Postanowienie WSD z dnia 11 lutego 2017 r.

Podstawą prawną zastosowania tymczasowego zawieszenia w czynnościach zawodowych adw. A.B. było wystąpienie ?szczególnie uzasadnionych okoliczności sprawy? w rozumieniu art. 95j ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze. Okoliczności te były specyfikowane w dotychczasowych uzasadnieniach orzeczeń, jakie zapadły w niniejszej sprawie, i Sąd w niniejszym postępowaniu je akceptuje, bez potrzeby ich powtarzania. Przedmiotem oceny w niniejszym postępowaniu stało się ustalenie, czy wystąpiły okoliczności wskazane w ust. 4 art. 95j ustawy ? Prawo o adwokaturze, tj.: czy ustały przyczyny, w skutek których tymczasowe zawieszenie w wykonywaniu czynności zawodowych adwokata zostały zastosowane, względnie, czy powstały przyczyny uzasadniające jego uchylenie. Rozstrzygając powyższe, Wyższy Sąd Dyscyplinarny rozpoznał sprawę w granicach zażalenia, biorąc pod uwagę naruszenia prawa materialnego oraz rażące naruszenie przepisów postępowania.
Podstawą odpowiedzialności dyscyplinarnej jest postępowanie sprzeczne z prawem, zasadami etyki lub godnością zawodu bądź naruszenie obowiązków zawodowych (art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze), przy czym uchybienie etyce adwokackiej lub naruszenie godności zawodu może mieć miejsce podczas działalności zawodowej, publicznej, a także w życiu prywatnym (§ 4 ZZEAiGZ). Wskazanie na powyższe stało się konieczne wobec treści uzasadnienia zażalenia obrońcy oskarżonego. Stan faktyczny w dacie orzekania w niniejszej sprawie o tyle uległ zmianie, że uchylono tymczasowe aresztowanie obwinionego i zastosowano ?wolnościowe? środki zapobiegawcze. Okoliczność powyższa nie ma jednak takiego znaczenia, jakie usiłuje jej nadać żalący się obrońca obwinionego, wywodząc: ?konieczność uchylenia tymczasowego zawieszenia w czynnościach zawodowych adwokata w sytuacji ustania przyczyny, którą in concreto był fakt izolacji obwinionego w związku z wykonywaniem tymczasowego aresztowania?. Wyższy Sąd Dyscyplinarny w niniejszej sprawie ? w pełni aprobując okoliczności wskazane w treści uzasadnień postanowień Sądu Dyscyplinarnego Izby Pomorskiej oraz Wyższego Sądu Dyscyplinarnego w sprawie WSD 128/15 ? wskazuje ponownie, iż podstawą zastosowania tymczasowego zawieszenia w czynnościach zawodowych był przepis art. 95j ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, a nie przepis art. 95 ust. la tejże ustawy, w tym zakresie interpretacja żalącego powołująca się na treść postanowienia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego w sprawie 128/15 jest dowolna.
Zmiana środka zapobiegawczego w postępowaniu karnym prowadzonym przeciwko obwinionemu nie może wywołać skutku, jakiego się domaga, nie może mieć wprost i wyłącznie znaczenia dla oceny przesłanki ?szczególnie uzasadnionych okoliczności sprawy?, co zostało dostrzeżone w treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia. Może natomiast korzystnie wpłynąć na bieg postępowania dyscyplinarnego, umożliwiając obwinionemu zmaterializowanie przysługujących mu praw, w szczególności do składania wyjaśnień, na co obwiniony zwrócił uwagę na posiedzeniu sądu I instancji w dniu 30 listopada 2016 roku ?przez 426 dni zamykano mi usta w tej sprawie?. Realizacja tego prawa przez obwinionego pozwoli również na rozstrzygnięcie, czy możliwe jest rozpoznanie niniejszej sprawy ?w rozsądnym terminie?.
Pozostałe okoliczności podnoszone przez obwinionego na posiedzeniu w dniu 30 listopada 2016 roku, tj. dotychczasowa postawa jako adwokata, wykonywanie zawodu adwokata jako jedynego źródła dochodu, uwzględniając istniejące w sprawie dowody, prowadzą do diametralnie odmiennych wniosków, niż chce skarżący.
Reasumując, na datę orzekania w niniejszej sprawie nie ustały przyczyny, dla których środek w postaci tymczasowego zawieszenia zastosowano, ani też nie powstały przyczyny uzasadniające jego uchylenie (art. 95j pkt 4 ustawy ? Prawo o adwokaturze).
Pozostałe okoliczności wskazywane przez obwinionego na posiedzeniu Sądu w dniu 30 listopada 2016 roku (?areszt miał charakter wydobywczy i utrzymywał się wyłącznie na podstawie lokalnego układu między Prokuraturą, a Sądem w Krakowie?; ?jedynymi osobami, którym powinny być postawione zarzuty w związku z prowadzoną sprawą karna powinni być prokuratorzy referenci tej sprawy?; ?jeżdżąc po Polsce i wykorzystując struktury służb w postaci CBA i Prokuratury w celu nakłaniania tych osób do składania obciążających mnie zeznań?) oraz na posiedzeniu Wyższego Sądu Dyscyplinarnego w dniu 11 lutego 2017 roku przez obrońcę obwinionego (?o istnieniu zorganizowanej grupy przestępczej składającej się z sędziów i prokuratorów?) wprawdzie nie stanowiły bezpośrednio przesłanek ocen Wyższego Sądu Dyscyplinarnego co do wystąpienia przesłanek ust. 4 art. 95j ustawy ? Prawo o adwokaturze, niemniej wymuszają na organach dyscyplinarnych adwokatury rozważenie możliwości nadużycia wolności słowa (§ 17 ZZEAiGZ). Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie podziela argumentacji zażalenia, iż przedmiot zarzutów postawionych obwinionemu w postępowaniu karnym nie ma związku z wykonywaniem przez niego zawodu adwokata z uwagi na wskazaną już wyżej treść § 4 ZZEAiGZ, wyznaczającego ?obszar? odpowiedzialności dyscyplinarnej adwokata. Z tych samych względów, uwzględniając stan dowodów na datę orzekania, nie sposób podzielić argumentacji zażalenia, że ?przedmiot postępowania dyscyplinarnego nie dotyczy przymiotów adwokata, jak choćby warunków zdrowotnych czy osobistych związanych z dopuszczalnością i prawidłowością wykonywania tego zawodu?. Dowody istniejące w sprawie wykluczają możliwość przyjęcia, iż dotychczasowa postawa obwinionego oraz fakt, iż wykonywanie zawodu adwokata stanowi jego jedyne źródło dochodu uzasadniają wystąpienie przesłanek z ust. 4 art. 95j ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny w pełni podziela natomiast argumentację zażalenia co do konieczności respektowania w niniejszym postępowaniu dyscyplinarnym podstawowych zasad procesowych, tj. domniemania niewinności, ciężaru dowodu oraz skutków ewentualnego naruszenia zasady rozpoznawania sprawy ?w rozsądnym terminie?. Z uwagi na brak przesłanek z ust. 4 art. 95j ustawy ? Prawo o adwokaturze w dacie orzekania w niniejszej sprawie zażalenie okazało się bezzasadne (art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 § 1 k.p.k.).