Postanowienie WSD z dnia 22 kwietnia 2017 r.

Przepis § 23 ZZEAiGZ statuujący zakaz reklamy, jak również zakaz pozyskiwania klientów w sposób sprzeczny z godnością zawodu, chroni dobro prawne, jakim jest uczciwa konkurencja między adwokatami i szczególne reguły dotyczące rzetelnego informowania o wykonywanej działalności, jakie obowiązują adwokatów (§ 23, § 23a i § 23b ZZEAiGZ), szczególne z uwagi na rolę, jaką pełni adwokatura w systemie wymiaru sprawiedliwości, w demokratycznym państwie prawnym i społeczeństwie. Naruszenie tych zasad nie czyni adresata reklamy lub przekazu informacyjnego niezgodnego z godnością zawodu pokrzywdzonym. Zwrócić w tym miejscu należy uwagę, że nie każde naruszenie normy etycznej opisanej w ZZEAiGZ, jak również przepisu ustawy czyni kogoś bezpośrednio pokrzywdzonym. Istnieje szereg norm, których naruszenie godzi w dobra prawne pojmowane abstrakcyjnie, które nie dają się odnieść do interesu prawnego lub dobra osobistego konkretnej osoby (wymienić tu można takie normy, jak zakaz łączenia z wykonywaniem zawodu adwokata takich zajęć, których wykonywanie uwłaczałoby godności zawodu albo ograniczałoby niezawisłość adwokata). W niniejszej sprawie pokrzywdzonym jest cała adwokatura, uosabiająca ogół adwokatów i aplikantów adwokackich, którzy przystępując do stanu adwokackiego godzą się na podporządkowanie regułom wyrażonym w ZZEAiGZ.
Zgodnie z art. 93 ust. 4 ustawy ? Prawo o adwokaturze pokrzywdzonym jest osoba, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone postępowaniem adwokata lub postępowaniem aplikanta adwokackiego określonym w art. 80 (ustawy ? Prawo o adwokaturze). Przyjmując, że przedmiotem niniejszego postępowania było zachowanie obwinionej, które nie godziło bezpośrednio w sferę dóbr prawnie chronionych przynależnych J.C., to nie można traktować go jako pokrzywdzonego, a w konsekwencji strony uprawnionej do wniesienia odwołania w rozumieniu art. 93 ust. 4 w zw. z art. 88a ust. 4 ustawy ? Prawo o adwokaturze.