Postanowienie WSD z dnia 15 czerwca 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej adw. M.B. w związku z zażaleniem obrońcy obwinionego na postanowienie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej we Wrocławiu z dnia 28 czerwca 2018 r., SD 7/17, w przedmiocie nieuwzględnienia wniosku obrońcy obwinionego o zwolnienie z tajemnicy zawodowej świadka adw. M.C.
na podstawie art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 § 2 k.p.k.
postanawia:
uchylić zaskarżone postanowienie i umorzyć postępowanie w zakresie dotyczącym wniosku o zwolnienie z tajemnicy adwokackiej adw. M.C.
UZASADNIENIE
W dniu 11 kwietnia 2019 r. do Wyższego Sądu Dyscyplinarnego wpłynęło zażalenie na postanowienie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej we Wrocławiu, który postanowieniem z dnia 28 czerwca 2018 r. nie uwzględnił wniosku obrońcy obwinionego o zwolnienie z tajemnicy adwokackiej zgłoszonego w charakterze świadka adwokata M.C.
Postanowienie powyższe zaskarżył obrońca obwinionego, wskazując na naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 180 § 2 k.p.k. poprzez uznanie, że przeprowadzenie dowodu z przesłuchania w charakterze świadka adwokata M.C. nie jest niezbędne dla zakończenia postępowania dyscyplinarnego, a dowodzone okoliczności mogą być ustalone na podstawie innych dowodów. Obrońca wskazuje, że zgłoszony w charakterze świadka ówczesny aplikant adwokacki M.C. posiadał dużą wiedzę dotyczącą współpracy obwinionego z jego klientem z uwagi na wykonywanie szeregu czynności w sprawie. Obrońca wskazywała na uniemożliwienie obwinionemu prawa do skutecznej obrony, a także na fakt, że wniosek o zwolnienie z tajemnicy adwokackiej jest uzasadniony ?dobrem wymiaru sprawiedliwości?.
W pierwszej kolejności Wyższy Sąd Dyscyplinarny zwraca uwagę na fakt, że przepis art. 180 § 2 k.p.k. ma charakter przepisu szczególnego w stosunku do generalnej zasady wyrażonej w art. 6 ustawy ? Prawo o adwokaturze mówiącego, że adwokata nie można zwolnić od obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej co do faktów, o których dowiedział się udzielając pomocy prawnej lub prowadząc sprawę, i musi być interpretowany ściśle. Zwolnienie z tajemnicy może nastąpić, m.in. gdy jest to niezbędne dla dobra wymiaru sprawiedliwości.
Jak wskazywał Wyższy Sąd Dyscyplinarny w identycznym orzeczeniu w sprawie WSD 124/18, dotyczącej tego samego obwinionego: ?Postępowanie przed Sądem Dyscyplinarnym nie jest wymierzaniem sprawiedliwości. Wymiar Sprawiedliwości w Rzeczpospolitej Polskiej sprawuje Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjne oraz sądy wojskowe (art. 175 Konstytucji), natomiast sądy dyscyplinarne są organami samorządów zawodowych reprezentujących osoby wykonujące zawody zaufania publicznego i sprawujące pieczę nad należytym wykonywaniem tych zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony (art. 17 Konstytucji)?. Tak więc tajemnica adwokacka nie może być uchylona ?dla dobra sprawowania pieczy nad wykonywaniem zawodu lecz tylko, jak wyraźnie ujmuje kodeks postępowania karnego, dla dobra wymiaru sprawiedliwości?.
Zgodnie z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w sprawach nieuregulowanych stosuje się odpowiednio przepisy k.p.k., co powoduje, że art. 180 § 2 k.p.k. nie ma zastosowania w postępowaniu dyscyplinarnym z powodów wyżej przedstawionych, co powoduje, że sądy dyscyplinarne nie są uprawnione do orzekania o zwolnieniu z zachowania tajemnicy adwokackiej, co należy do wyłącznej kompetencji sądów powszechnych w związku i tylko z wymierzaniem sprawiedliwości.
Tak więc zaskarżone orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej we Wrocławiu uznać należy za bezpodstawne i z tych względów postanowiono, jak w sentencji.