Postanowienie WSD z dnia 11 lipca 2019 r.

w sprawie adw. X i adw. Y z wniosku obrońcy obwinionego o umorzenie postępowania wobec adw. X ze względu na oczywisty brak faktycznych podstaw oskarżenia,
na podstawie art. 95 ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze oraz art. 339 § 3 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze
postanawia:
umorzyć postępowanie dyscyplinarne wobec adw. X w zakresie pkt. I wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego,
nie uwzględnić wniosku w pozostałej części.
UZASADNIENIE
Rzecznik Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Lublinie skierował do Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie wniosek z dnia 6 czerwca 2019 r. o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego wobec adw. X, którego obwinił w pkt. I o to, że działając jako pełnomocnik określonej w zarzucie spółki, wystąpił do sądu z wnioskiem o udzielenie zabezpieczenia roszczenia o zapłatę przeciwko dwóm z trzech arbitrów prowadzących postępowanie oraz przeciwko Sądowi Arbitrażowemu przy KIG przez zajęcie rachunków bankowych tych osób oraz KIG i wywiódł środek zaskarżenia od zapadłego postanowienia, a ponadto o zarzucanie tym arbitrom umyślnego procedowania mającego charakter oszustwa sądowego. W pkt. II wniosku Rzecznik zarzucił adw. X, że na stronie swojej kancelarii publikował treści dotyczące poufnego postępowania arbitrażowego i formułował zarzuty co do kompetencji, niezależności arbitrów i istoty sądownictwa polubownego prowadzonego przez Sąd Arbitrażowy przy KIG (treść zrzutów przedstawiono w skrócie). Identyczne zarzuty Rzecznik sformułował względem adw. Y.
Prezes Sądu Dyscyplinarnego w Warszawie przekazał sprawę do Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, gdyż jeden z obwinionych ? adw. X ? jest członkiem Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie. Prezes Wyższego Sądu Dyscyplinarnego przyjął sprawę nie do wyznaczenia innego sądu, lecz do rozpatrzenia, gdyż stosownie do art. 91 ust. 3 pkt 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze sprawy członków Okręgowej Rady Adwokackiej rozpatruje Wyższy Sąd Dyscyplinarny jako sąd I instancji.
W dniu 4 lipca 2019 r. wpłynął wniosek obrońcy adw. X o skierowanie sprawy na posiedzenie i umorzenie postępowania względem tego obwinionego.
Prezes Wyższego Sądu Dyscyplinarnego zarządzeniem skierował sprawę na posiedzenie bez udziału stron.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny uznał, iż wniosek o umorzenie zasługuje na uwzględnienie w tej części, w której dotyczy zarzutu uczestniczenia w postępowaniu sądowym przeciwko arbitrom i Sądowi Arbitrażowemu. Istotnie, zgodnie z twierdzeniem obrońcy, adw. X nie był ustanowiony jako pełnomocnik w tej sprawie ani nie uczestniczył w czynnościach (k. 22 i k. 42 tom I akt D2 35/16 Rzecznika Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Lublinie). Ponieważ fakt ten można stwierdzić prima facie, zatem spełniona jest przesłanka ?oczywistości?, o której mowa w art. 339 § 3 pkt 2 k.p.k., który na podstawie art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze ma zastosowanie w niniejszym postępowaniu.
Nie można natomiast mówić o ?oczywistości? w pozostałym zakresie, gdyż Rzecznik przedstawił i zawnioskował dowody, których ocena w postępowaniu rozpoznawczym może dopiero doprowadzić do stosownych wniosków.
Z tych względów orzeczono, jak w sentencji.