Postanowienie WSD z dnia 29 listopada 2019 r.

w sprawie adw. K.P. z zażalenia obwinionego na postanowienie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 21 sierpnia 2019 r. w przedmiocie pozostawienia wniosku obwinionego adw. K.P. o przywrócenie terminu do złożenia odwołania
na podstawie art. 95 i art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 §1 k.p.k.
postanawia:
zmienić postanowienie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 21 sierpnia 2019 r. w sprawie WSD 59/18 w pkt. 1 w ten sposób, że:
oddala wniosek obwinionego adw. K.P. o przywrócenie terminu do złożenia odwołania,
w pozostałej części utrzymuje zaskarżone postanowienie w mocy.
UZASADNIENIE
W dniu 5 kwietnia 2017 r. w Sądzie Dyscyplinarnym Izby Adwokackiej w Katowicach zapadło w stosunku do obwinionego adw. K.P. orzeczenie uznające go winnym zarzucanego czynu. Obwiniony zaskarżył powyższe orzeczenie odwołaniem z dnia 26 lutego 2018 r.
Postanowieniem z dnia 9 lutego 2019 r. Wyższy Sąd Dyscyplinarny pozostawił odwołanie obwinionego bez rozpoznania jako wniesione po upływie ustawowego terminu. Obwiniony zaskarżył doręczone postanowienie, wnosząc o przywrócenie terminu do złożenia odwołania, wnosząc jednocześnie odwołanie.
Postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2019 r. Wyższy Sąd Dyscyplinarny pozostawił bez rozpoznania wniosek obwinionego o przywrócenie terminu, które to postanowienie zaskarżył obwiniony.
Rację ma skarżący co do kwestii niesłusznego pozostawienia bez rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu, w sytuacji uzupełnienia braków formalnych tego wniosku, do jakich obwiniony był wzywany i je ostatecznie uzupełnił, co skutkowało zmianą orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego w pkt. 1.
Jednakże rozpoznając merytorycznie wniosek obwinionego, Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie znalazł podstaw do przywrócenia terminu do złożenia odwołania, w pełni podzielając argumenty Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, zawarte w uzasadnieniu postanowienia z dnia 21 sierpnia 2019 r.
Na uwagę zasługuje fakt, że obwiniony złożył wniosek o przywrócenie terminu do złożenia odwołania już po fakcie, kiedy zapadło postanowienie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego w przedmiocie pozostawienia bez rozpoznania odwołania, które zostało złożone po terminie, które obwiniony wniósł do Wyższego Sądu Dyscyplinarnego wbrew przepisowi art. 126 § 2 k.p.k.
Sąd podtrzymuje pogląd, iż brak zachowania terminu do złożenia środków odwoławczych, brak podpisu na pismach kierowanych do sądów lub brak odpowiedniej ilości egzemplarzy, w przypadku obwinionego nie jest dziełem przypadku, a utrwaloną praktyką postępowania.
Rozpoznając zażalenie obwinionego, nie ulega wątpliwości, że obwiniony nie dochował należytej staranności w kwestii dochowania terminu do zaskarżenia orzeczenia, jakie zapadło w jego sprawie w Sądzie Dyscyplinarnym Izby Adwokackiej w Katowicach.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny podziela stanowisko Sądu Najwyższego [wyrażone w postanowieniu] z dnia 30 maja 2007 r., II CSK 167/07, w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2004 r., II CZ 86/04, oraz postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2011 r., I UZ 172/10, postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2015 r., IV CZ 20/15, cytowane w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, jak i pozostałe cytowane tam orzeczenia.
Powołując się na powyższe ? Wyższy Sąd Dyscyplinarny, pozostając w zgodzie z utrwalonym orzecznictwem w kwestii przywrócenia terminów ? a tym bardziej, co należy szczególnie podkreślić, jeśli dotyczy to profesjonalisty ? adwokata ? postanowił jak w petitum.