Postanowienie WSD z dnia 28 września 2019 r.

po rozpoznaniu sprawy adw. X i adw. Y
postanawia:
na podstawie art. 88 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze i art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. umarza niniejsze postępowania z uwagi na przedawnienie karalności co do czynów, które to zarzucił Rzecznik Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie obwinionym adw. X oraz adw. Y.
UZASADNIENIE
Postępowanie zostało wszczęte na skutek skargi pokrzywdzonego adw. P.N. złożonej w dniu 23 grudnia 2013 r. do Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie. W dniu 14 stycznia 2014 r. w tej samej sprawie zawiadomienie złożył także radca prawny J.A. Sprawy zostały połączone postanowieniem z dnia 26 maja 2014 r. Po dokonaniu stosownych czynności w sprawie Rzecznik wszczął dochodzenie dyscyplinarne i w dniu 11 lipca 2014 r. przedstawił obwinionym zarzuty. W dniu 27 czerwca 2015 r., na skutek wyboru adw. X w skład Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie, Rzecznik przekazał sprawę do dalszego prowadzenia Rzecznikowi Dyscyplinarnemu Izby Adwokackiej w Lublinie. Ten, po dokonaniu dalszych czynności, postanowieniem z dnia 25 stycznia 2016 r. na zasadzie art. 85 ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze (wniosek Rzecznika o wymierzenie upomnienia dziekańskiego) dochodzenie dyscyplinarne umorzył.
Na skutek wniesionych odwołań, Wyższy Sąd Dyscyplinarny postanowieniem z dnia 10 czerwca 2017 r. postanowienie to uchylił w całości. Ostatecznie wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego został sporządzony w dniu 6 czerwca 2019 r. i został skierowany do Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie. We wniosku sformułowano osobne, lecz identycznie brzmiące zarzuty wobec adw. X oraz adw. Y, których obwiniono o to (każdego osobno), że działając jako pełnomocnik określonej w zarzucie spółki wystąpił do sądu z wnioskiem o udzielenie zabezpieczenia roszczenia o zapłatę przeciwko dwóm z trzech arbitrów prowadzących postępowania oraz przeciwko Sądowi Arbitrażowemu przy KIG przez zajęcie rachunków bankowych tych osób oraz KIG i wywiódł środek zaskarżenia od zapadłego postanowienia, a ponadto o zarzucanie tym arbitrom umyślnego procedowania mającego charakter oszustwa sądowego. Rzecznik zarzucił ponadto adw. X i adw. Y (każdemu osobno), że na stronie swojej kancelarii publikował treści dotyczące poufnego postępowania arbitrażowego i formułował zarzuty co do kompetencji, niezależności arbitrów i istoty sądownictwa polubownego prowadzonego przez Sąd Arbitrażowy przy KIG (treść zrzutów przedstawiono w skrócie).
Prezes Sądu Dyscyplinarnego w Warszawie przekazał sprawę do Wyższego Sądu Dyscyplinarnego ?celem wyznaczenia innego sądu?, gdyż jeden z obwinionych ? adw. X ? jest członkiem Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie. Prezes Wyższego Sądu Dyscyplinarnego przyjął sprawę nie do wyznaczenia innego sądu, lecz do rozpatrzenia, gdyż stosownie do art. 91 ust. 3 pkt 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze, sprawy członków Okręgowej Rady Adwokackiej rozpatruje Wyższy Sąd Dyscyplinarny jako sąd I instancji.
W toku postępowania rozpatrzono wniosek obrońcy adw. X o skierowanie sprawy na posiedzenie i umorzenie postępowania względem tego obwinionego w trybie art. 339 § 3 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze. Postanowieniem z dnia 11 lipca 2019 r. wniosek ten uwzględniono częściowo, to jest w tej części, w której postępowanie dotyczyło zarzutu uczestniczenia adw. X w postępowaniu sądowym przeciwko arbitrom i Sądowi Arbitrażowemu. Postanowienie zostało osobno uzasadnione.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny rozpatrywał sprawę obwinionych w pozostałym zakresie w dniu 28 września 2019 r.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, że art. 88 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze stanowi, iż karalność przewinienia dyscyplinarnego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło pięć lat. Wniosek Rzecznika o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przed sądem dyscyplinarnym obejmuje okres od dnia 4 października 2013 r. do dnia 11 lipca 2014 r. Sąd Dyscyplinarny jest związany zakresem czasowym ujętym w akcie obwinienia; zakres ten skończył się dnia 11 lipca 2019 r., zatem pięć lat i ponad dwa miesiące przed terminem rozprawy. Po upływie terminu, po którym ustaje karalność czynu, organy samorządowe tracą możliwość oceny tego czynu. Jedynie do dnia 11 lipca 2019 r. możliwe było podejmowanie skutecznych czynności w tym postępowaniu dyscyplinarnym.
Trzeba zaznaczyć, że postępowanie przed sądem dyscyplinarnym nie jest wymierzaniem sprawiedliwości. Wymiar sprawiedliwości w Rzeczpospolitej Polskiej sprawuje Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjne oraz sądy wojskowe (art. 175 Konstytucji). Natomiast sądy dyscyplinarne są organami samorządów zawodowych, reprezentujących osoby wykonujące zawody zaufania publicznego i sprawujące pieczę nad należytym wykonywaniem tych zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony (por. art. 17 Konstytucji.) Samorządy realizują konstytucyjny obowiązek sprawowania pieczy nad wykonywaniem zawodu m.in. przez sądy dyscyplinarne. Niemniej ustawa określa ramy czasowe, w których zachowanie członków adwokatury może być oceniane ? pod względem dyscyplinarnym ? przez sąd samorządowy.
W świetle powyższego, na podstawie art. 95n pkt 1 w zw. z art. 88 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze i art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. niniejsze postępowanie należało umorzyć.