Postanowienie WSD z dnia 28 października 2017 r.

Skoro w myśl dyspozycji przepisu art. 459 § 1 i 2 k.p.k. ? odpowiednio stosowanego w postępowaniu dyscyplinarnym prowadzonym wobec adwokatów (art. 95n pkt 1 Prawa o adwokaturze) ? zażalenie służy wyłącznie na postanowienia zamykające drogę do wydania wyroku (chyba, że ustawa stanowi inaczej) oraz na inne postanowienia w wypadkach przewidzianych w ustawie, a postanowienie o oddaleniu wniosku o przekazanie sprawy Rzecznikowi Dyscyplinarnemu Izby Adwokackiej w Warszawie celem uzupełnienia postępowania dyscyplinarnego ani nie należy do kategorii, o której mowa w przepisie art. 459 § 1 k.p.k., tj. nie zamyka drogi do wydania wyroku (w tym przypadku: orzeczenia w postępowaniu dyscyplinarnym), ani też ustawa nie przewiduje odrębnie, iżby na to postanowienie służyło zażalenie, to Prezes Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie słusznie postąpił wydając zaskarżone postanowienie i odmawiając przyjęcia wniesionego środka odwoławczego od postanowienie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2017 r. Jest to bowiem postanowienie sądu pierwszej instancji, a środek odwoławczy od tego orzeczenie jest w myśl przepisów Kodeksu postępowania karnego (odpowiednio stosowany w postępowaniu dyscyplinarnym) niedopuszczalny z mocy ustawy, co musi skutkować odmową przyjęcia środka odwoławczego (art. 95n pkt 1 Prawa o adwokaturze w zw. z art. 429 § 1 k.p.k.).

Skarżący twierdzi, ze ?zgodnie z rozumowaniem a contrario należy przyjąć, że zgodnie z normą art. 344a § 3 k.p.k. zażalenie służy stron na każdy rodzaj postanowienia wydanego w trybie § 1?. To stanowisko nie jest trafne. Rzecz przecież w tym, że argumentacja skarżącego bazuje na założeniu, że przepis § 3 odnosi się do ?każdego rodzaju postanowienia?, o którym mowa w przepisie § 1 art. 344a k.p.k. Szkopuł w tym jednak, że skarżący zdaje się nie dostrzegać tego, że postanowienia, o których mowa w tym przepisie, to postanowienia o specyficznym, jednokierunkowym charakterze (wyłącznie postanowienia o przekazaniu sprawy do uzupełnienia w postępowaniu przygotowawczym). Rację ma więc autor odwołania, że zażalenie w trybie przepisu art. 344a § 3 k.p.k. służy na ?każdy rodzaj postanowienia wydanego w trybie § 1?. Tyle tylko, że ta jednostka redakcyjna nie obejmuje swoją dyspozycją postanowień o odmowie przekazania sprawy w celu uzupełnienia postępowania przygotowawczego (odpowiednio: dochodzenia w postępowaniu dyscyplinarnym). Skarżący w uzasadnieniu środka odwoławczego podnosi również, że ?prawa strony nie mogą być ograniczane, a w myśl wykładni p. Prezesa zażalenie służyłoby tylko Prokuratorowi/Rzecznikowi?. Pomijając już tę okoliczność, że z treści przepisu art. 344a § 3 k.p.k. wyraźnie wynika, że zażalenie, o którym mowa w tym przepisie, służy ?stronom? (a zatem nie tylko oskarżycielowi publicznemu lub jego odpowiednikowi w postępowaniu dyscyplinarnym), to należy także stwierdzić, że trudno doszukać się w zaskarżonym zarządzeniu jakichkolwiek argumentów dających asumpt do twierdzenia, że w tej decyzji przedstawiono tego rodzaju wykładnię przepisu art. 344a k.p.k.