Postanowienie WSD z dnia 11 czerwca 2022 r.

Sygn. akt: WSD 139/21

POSTANOWIENIE

Dnia 11 czerwca 2022 r.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury

w składzie

Przewodniczący:  SWSD adw. Stefan Jacyno

Członkowie:         SWSD adw. Krzysztof Kaczmarek

                              SWSD adw. Edyta Nowosiadły-Krzywonos (spraw.)

przy udziale: Z-cy Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury 
adw. Marcina Komara

oraz  protokolanta: adw. Aleksandra Nobisa

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Katowicach z dnia 19 lipca 2021 r., sygn. SD 12/21

na podstawie art. 432 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 Prawa o adwokaturze

postanawia:

pozostawia bez rozpoznania odwołanie wywiedzione przez obw. adw. XY od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Katowicach z dnia 19 lipca 2021 r., sygn. SD 12/21.

WSD 139/21

Uzasadnienie

         Orzeczeniem z dnia 19 lipca 2021 r. Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Katowicach uznał obwinionego XY za winnego przewinienia dyscyplinarnego o to, że wezwany przez Referat Skarg i Wniosków Okręgowej Rady Adwokackiej w Katowicach w dniu 4 grudnia 2018 r. pomimo ciążącego na nim obowiązku nie udzielił żądanych wyjaśnień w zakreślonym terminie tj. o czyn z art. 80 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o Adwokaturze w zw. z § 64 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.

         Sąd Dyscyplinarny wymierzył obwinionemu karę dwukrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującą w dacie popełnienia czynu tj. 4200 zł brutto. Ponadto Sąd orzekł wobec obwinionego utratę biernego prawa wyborczego do organów samorządu adwokackiego na okres 3 lat oraz zakaz wykonywania patronatu na okres 3 lat. Sąd Dyscyplinarny ponadto zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania w całości.

26 października 2021 r. (data stempla Okręgowej Rady Adwokackiej w Katowicach) obwiniony XY wniósł odwołanie od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Katowicach z dnia 19 lipca 2021 r. (sygn. akt SD 12/21).

W dniu 11 czerwca 2022 r. obwiniony XY na rozprawie przed Wyższym Sądem Dyscyplinarnym cofnął wywiedzione przez siebie odwołanie od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Katowicach z dnia 19 lipca 2021 r.

Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje

W zaistniałym stanie faktycznym Wyższy Sąd Dyscyplinarny zobowiązany był zbadać, czy nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 431 § 2 i 3 k.p.k., które uniemożliwiają skuteczne cofnięcie środka odwoławczego. Dodatkowo Wyższy Sąd Dyscyplinarny miał obowiązek zbadania, czy nie zachodzi jedna z przyczyn wymienionych w art. 439 k.p.k. (bezwzględne przyczyny odwoławcze) lub w art. 440 k.p.k. (rażąca niewspółmierność orzeczenia).

Sąd zgodnie z dyspozycją art. 431 § 2 i 3 k.p.k. badał również, czy środek odwoławczy, który został wniesiony na korzyść obwinionego, nie pochodzi od oskarżyciela publicznego lub czy nie zachodzi wypadek przewidziany w art. 79 k.p.k., a więc wypadek obrony obligatoryjnej.

Ponieważ w niniejszej sprawie nie zaistniały uchybienia wymienione w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k., cofnięte przez obwinionego odwołanie na podstawie powołanych wyżej przepisów należało pozostawić bez rozpoznania z uwagi, iż zgodnie z art. 431 § 1 k.p.k. środek odwoławczy można cofnąć, a uprawnienie takie przysługuje obwinionemu, który wniósł środek odwoławczy na swoją korzyść. W niniejszej sprawie obwiniony w dniu 11 czerwca 2022 r. na rozprawie cofnął wywiedzione w niniejszej sprawie odwołanie jasno wyrażając wolę jego cofnięcia.

Mając na względzie powyższe Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzekł jak w części dyspozytywnej postanowienia.

Hasło: uzasadnienie, kara dyscyplinarna, obwiniony, odpowiedzialność dyscyplinarna, przewinienie zawodowe.