Postanowienie WSD z dnia 26 kwietnia 2014 r.
Względy celowości, o których mowa w art. 92 ust. 4 ustawy Prawo o adwokaturze, bez wątpienia obejmują swym zakresem sytuacje, w których występują realne okoliczności, które mogą zasadnie stwarzać przekonanie o braku warunków do obiektywnego rozpoznania sprawy w danym sądzie oraz o tym, że tylko przekazanie stworzy lepsze możliwości do trafnego rozstrzygnięcia w przedmiocie procesu. Są to sytuacje, które mogą wywierać wpływ na swobodę orzekania lub stwarzać przekonanie o braku warunków do rozpoznania sprawy w sposób obiektywny. Przekazanie sprawy innemu sądowi dyscyplinarnemu jest zatem wskazane, gdy ze względu na dobro ?adwokackiego wymiaru sprawiedliwości? cały sąd miejscowy jest nieodpowiedni do rozpoznania konkretnej sprawy.
Rzeczą sądów, w tym także sądów dyscyplinarnych, jest takie orzekanie, aby w opinii publicznej oraz środowiskowej nie powstawały wątpliwości co do tego, że wydawane orzeczenia są wolne od jakichkolwiek poza procesowych wpływów, podyktowane jakimikolwiek innymi przesłankami niż te, które wynikają z materiału dowodowego i treści ustawy. Przepis art. 92 ust. 4 ustawy ma jednak charakter wyjątkowy, przez co odstąpienie od zasady rozpoznawania sprawy przez sąd miejscowo właściwy może nastąpić tylko w razie zaistnienia sytuacji jednoznacznie świadczącej o niemożności pozostawienia sprawy w gestii sądu właściwego miejscowo. Ocena przesłanek dopuszczających wyznaczenie do rozpoznania sprawy innego niż właściwy miejscowo sądu dyscyplinarnego, powinna cechować się zdecydowaną wyrazistością wniosków wynikających z tej oceny na tle całokształtu realiów konkretnej sprawy, w tym procesowych uwarunkowań jej rozpoznania przez sąd miejscowo właściwy i konsekwencji jej przekazania innemu sądowi. Podniesione przez obwinionego okoliczności nie wskazują na konieczność rozstrzygnięcia w myśl art. 92 ust. 4 ustawy Prawo o adwokaturze, to jest na konieczność wyznaczenia do rozpoznania sprawy innego sądu dyscyplinarnego. Nie istnieje przeszkoda do rozpoznania sprawy przez sąd właściwy. Nie wymagają tego także względy celowości (...) Wyższy Sąd Dyscyplinarny uważa za swój obowiązek przypomnienie w tym miejscu, że z mocy art. 89 ustawy prawo o adwokaturze, sąd dyscyplinarny jest w zakresie orzekania niezawisły, rozstrzyga samodzielnie nasuwające się zagadnienia prawne i orzeka na mocy przekonania opartego na swobodnej ocenie całokształtu dowodów, uwzględniając okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego.
Zachowanie niezawisłości w orzekaniu jest podstawowym i najważniejszym obowiązkiem sędziego dyscyplinarnego. Zastrzeżenia podnoszone przez obwinionego a dotyczące osób Prezesa Sądu Dyscyplinarnego (...) oraz Rzecznika Dyscyplinarnego (...) rozstrzygnięte być powinny (...) wyłącznie w kontekście zaistnienia bądź braku przesłanki uzasadnionej wątpliwości co do bezstronności w danej sprawie przewidzianej w art. 41 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy Prawo o adwokaturze, a zatem instytucji wyłączenia sędziego oraz wyłączenia oskarżyciela (art. 47 §1 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy). Ewentualne postanowienie sądu dyscyplinarnego w tym zakresie winno zapaść po szczegółowym i wszechstronnym rozważeniu wskazanej przesłanki wyłączenia zaś uzasadnienie postanowienia wskazywać powinno w sposób przekonujący powody rozstrzygnięcia.
Rzeczą sądów, w tym także sądów dyscyplinarnych, jest takie orzekanie, aby w opinii publicznej oraz środowiskowej nie powstawały wątpliwości co do tego, że wydawane orzeczenia są wolne od jakichkolwiek poza procesowych wpływów, podyktowane jakimikolwiek innymi przesłankami niż te, które wynikają z materiału dowodowego i treści ustawy. Przepis art. 92 ust. 4 ustawy ma jednak charakter wyjątkowy, przez co odstąpienie od zasady rozpoznawania sprawy przez sąd miejscowo właściwy może nastąpić tylko w razie zaistnienia sytuacji jednoznacznie świadczącej o niemożności pozostawienia sprawy w gestii sądu właściwego miejscowo. Ocena przesłanek dopuszczających wyznaczenie do rozpoznania sprawy innego niż właściwy miejscowo sądu dyscyplinarnego, powinna cechować się zdecydowaną wyrazistością wniosków wynikających z tej oceny na tle całokształtu realiów konkretnej sprawy, w tym procesowych uwarunkowań jej rozpoznania przez sąd miejscowo właściwy i konsekwencji jej przekazania innemu sądowi. Podniesione przez obwinionego okoliczności nie wskazują na konieczność rozstrzygnięcia w myśl art. 92 ust. 4 ustawy Prawo o adwokaturze, to jest na konieczność wyznaczenia do rozpoznania sprawy innego sądu dyscyplinarnego. Nie istnieje przeszkoda do rozpoznania sprawy przez sąd właściwy. Nie wymagają tego także względy celowości (...) Wyższy Sąd Dyscyplinarny uważa za swój obowiązek przypomnienie w tym miejscu, że z mocy art. 89 ustawy prawo o adwokaturze, sąd dyscyplinarny jest w zakresie orzekania niezawisły, rozstrzyga samodzielnie nasuwające się zagadnienia prawne i orzeka na mocy przekonania opartego na swobodnej ocenie całokształtu dowodów, uwzględniając okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego.
Zachowanie niezawisłości w orzekaniu jest podstawowym i najważniejszym obowiązkiem sędziego dyscyplinarnego. Zastrzeżenia podnoszone przez obwinionego a dotyczące osób Prezesa Sądu Dyscyplinarnego (...) oraz Rzecznika Dyscyplinarnego (...) rozstrzygnięte być powinny (...) wyłącznie w kontekście zaistnienia bądź braku przesłanki uzasadnionej wątpliwości co do bezstronności w danej sprawie przewidzianej w art. 41 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy Prawo o adwokaturze, a zatem instytucji wyłączenia sędziego oraz wyłączenia oskarżyciela (art. 47 §1 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy). Ewentualne postanowienie sądu dyscyplinarnego w tym zakresie winno zapaść po szczegółowym i wszechstronnym rozważeniu wskazanej przesłanki wyłączenia zaś uzasadnienie postanowienia wskazywać powinno w sposób przekonujący powody rozstrzygnięcia.
Sygnatura:
WSD 22/14