Postanowienie WSD z dnia 15 czerwca 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. X z zażalenia obrońcy obwinionego na postanowienie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Gdańsku z dnia 20 listopada 2018 r., SD 39/18,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze
postanawia:
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 20 listopada 2018 r. Sąd Dyscyplinarny Pomorskiej Izby Adwokackiej w Gdańsku, SD 39/18, na podstawie art. 95j ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze tymczasowo zawiesił w czynnościach zawodowych adwokata X.
Orzeczenie to zapadło po rozpoznaniu wniosku Rzecznika Dyscyplinarnego w związku z wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko adw. X. Rzecznik Dyscyplinarny zarzucił X, że:
w okresie od dnia 28 lutego 2017 r. na obszarze RP wykonywał zawód adwokata, nie uzyskując zgody Dziekana Okręgowej Rady Adwokackiej w Gdańsku, oraz nie stosując się do orzeczonego postanowienia Sądu Dyscyplinarnego Pomorskiej Izby Adwokackiej z dnia 9 września 2015 r., SD 25/15, tymczasowego zawieszenia w czynnościach zawodowych, tj. o przewinienie z § 1 ust. 1 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w zw. z art. 4b ust. 1 pkt 5, art. 4d ust. 1 i art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze,
w dniu 22 maja 2018 r. w nieustalonym miejscu w korespondencji skierowanej do adw. T.K. za pośrednictwem komunikatora internetowego WhatsApp nie przestrzegał właściwych form oraz użył sformułowań nielicujących z godnością zawodową adwokata, naruszył zasady uprzejmości i koleżeństwa, a także nie okazał należnego szacunku władzom samorządu adwokackiego, tj. o przewinienie z § 1, § 4, § 16, § 31 oraz § 61 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w zw. z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze,
uchybił obowiązkowi zachowania umiaru, współmierności i oględności przy formułowaniu wypowiedzi w dniu 10 marca 2018 r. o godz. 8.56 na portalu społecznościowym [?], która to nie przestrzega właściwych form i jest obraźliwa oraz stanowi takie postępowanie, które mogłoby go poniżyć w opinii publicznej lub poderwać zaufanie do zawodu adwokata, tj. o przewinienie z § 1, § 4, § 16 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w zw. z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Powyższe orzeczenie zostało zaskarżone w całości przez obrońcę obwinionego zażaleniem z dnia 10 grudnia 2018 r. W zażaleniu tym obrońca obwinionego zarzucił zaskarżonemu postanowieniu:
błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na:
bezzasadnym przyjęciu, że X reprezentował klienta przed organami administracji publicznej oraz sądami powszechnymi, podczas gdy obwiniony czynności takich w toku zawieszenia nie wykonywał,
przyjęciu, że adwokat X wykonywał jakiekolwiek czynności zastrzeżone dla adwokata, mimo tego, że X takich czynności w toku zawieszenia nie podejmował się,
adwokat X dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego polegającego na przekroczeniu zasad uprzejmości i koleżeństwa (pkt 2 wniosku), podczas gdy zgromadzono w postępowaniu dowody wyłącznie przeczące realizacji wymaganego umyślnego zamiaru sprawcy w tym zakresie,
adwokat X uchybił zasadom etyki adwokackiej poprzez dokonanie wpisu na portalu Twitter z dnia 10 marca 2018 r. (pkt 3 wniosku), podczas gdy autorstwa i zamiaru opublikowania wiadomości tej treści jako pochodzącej od obwinionego i jego autorstwa, nie sposób adwokatowi X przypisać,
zachodzą szczególne względy nakazujące tymczasowe zawieszenie w czynnościach zawodowych adwokata, mimo tego że takich okoliczności faktycznych w niniejszej sprawie ustalić nie można,
naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 95j ust. 1 w zw. z art. 95j ust. 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze, polegające na wadliwym zastosowaniu normy tego przepisu i przyjęcie, że w stanie niniejszej sprawy dyscyplinarnej, zachodzą szczególne okoliczności sprawy uzasadniające dalsze stosowanie środka prawnego w postaci tymczasowego zawieszenia w czynnościach zawodowych adwokata, podczas gdy właściwe zastosowanie wskazanych wyżej przepisów, z uwzględnieniem wskazanych wyżej okoliczności i zarzutów, winno prowadzić do jednoznacznego zaprzeczenia występowaniu szczególnych okoliczności sprawy uzasadniających tymczasowe zawieszenie w czynnościach zawodowych.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny uzupełnił postępowanie dowodowe w zakresie zarzutu 1 i uznał, że Sąd Dyscyplinarny dokonał w tym zakresie prawidłowej oceny stanu faktycznego. Ze zgromadzonych dokumentów wynika, że adw. X w istocie w okresie tymczasowego zawieszenia w czynnościach zawodowych świadczył pomoc prawną spółce. Podniesione w pismach obrońcy obwinionego argumenty pomijają fakt, że sam klient obwinionego powoływał się na tajemnicę adwokacką jako powód odmowy udzielenia informacji o przedmiocie zlecenia. Trzeba mieć też na względzie, że zarówno treść faktury, jak i fakt, iż została wystawiona przez adw. X jako prowadzącego kancelarię adwokacką wskazują, że mieliśmy do czynienia z wykonywaniem czynności zawodowych.
Trzeba mieć na względzie, że tymczasowe zawieszenie w czynnościach zawodowych nie dotyczy jedynie czynności związanych z zastępstwem procesowym, ale wszelkich czynności zawodowych, a zatem także związanych z doradztwem prawnym, przygotowywaniem projektów dokumentów, reprezentowaniem klienta w negocjacjach czy przy dokonywaniu czynności prawnych etc. (art. 4 ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze). Nie można też ograniczać zakresu tymczasowego zawieszenia do czynności ?zastrzeżonych dla adwokata?, zwłaszcza, że w obecnym stanie prawnym w zakres wykonywania zawodu adwokata wchodzą czynności, które mogą być dokonywane przez inne podmioty (radcowie prawni itp.).
Odnośnie czynu wskazanego w pkt. 2 wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych należy traktować jako chybiony, gdyż przebieg zdarzeń nie jest kwestionowany. W istocie należy rozumieć, że kwestionując umyślność działania przez obwinionego, skarżący uważa, że zarzut ten ? choć uprawdopodobniony ? nie może stanowić szczególnie uzasadnionej okoliczności uzasadniającej stosowanie tymczasowego zawieszenia w czynnościach zawodowych. Z poglądem tym jednak nie sposób się zgodzić. Po pierwsze, sama treść wiadomości wysłanej na komunikatorze WhatsApp już wyczerpuje znamiona deliktu dyscyplinarnego. Fakt jej omyłkowego wysłania do innego kolegi niż prawidłowy adresat nie może być traktowany jako okoliczność łagodząca, a raczej tym bardziej uzasadnia naganność zachowania obwinionego, skoro nie dołożył on należytej staranności w wyborze adresatów swojej wiadomości. W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego to na użytkowniku środków komunikacji, takich jak komunikatory czy media społecznościowe, spoczywa odpowiedzialność za treści tam przekazywane, wybór ich adresatów i zabezpieczenie dostępu do swoich kont tak, aby wykluczyć posługiwanie się tymi narzędziami przez osoby trzecie.
Dlatego też uznać należy, że także zarzut 3 jest zarówno uprawdopodobniony, jak i uzasadnia zastosowanie tymczasowego zawieszenia w czynnościach zawodowych. Nie ma znaczenia, czy obwiniony był sam autorem treści czy też zamieszczał linki do treści publikowanych przez inne osoby. To on odpowiada za treści znajdujące się na jego koncie na Twitterze i za krąg osób, które mają do nich dostęp. I to treści (zarówno powielone i udostępnione przez niego, jak i będące jego autorstwa) mają znaczenie dla oceny, czy uchybił normom etycznym zawartym w § 1, § 4 i § 16 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w zw. z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Dlatego na podstawie art. 95j ustawy ? Prawo o adwokaturze i art. 437 § 1 k.p.k. w związku z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze należało orzec jak w sentencji.