Postanowienie WSD z dnia 23 lutego 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej adw. G.G. z wniosku obwinionego
o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej orzeczeniem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 1 października 2016 r., WSD 13/16,
na podstawie art. 547 § 1 w zw. z art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze
postanawia:
oddalić wniosek obwinionego o wznowienie postępowania.
UZASADNIENIE
We wniosku z dnia 1 sierpnia 2017 r. skazany adwokat G.G. wniósł o wznowienie postępowania zakończonego orzeczeniem Sądu Dyscyplinarnego Częstochowsko ? Piotrkowskiej Izby Adwokackiej z dnia 2 czerwca 2015 r., SD 3/15, które zostało utrzymane w mocy przez Wyższy Sądy Dyscyplinarny orzeczeniem z dnia 1 października 2016 r., WSD 13/16.
Skazany wskazał, że domaga się wznowienia postępowania za czyn ?naganny?, za okres od dnia 23 stycznia 2012 r. do dnia 2 czerwca 2015 r. W postępowaniu, którego wznowienia się domagał, adwokat G.G. został uznany za winnego tego, że w okresie od dnia 23 stycznia 2012 r. do dnia 2 czerwca 2015 r., pomimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z treści prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 18 listopada 2010 r., I C 35/10, zaniechał przeproszenia adw. B.G. za naruszenie jej dóbr osobistych, a ponadto nie uiścił na jej rzecz kwoty 8.000 zł tytułem należnego zadośćuczynienia oraz kwoty 1.064,88 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, czym doprowadził do podważenia zaufania do wykonywania zawodu adwokata, tj. dopuścił się czynu z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 2 i § 4 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, i za to na podstawie art. 81 ust 1 pkt 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze Sąd Dyscyplinarny wymierzył mu karę nagany.
Jako podstawę wznowienia skazany wskazał ?odnalezione w ostatnim czasie, a w toku postępowanie objęte niepamięcią? postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10 kwietnia 2012 r., I ACa 757/11, wstrzymujące wykonanie wyroku, który obwiniony miał wykonywać, co prowadzić mogłoby do wniosku, że obwiniony nie naruszył ciążącego na nim obowiązku skoro ów był ?zawieszony? w drodze zabezpieczenia.
Skazany zwrócił uwagę, że nie miał możliwości powołania tego dowodu w postępowaniu przed Wyższym Sądem Dyscyplinarnym oraz postępowaniu przed Sądem Najwyższym, albowiem ?jako fakt procesowy zaistniał 27 czerwca 2017 r.? Skazany załączył w tym kontekście kopię postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy ? Pragi Południe w Warszawie, I Wydział Cywilny, wydanego w sprawie o zniesienie współwłasności pomiędzy B.G. a G.G., z dnia 27 czerwca 2017 r., I Ns 259/ 14.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Wniosek skazanego adwokata G.G. nie zasługiwał na uwzględnienie.
Ustawa ? Prawo o adwokaturze nie reguluje trybu wznowienia postępowania dyscyplinarnego, w związku z czym na zasadzie art. 95n tejże ustawy zastosowanie winny znaleźć ? stosowane odpowiednio ? przepisy Rozdziału 56 k.p.k. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2017, SDI 42/16).
Po nowelizacji k.p.k. z 2013 r., kiedy to zmianie uległ przepis art. 540 § 1 pkt 2, nie ma wątpliwości, że podstawą wznowienia muszą być dowody nie tylko nieznane sądowi, ale również stronie.
Dokumentu, który przywołuje wnioskodawca, nie można uznać [za] nowy dowód w sprawie. Nie sposób, kierując się zasadami logicznego rozumowania i zasadami doświadczenia życiowego, przyjąć, że adwokat, profesjonalista, nie zdawał sobie sprawy z wydania postanowienia, o które sam wnioskował, możliwości i konieczności jego powołania w postępowaniu dyscyplinarnym w celu ochrony własnych interesów.
Stwierdzenie, że owo postanowienie ?zostało odnalezione w ostatnim czasie, a w toku postępowania objęte niepamięcią dla zdrowia psychicznego?, jest całkowicie gołosłowne, niepoparte żadnym dowodem, który by choć uprawdopodobniał, niezwykle ogólnie zarysowane okoliczności, nie tłumaczy w żaden sposób tego, dlaczego obwiniony G.G. nie powołał wskazanego postanowienia wcześniej.
Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 24 maja 2016 r., V KO 29/16, stwierdził, że: ?o pozytywnym rozstrzygnięciu wniosku o wznowienie postępowania propter nova (art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k.) decyduje spełnienie kumulatywnie dwóch przesłanek ? proponowany dowód ma cechy dowodu nowego nieznanego wcześniej ani stronie, ani sądowi orzekającemu w sprawie, a jego treść konfrontowana z pozostałym materiałem, który był podstawą dowodową kwestionowanego rozstrzygnięcia, pozwala z wysokim prawdopodobieństwem twierdzić, że po wznowieniu postępowania zapadnie orzeczenie odmienne od poprzedniego ? w postaci uniewinnienia skazanego lub skazania go za przestępstwo zagrożone karą łagodniejszą niż to, za które go wcześniej skazano?.
W niniejszej sprawie, o ile faktycznie zgodzić się należy z wnioskodawcą, że przywołane postanowienie miałoby wpływ na ocenę zasadności stawianego mu zarzutu (druga przesłanka), to jednak nie można mówić o spełnieniu pierwszej z przesłanek. Tak jak wspomniano wyżej, kłóci się z logiką i doświadczeniem życiowym teza, że oto doświadczony adwokat zapomina o postanowieniu wydanym w jego osobistej sprawie, o którego wydanie wnioskował, i zapomina go przywołać w postępowaniu dyscyplinarnym, które w istotny sposób może zmienić jego przebieg.
W związku z powyższym Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie znalazł podstaw do wznowienia postępowania zakończonego skazaniem adwokata G.G., w oparciu o art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 95 n ustawy ? Prawo o adwokaturze.
W tym stanie rzeczy Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzekł, jak w sentencji postanowienia.