprawiedliwienia niestawiennictwa". Należyte usprawiedliwienie to niewątpliwie takie, które wskazuje na okoliczności rzeczywiście uniemożliwiające stronie stawienie się na rozprawę i udokumentowane w sposób nie budzący wątpliwości co do zaistnienia tych okoliczności (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 września 2004 r., SDI 20/04, LEX nr 568815).