Postanowienie WSD z dnia 26 stycznia 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej adw. M.B. w związku z zażaleniem obrońcy obwinionego na postanowienie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej we Wrocławiu z dnia 25 maja 2018 r., SD 7/17,
na podstawie art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 § 2 k.p.k.
postanawia:
zaskarżone postanowienie uchylić i postępowanie w zakresie wniosku o zwolnienie z tajemnicy adwokackiej umorzyć.
UZASADNIENIE
Dnia 25 maja 2018 r. Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej we Wrocławiu wydał postanowienie, którym nie uwzględnił wniosku obrońcy obwinionego w przedmiocie zwolnienia świadka będącego adwokatem z tajemnicy adwokackiej. Postanowienie to zaskarżył obrońca obwinionego podnosząc, że przesłuchanie tego świadka jest konieczne dla zakończenia postępowania dyscyplinarnego i okoliczności faktyczne nie mogą być ustalone na podstawie innych dowodów. W uzasadnieniu obrońca podniosła m.in., że zeznania są ?niezbędne dla dobra wymiaru sprawiedliwości i realizacji nadrzędnej zasady procesu karnego w postaci ustalenia prawdy obiektywnej oraz umożliwienia obwinionemu realizacji prawa do obrony?.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Stosownie do art. 6 ust. 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze adwokata nie można zwolnić od obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej co do faktów, o których dowiedział się, udzielając pomocy prawnej lub prowadząc sprawę. Nie jest to żaden przywilej, wręcz przeciwnie, to obowiązek. Chodzi wszak o fakty związane z udzielaniem pomocy prawnej, nie chodzi o tajemnice adwokata, lecz tajemnice osób, które powierzyły swoje sprawy w zaufaniu, że żadne informacje nie zostaną nikomu ujawnione. Zawód adwokata zalicza się do zawodów zaufania publicznego miedzy innym dlatego, że dotycząca spraw klienta tajemnica adwokacka jest prawnie chroniona, stanowi fundament tego zawodu. Istnieje tylko jeden wyjątek, określony w art. 180 § 2 k.p.k. Przepis ten ma charakter przepisu szczególnego w stosunku do generalnej zasady wyrażonej w art. 6 ustawy ? Prawo o adwokaturze, musi więc być interpretowany ściśle. Zgodnie z nim zwolnienie z tajemnicy może nastąpić m.in. tylko wtedy, gdy jest to niezbędne dla dobra wymiaru sprawiedliwości. Tymczasem postępowanie przed sądem dyscyplinarnym nie jest wymierzaniem sprawiedliwości. Wymiar sprawiedliwości w Rzeczpospolitej Polskiej sprawuje Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjne oraz sądy wojskowe (art. 175 Konstytucji RP). Natomiast sądy dyscyplinarne są organami samorządów zawodowych, reprezentujących osoby wykonujące zawody zaufania publicznego i sprawujące pieczę nad należytym wykonywaniem tych zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony (por. art. 17 Konstytucji RP). Samorządy realizują konstytucyjny obowiązek sprawowania pieczy nad wykonywaniem zawodu m.in. przez sądy dyscyplinarne. Niemniej tajemnica adwokacka nie może być uchylona dla dobra sprawowania pieczy nad wykonywaniem zawodu, lecz tylko, jak to wyraźnie ujmuje Kodeks postępowania karnego, dla dobra wymiaru sprawiedliwości.
Zgodnie z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w sprawach nieuregulowanych przepisy k.p.k. stosuje się tylko odpowiednio, a art. 180 § 2 k.p.k. ze względów wyżej przedstawionych nie może mieć zastosowania w postępowaniu dyscyplinarnym.
W ślad za tym sądy dyscyplinarne nie są władne orzekać w przedmiocie zwolnienia z tajemnicy adwokackiej. Władzę taką mają tylko sądy powszechne i tylko w związku z wymierzaniem sprawiedliwości.
Wobec powyższego należało zaskarżone orzeczenie wyeliminować z obrotu prawnego i postępowanie w zakresie wnioskowanego zwolnienia z tajemnicy adwokackiej, skoro zostało błędnie wszczęte, umorzyć, gdyż wniosek w tym przedmiocie powinien był być pozostawiony bez rozpoznania jako niedopuszczalny.