Postanowienie WSD z dnia 23 czerwca 2018 r.

Zażalenie na postanowienie Sądu Dyscyplinarnego w przedmiocie zawieszenia w czynnościach zawodowych adw. A.K. nie jest zasadne. Zasadnicza część środka odwoławczego dotyczyła planów i sposobów, jakie przedsiębrać planuje obwiniony w celu wyrównania szkody i wywiązania się z zawartych w akcie notarialnym zobowiązań. Przywołane w tym zakresie dowody są niewiele znaczącą deklaracją, bowiem gdyby obwiniony miał rzeczywiście takie zamiary, to już w czasie dotychczas prowadzonego postępowania z łatwością mógł je zrealizować.

(?) Ani w pisemnej części odwołania, ani ustnym wystąpieniu obwiniony nie odniósł się do zasadniczego powodu złożonego przez Rzecznika Dyscyplinarnego wniosku o zawieszenie adwokata w wykonywaniu czynności zawodowych ? zarzutu kierowanego do obwinionego. Kwalifikacja prawna czynu zarzucanego obwinionemu to § 1 ust. 2 ZZEAiGZ, czyli przepis, który jest jednym z fundamentów wykonywania zawodu adwokata, zawodu zaufania publicznego we wszystkich jego postaciach ? ochrony interesu mandanta, ale i adwokatury, której na mocy Konstytucji powierzono strzeżenie praw jednostki.

Zastosowana przez Sąd Dyscyplinarny w zaskarżonym postanowieniu kwalifikacja prawna to art. 95j ustawy ? Prawo o adwokaturze, który przewiduje fakultatywność zastosowania tego środka do przypadków ?szczególnie uzasadnionych okolicznościami sprawy?. Po analizie materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie Wyższy Sąd Dyscyplinarny ? podzielając ustalenia i oceny Sądu Izbowego ? uznał, że właśnie z takim szczególnym przypadkiem mamy do czynienia.

Zawód adwokata jest zawodem zaufania publicznego. Osoby go wykonujące ? zgodnie z ustawą ? Prawo o adwokaturze ? winny cieszyć się nieposzlakowaną opinią. Organy dyscyplinarne adwokatury powołane do oceny przestrzegania ustawy ? Prawo o adwokaturze i zasad etyki adwokackiej winny w uzasadnionym interesie koleżanek i kolegów stanowczo reagować na wszystkie przypadki uchybień tym zasadom. W pierwszej kolejności winniśmy chronić powierzone interesy naszych mandantów. To im mamy poświęcić całą naszą wiedzę prawniczą i umiejętności. Jako wysoce naganne i to w najwyższym stopniu należy ocenić zachowanie polegające na wykorzystaniu wiedzy powziętej od naszych klientów do własnych interesów, a jak w przedmiotowej sprawie ? przeciwko nim. Tak nie działał obwiniony. Także w toku postępowania odwoławczego postawa procesowa obwinionego koncentrująca się na deklaracjach naprawy szkody, nie mogła być uznana za wystarczającą do zmiany postanowienia Sądu Dyscyplinarnego. Jak wskazano powyżej należy uznać ją jedynie za deklaracje, które do tej pory mogły być zrealizowane.

Nie można usunąć z pola ocen zachowania obwinionego adwokata także skutku, jaki jawi się w postrzeganiu wykonywania zawodu przez innych adwokatów. Wagi ciążących na obwinionym zarzutów nie można pominąć w aspekcie ocen odbioru społecznego postępowania adw. A.K. Szeroki krąg podmiotów i osób, które zostały poinformowane o okolicznościach sprawy, stanowią odrębną okoliczność obciążającą dla rozstrzygnięcia w zakresie możliwości wykonywania zawodu przez obwinionego.

Tak uczyniona ocena zgromadzonych w sprawie dowodów skutkowała tym, że Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie znalazł podstaw do zmiany postanowienia Sądu Dyscyplinarnego.