Postanowienie WSD z dnia 14 października 2017 r.

Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Katowicach bezzasadnie zrównał owo pojednanie i ?cofnięcie? skargi pokrzywdzonego z negatywną przesłanką procesową określoną w art. 17 ust. 1 pkt 10 k.p.k. Mylnie uznał Sąd I instancji, że skarga pokrzywdzonego stanowi to samo, co ?wniosek o ściganie?. Wszak skarga złożona przez pokrzywdzonego stanowi jedynie jedno ze źródeł informacji o delikcie dyscyplinarnym, a w rzeczywistości na Rzeczniku Dyscyplinarnym spoczywa obowiązek ustalenia, czy stawiane w realiach niniejszej sprawy zarzuty wobec obwinionego adwokata znajdują odzwierciedlenie w stanie faktycznym.

Również uczestniczący w rozprawie przed Sądem Izbowym, zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego nie cofnął wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego.

Prawo o adwokaturze nie przewiduje jako dodatkowej przesłanki postępowania dyscyplinarnego ?wniosku o ściganie? pochodzącego od pokrzywdzonego lub innego podmiotu niż właściwy Rzecznik Dyscyplinarny, tj. przewinienia dyscyplinarne są w tym sensie publicznoskargowe i nie wymagają wniosku pokrzywdzonego. Wniosek pokrzywdzonego jedynie inicjuje czynności sprawdzające wykonywane przez odpowiedniego Rzecznika Dyscyplinarnego lub jego Zastępcę, a jako jedyną formę zainicjowania postępowania przed sądem dyscyplinarnym ? wniosek rzecznika dyscyplinarnego (art. 93a ustawy). Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze Rzecznik Dyscyplinarny prowadzi postępowanie z urzędu, jest zatem w tym sensie oskarżycielem ?publicznym? w rozumieniu przepisów k.p.k. Ani pokrzywdzony, ani tym bardziej obwiniony nie są dysponentami postępowania dyscyplinarnego, a ich pojednanie (lub brak) nie ma wpływu na dalszy byt postępowania, a może jedynie stanowić element przy ustalaniu ewentualnej sankcji (kary) wobec obwinionego lub stanowić podstawę decyzji procesowych samego Rzecznika Dyscyplinarnego.

Wobec powyższego należało zaskarżone przez Ministra Sprawiedliwości w całości na niekorzyść obwinionego adwokata postanowienie uchylić, jako wydane bez podstawy prawnej i z naruszeniem art. 17 ust. 1 pkt 10 ustawy Prawo o adwokaturze.