Postanowienie WSD z dnia 28 września 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej adw. R.R. z odwołania obwinionego od postanowienia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2018 r., DZ 112/17,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze
postanawia:
zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.
UZASADNIENIE
Wobec adwokata R.R. dnia 13 listopada 2014 r. Rzecznik Dyscyplinarny wniósł wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego zawierający zarzuty dotyczące wypowiedzi w tygodniku ?Uważam Rze inaczej pisane?, kilku wypowiedzi w dzienniku ?Nasz Dziennik? oraz w zawiadomieniu do Prokuratora Generalnego z dnia 10 stycznia 2012 r. Ostatni z zarzucanych czynów miał miejsce w dniu 14 listopada 2012 r.
Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2018 r. Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie na podstawie art. 95n pkt 1 w zw. z art. 88 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze i art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. postępowanie dyscyplinarne umorzył z uwagi na przedawnienie karalności co do czynów, które zarzucił Rzecznik Dyscyplinarny.
Postanowienie to obwiniony zaskarżył, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego, to jest obrazę przepisu art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze poprzez niezastosowanie tego przepisu jako podstawy postanowienia o umorzeniu niniejszego postępowania, pomimo tego że w świetle jednoznacznej treści zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz opisu czynu sformułowanego przez Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej we wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego prima facie wynika, że czyny zarzucone obwinionemu nie wypełniają znamion deliktów dyscyplinarnych.
W konkluzji obwiniony wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uzupełnienie podstawy prawnej postanowienia o przepis art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny stwierdził, iż zaskarżone postanowienie jest prawidłowe i nie może ulec zmianie. Wynika to z fundamentalnej zasady postępowania dyscyplinarnego, że ocena czynów członków adwokatury przez organa dyscyplinarne może być dokonywana tylko w czasie zakreślonym ustawą ? Prawo o adwokaturze. Po upływie tego czasu nie jest możliwa jakakolwiek wypowiedź ujęta w ramy postępowania dyscyplinarnego zawierająca ocenę zachowania konkretnej osoby. Stosownie do art. 88 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze, z upływem 5 lat karalność przewinienia dyscyplinarnego ustaje. Ostatni z zarzucanych czynów miał miejsce w listopadzie 2012 r. Orzekając w dniu 26 kwietnia 2018 r., Sąd Dyscyplinarny nie miał już umocowania ustawowego do dokonywania jakiejkolwiek oceny ? czy to pozytywnej, czy to negatywnej ? w stosunku tak do czynów, jak i postawionych zarzutów. Przedawnienie karalności, jako jedna z ujemnych przesłanek procesowych, uniemożliwia prowadzenie postępowania stosownie do art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k., który z mocy art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze ma odpowiednie zastosowanie w sprawie dyscyplinarnej.
Wobec powyższego, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze należało postanowienie sądu I instancji utrzymać w mocy.