Postanowienie WSD z dnia 11 marca 2017 r.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej stosując jeden z najbardziej dotkliwych środków w postaci zawieszenia w czynnościach zawodowych adwokata ograniczył się do 4-zdaniowego uzasadnienia, które w żaden sposób nie spełnia wymogów uzasadnienia wskazywanych w art. 424 § 2 k.p.k. Tym bardziej treść uzasadnienia nie jest adekwatna do stosowanego środka w postaci zawieszenia w czynnościach zawodowych, bowiem nie zawiera rzeczowych i przekonujących argumentów, iż na tym etapie postępowania ? zwłaszcza, że sprawa dojrzała do podjęcia stosownych merytorycznych decyzji przez Rzecznika Dyscyplinarnego ? stosowanie najsurowszego środka jest koniczne. Takie orzeczenie z całą pewnością jest co najmniej przedwczesne.
Nie można też zgodzić się z twierdzeniami zawartymi w uzasadnieniu, iż zastosowany środek ma pełnić funkcję prewencyjną zważywszy na fakt dotychczasowej niekaralności obwinionego, a poza wszystkim dodać należy, że stosowany środek nie może zastępować ewentualnie wymierzonej w przyszłości obwinionemu kary ? tym bardziej, stosowany w toku sprawy środek nie może w żaden sposób przewyższać ewentualnie orzeczonej kary albo być stosowany na poczet przyszłej kary.
Z tych powodów Sąd orzekł, jak w petitum orzeczenia [uchylając zaskarżone postanowienie Sądu Dyscyplinarnego].