Postanowienie WSD z dnia 17 listopada 2022 r.

Sygn. akt: WSD 69/22

POSTANOWIENIE

Dnia 17 listopada 2022 r.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury

w składzie

Przewodniczący:   SWSD adw. dr Wojciech Marchwicki

Członkowie:          SWSD adw. Marcin Ajs (spraw.)

                               SWSD adw. Piotr Zemła

przy udziale: Z-cy Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury 
adw. Diany Walczanow

oraz  protokolanta: adw. Agnieszki Anny Kacperskiej

w sprawie dyscyplinarnej adw. XY z zażalenia pokrzywdzonego na postanowienie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 31 sierpnia 2022 r., sygn. WSD 69/22

na podstawie art. 95n Ustawy Prawo o Adwokaturze w zw. z art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia:

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

           Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2022 r. pozostawił bez rozpoznania zażalenia Rzecznika Dyscyplinarnego Wielkopolskiej Izby Adwokackiej w Poznaniu z dnia 1 marca 2022 r. oraz pokrzywdzonego X z dnia 2 marca 2022 r. oraz z dnia 11 kwietnia 2022 r. na postanowienie Sądu Dyscyplinarnego Wielkopolskiej Izby Adwokackiej w Poznaniu z dnia 22 lutego 2022 r. sygn. akt: SD 36/21, z uwagi na niedopuszczalność środka odwoławczego.

Przedmiotowe postanowienie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego w swojej istocie odnosiło się do kwestii uprawnienia stron do zaskarżenia postanowienia Sądu Dyscyplinarnego o odmowie uwzględnienia wniosku Rzecznika Dyscyplinarnego oraz Pokrzywdzonego o tymczasowe zawieszenie obwinionego adw. XY. Wyższy Sąd Dyscyplinarny rozpoznając zażalenia Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Poznaniu oraz Pokrzywdzonego X skoncentrował swoją uwagę na zagadnieniach wstępnych o charakterze formalnym, które w konsekwencji uniemożliwiły merytoryczne rozpoznanie środków odwoławczych. Wyższy Sąd Dyscyplinarny stwierdził bowiem, iż możliwość zaskarżenia postanowienia o tymczasowym zawieszeniu adwokata w czynnościach zawodowych odnosi się jedynie do postanowienia, w wyniku którego dochodzi do zastosowania wobec obwinionego środka w postaci tymczasowego zawieszenia w czynnościach zawodowych. Wynika to z literalnego brzmienia art. 95j ust. 2 ustawy Prawo o Adwokaturze. Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie poprzestał jednak jedynie na analizie przepisów Prawa o Adwokaturze w tym zakresie, dodatkowo, w sposób wyczerpujący, analizując również przepisy kodeksu postępowania karnego dotyczące postępowania odwoławczego, które zgodnie z art. 95n Ustawy Prawo o Adwokaturze mogłyby mieć zastosowanie odpowiednio. Przeprowadzona analiza doprowadziła jednak do wniosku, iż przepisy k.p.k. w zakresie w jakim mogłyby mieć one zastosowanie także nie przewidują uprawnienia do zaskarżenia postanowienia o odmowie tymczasowego zawieszenia zgodnie z art. 95j ust. 1 Prawa o Adwokaturze. Tym samym ? zdaniem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego - należało orzec o pozostawieniu środków odwoławczych bez rozpoznania.

Zażalenie na to postanowienie złożył w dniu 26 września 2022 r. (data wpływu zażalenia do WSD) X wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Z uzasadnienia zażalenia wynika, iż Pokrzywdzony kwestionuje rozstrzygnięcie w zasadzie zmierzając do wykazania obrazy przepisów postępowania, tj. art. 95j ust. 2 Prawa o Adwokaturze. Zdaniem Pokrzywdzonego nie można rozumieć w/w przepisów w taki sposób, jak wskazuje Wyższy Sąd Dyscyplinarny w zaskarżonym postanowieniu. Na poparcie swojego stanowiska X odwołał się do przepisów kodeksu postępowania karnego, a mianowicie art. 252 § 3 k.p.k., zgodnie z którym: zażalenie na postanowienie w przedmiocie środka zapobiegawczego sąd rozpoznaje niezwłocznie, z tym że zażalenie na postanowienie w przedmiocie tymczasowego aresztowania nie później niż przed upływem 7 dni od przekazania sądowi zażalenia wraz z niezbędnymi aktami. Pokrzywdzony przywołując tenże przepis wskazuje, że tok rozumowania Wyższego Sądu Dyscyplinarnego jest nieprawidłowy, bowiem w istocie prowadziłby do uznania, że w sytuacji wydania przez sąd powszechny postanowienia o nieuwzględnieniu wniosku o zastosowanie tymczasowego aresztowania, prokuratorowi nie przysługiwałoby zażalenie. Zdaniem Pokrzywdzonego podobnie jak przepis art. 95j ust. 2 Prawa o Adwokaturze, przepis art. 252 § 3 k.p.k. mówi o postanowieniu Sądu. Ponadto, skoro w art. 95j Prawa o Adwokaturze wyraźnie nie uregulowano, iż zażalenie nie przysługuje, to przepis interpretować należy w ten sposób, że środek zaskarżenia jest w tym przypadku dopuszczalny.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:

Zażalenie Pokrzywdzonego X na postanowienie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 23 września 2022 r. jest niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Tym samym należało utrzymać w mocy w całości postanowienie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 31 sierpnia 2022 r. o sygn. WSD 69/22.

