Postanowienie WSD z dnia 28 października 2017 r.

Zażalenie nie jest zasadne. Należy przede wszystkim podnieść, że art. 95j ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze jest przepisem pełniącym odmienne funkcje od środków zapobiegawczych regulowanych w kodeksie postępowania karnego. Przesłankami zastosowania środka, jakim jest tymczasowe zawieszenie w czynnościach zawodowych, jest toczące się przeciwko adwokatowi postępowania karne lub dyscyplinarne i szczególne okoliczności przemawiające za jego zastosowaniem. Skoro przesłanka formalna (toczące się postępowanie karne) została spełniona, istotne przy rozpatrywaniu zażalenia jest rozważenie, czy Sąd Dyscyplinarny I instancji prawidłowo przyjął i wykazał, że zachodzą szczególne okoliczności przemawiające za zastosowaniem tymczasowego zawieszania w czynnościach służbowych. Wbrew twierdzeniu skarżącego, że Sąd Dyscyplinarny Pomorskiej Izby Adwokackiej w Gdańsku nie oparł rozstrzygnięcia o całokształt okoliczności, których prawidłowo przeprowadzona analiza doprowadziłaby do jednoznacznego wniosku o braku szczególnych okoliczności przemawiających za zawieszeniem w czynnościach zawodowych, tak nie jest. Należy zauważyć, że orzeczenie wyrokiem sądu I instancji o winie adwokata S.B. jest zamknięciem kolejnego etapu postępowania karnego zawierającego ocenę prawno-karną i potwierdzającego tezę o podejrzeniu popełnienia przez niego zarzucanego przestępstwa. Sposób dokonania tej oceny sprawozdany w uzasadnieniu wyroku (którym dysponował Wyższy Sąd Dyscyplinarny w chwili orzekania) jest formalnie poprawny i odnoszący się do zebranego materiału dowodowego oraz nie budzi zastrzeżeń, które prima facie prowadziłyby do uznania go za wątpliwą podstawę dla oceny, czy zachodzą szczególne okoliczności o których mówi art. 95j ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze. W takiej sytuacji i bez przesądzania winy można z całą stanowczością stwierdzić, że wyrok I instancji, chociażby nieprawomocny, wskazujący na winę oskarżonego co do przypisanego mu czynu sam przez się stwarza sytuację, która to podlega ocenie co do tego, czy orzeczenie takie i jego treść stanowią o szczególnej okoliczności przemawiającej za tymczasowym zawieszeniem w czynnościach zawodowych.

Aczkolwiek wysokie prawdopodobieństwo popełnienia czynu zabronionego nie należy do wymienionej expressis verbis przesłanki art. 95j ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, to tego argumentu skarżącego o braku wysokiego prawdopodobieństwa popełnienia deliktu dyscyplinarnego nie można podzielić. W aspekcie samodzielności jurysdykcyjnej i konieczności samodzielnego przeprowadzenia przez sąd dyscyplinarny postępowania dowodowego, potrzeba i zakres przeprowadzenia takiego postępowania zależy od oceny sądu, a ta jest zdeterminowana wieloma czynnikami, do których jednak przede wszystkim należy faza, w jakim postępowanie karne znajduje się, oraz rodzaj, waga i okoliczności popełnienia czynu, jaki jest przedmiotem zarzutu. Niewątpliwie z inną sytuacją stwarzającą potrzebą samodzielnej inicjatywy dowodowej sądu dyscyplinarnego i oceny dowodów ma się do czynienia we wstępnych fazach postępowania karnego (etap przedstawienia zarzutów) i inną w kolejnych (sporządzenia aktu oskarżenia, nieprawomocny wyrok). Należy przyjąć, że z reguły nieprawomocny wyrok skazujący jest wystarczającą przesłanką dla uznania, że popełnienie zarzucanego podejrzanemu czynu jest wysoce prawdopodobne. Bardziej stanowczo odniósł się do tego zagadnienia Sąd Apelacyjny w Krakowie, stwierdzając w postanowieniu z dnia 27 lipca 2005 r. (II Akz 288/05), że ?Samo skazanie oskarżonych nieprawomocnym wyrokiem uzasadnia wystarczająco duże prawdopodobieństwo, że popełnili oni zarzucane im przestępstwo i zwalnia od dalszej argumentacji tego przekonania?.

Konsekwencją zajętego i wyżej uzasadnionego stanowiska, że podstawą dla orzekania w sprawie niniejszej był stan, jaki powstał w wyniku orzeczenia sądu karnego, jest uznanie za niezasadny argument skarżącego o rzekomo niezmiennej w sprawie sytuacji istniejącej od 2009 r.