Postanowienie WSD z dnia 29 czerwca 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej adw. A.O. z zażalenia B.S. na postanowienia Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Płocku z dnia 19 października 2018 r., RD 7/18,
na podstawie art. 437 §1 k.p.k. w zw. z art. 95 n ustawy ? Prawo o adwokaturze
postanawia:
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Płocku z dnia 19 października 2018 r., RD 7/18.
UZASADNIENIE
Rzecznik Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Płocku postanowieniem z dnia 19 października 2018 r., odmówił wszczęcia dochodzenia dyscyplinarnego na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze w sprawie ewentualnego przewinienia dyscyplinarnego przez adwokata A.O., wobec stwierdzenia, że czynu nie popełniono.
Pismem z dnia 9 lipca 2018 r. skierowanym do Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie B.S. złożyła skargę na adw. A.O., podnosząc, iż adwokat ten nie sporządził żadnej notatki ze spotkania ze skarżącą, nie udzielił jej pomocy, nie ustanowił zastępstwa procesowego do sprawy o podział majątku i spraw o alimenty, nie ustanowił jej obrońcy do sprawy ani zastępstwa procesowego do sprawy z powództwa adwokat I.Z.
Postanowieniem z dnia 16 lipca 2018 r. Rzecznik Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie przekazał sprawę Rzecznikowi Dyscyplinarnemu Adwokatury, który następnie postanowieniem z dnia 20 lipca 2018 r. przekazał sprawę do merytorycznego rozpoznania Rzecznikowi Dyscyplinarnemu Izby Adwokackiej w Płocku.
W ocenie Rzecznika Dyscyplinarnego brak było podstaw do przyjęcia, że doszło do popełnienia deliktu dyscyplinarnego. Zarzuty podniesione przez skarżącą są bezpodstawne, albowiem Dziekan ani Wicedziekan Okręgowej Rady Adwokackiej nie są władni ustanawiać zastępstwa procesowego w jakiejkolwiek sprawie, a adw. A.O. musiał prawidłowo poinstruować skarżącą, jak wnieść skargę przeciwko adw. I.Z., gdyż takie postępowanie, zgodnie z uzyskanymi informacjami jest w toku.
Skarżąca B.S. wniosła zażalenie na postanowienie o odmowie wszczęcia dochodzenia dyscyplinarnego, zaskarżając to postanowienie w całości. Postanowieniu B.S. zarzuciła obrazę przepisów prawa materialnego polegającą na zatajaniu przestępstw popełnianych przez adw. I.Z. i innych adwokatów Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie, tj. art. 238 w zw. z art. 234, art. 271 § 1 w zw. z art. 233 § 1 k.k., a także art. 231, art. 286 § 1, art. 219, art. 218 § 1 oraz art. 303 § 1 k.k. poprzez ich niezastosowanie pomimo wyczerpania znamion w tych przepisach określonych. Kolejnym z podnoszonych zarzutów jest obraza przepisów postępowania, która mogła mieć istotny wpływ na treść zaskarżonego postanowienia, tj. art. 2 § 1 k.p.k., poprzez odstąpienie od realizowania celów postępowania, art. 2 § 2 w zw. z art. 3 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie interesów pokrzywdzonej i zaniechanie działań zmierzających do wykrycia sprawcy przestępstwa, art. 10 § 1 i 2 k.p.k., poprzez odstąpienie przez organ prowadzący postępowanie od podejmowania stosownych czynności w celu wykrycia sprawcy, art. 7 w zw. z art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k., poprzez uznanie w sposób dowolny, że adwokat może świadomie podawać nieprawdziwe informacje, art. 167 w zw. z art. 174 k.p.k., poprzez nieprzeprowadzenie postępowania dowodowego. Skarżąca wnosiła o uchylenie postanowienia o odmowie wszczęcia dochodzenia i zlecenie organom adwokatury przeprowadzenia postępowania dyscyplinarnego w stosunku do adwokata A.O.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Zażalenie pokrzywdzonej nie zasługiwało na uwzględnienie. Wyższy Sąd Dyscyplinarny w całości podzielił stanowisko wyrażone w postanowieniu Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Płocku, w szczególności w zakresie braku wskazania przez skarżącą zachowań adwokata A.O., które mogłyby świadczyć o popełnieniu przez niego przewinienia dyscyplinarnego, co czyni jej zarzuty wywiedzione w zażaleniu absurdalnymi, bowiem Dziekan ani Wicedziekan Okręgowej Rady Adwokackiej nie są władni do ustanowienia zastępstwa procesowego do jakiejkolwiek sprawy cywilnej lub karnej. Wskutek złożenia przez nią skargi na adwokat I.Z. zostało wszczęte postępowanie, w którym wyjaśniane są wszelkie okoliczności wskazane w tej skardze.
Rozumiejąc rozgoryczenie skarżącej wynikające z tego, iż czuje się pokrzywdzoną działaniem adwokat I.Z., w tym miejscu wypada wskazać, że gołosłowne twierdzenia, że dana osoba świadomie podaje sądowi nieprawdziwe informacje, składa do organów ścigania fałszywie zawiadomienia o przestępstwie, poświadcza nieprawdę, fałszywie oskarża czy składa fałszywe zeznania, wyczerpuje znamiona ustawowe przestępstwa z art. 212 § 1 k.k. oraz stanowi naruszenie dóbr osobistych tej osoby wymienionych w art. 23 k.c. Granice praw i wolności skarżącej wyznaczają prawa i wolności innych osób, o czym B.S. zdała się zapomnieć, składając skargę z dnia 9 lipca 2018 r. oraz zażalenie z dnia 23 listopada 2018 r. odnoszące się do zachowania adwokata A.O.