W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego w niniejszym składzie, zaskarżone postanowienie z dnia 23 września 2022 r. jest prawidłowe, zaś Pokrzywdzony wywiedzionym środku odwoławczym nie przedstawił żadnych okoliczności, które determinowałyby konieczność zmiany lub uchylenia zaskarżonego postanowienia.

W pierwszej kolejności w całości podzielić należy zaprezentowany przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny w zaskarżonym postanowieniu pogląd, iż wykładnia językowa treści art. 95j ust. 2 Prawa o Adwokaturze prowadzi do przyjęcia, że prawo do złożenia zażalenia dotyczy jedynie rozstrzygnięcia pozytywnego, tj. postanowienia o zastosowaniu tymczasowego zawieszenia wobec adwokata lub aplikanta adwokackiego. Nie jest dopuszczalne w tym zakresie stosownie interpretacji rozszerzającej. Słusznie w zaskarżonym postanowieniu dostrzeżono, iż w przypadku, w którym intencją ustawodawcy byłoby odmienne uregulowanie zagadnienia, posłużono by się stwierdzeniem ?Na postanowienie w przedmiocie tymczasowego zawieszenia przysługuje zażalenie?. Wykładnia zdania drugiego art. 95j ust. 2 Prawa o Adwokaturze w połączeniu ze zdaniem pierwszym uniemożliwia przyjęcie, iż z tego przepisu wynika uprawnienie do zaskarżania także postanowienia o odmowie zastosowania tymczasowego zawieszenia. Nie sposób bowiem uznać, iż zagadnienie dotyczące natychmiastowej wykonalności ? jak trafnie zauważył Wyższy Sąd Dyscyplinarny ? może odnosić się także do postanowienia odmawiającego zastosowanie środka o tymczasowym zawieszeniu.

Ponadto, całkowicie nietrafne jest odwoływanie się przez Pokrzywdzonego w zażaleniu do uregulowań dotyczących środków zapobiegawczych w kodeksie postępowania karnego, w szczególności do instytucji tymczasowego aresztowania. Środek ten nie odpowiada tymczasowemu zawieszeniu w czynnościach zawodowych w art. 95j. ust. 1 Prawa o Adwokaturze i w tym zakresie przepisy dotyczące stosowania środków zapobiegawczych nie mogą być stosowane odpowiednio. Nie ulega wątpliwości, iż cele jak i charakter tych środków są całkowicie odmienne. Niezależnie od powyższego, zwrócić uwagę należy, że przepis, na który nota bene powołuje się sam Pokrzywdzony, tj. art. 252 § 1 k.p.k. mówi o ?postanowieniu w przedmiocie środka zapobiegawczego?. Niewątpliwie zatem takie sformułowanie użyte przez ustawodawcę pozwala przyjąć, iż zakresem przedmiotowym przepisu objęte będą zarówno postanowienia pozytywne (o zastosowaniu środków zapobiegawczych), jak i negatywne (o odmowie zastosowania środków zapobiegawczych). Tym bardziej, iż z dalszej treści art. 252 § 1 k.p.k. wynika, iż zażalenie to przysługuje na zasadach ogólnych, chyba że ustawa stanowi inaczej.

W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego jedyne przepisy kodeksu postępowania karnego, które mogłyby w przedmiotowej sprawie być stosowane odpowiednio, to przepisy znajdujące się w Dziale IX (Postępowanie odwoławcze), Rozdziale 48 (Przepisy ogólne) oraz Rozdziale 50 (Zażalenie i sprzeciw). Podkreślić jednak należy, iż Wyższy Sąd Dyscyplinarny w zaskarżonym postanowieniu dokonał już wszechstronnej analizy w tym zakresie i słusznie uznał, iż relewantne uregulowania znajdujące się w kodeksie postępowania karnego także nie pozwalają na uznanie, iż istnieje możliwość złożenia zażalenia na postanowienie o odmowie tymczasowego zawieszenia adwokata lub aplikanta adwokackiego na podstawie art. 95j ust. 1 Prawa o Adwokaturze.

Mając na uwadze, orzeczono jak w sentencji.

Hasło: uzasadnienie, wnoszenie środków odwoławczych.