Postanowienie WSD z dnia 1 grudnia 2015r.

W kwestii będącej przedmiotem rozstrzygnięcia, wbrew poglądowi wyrażonemu w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, odpowiednie zastosowanie znajdują przepisy kodeksu postępowania karnego, w szczególności przywołane wyżej art. 616 §1 pkt. 2 k.p.k. i art. 632 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt. 1 ustawy Prawo o adwokaturze. Autonomiczna regulacja zawarta w art. 95l ustawy Prawo o adwokaturze nie może skutkować uznaniem, iż w adwokackim postępowaniu dyscyplinarnym nie znajduje zastosowania reguła zwrotu obwinionemu, który został uniewinniony lub wobec którego umorzono postępowanie poniesionych przez niego wydatków na ustanowienie jednego obrońcy ? z tej prostej przyczyny, iż zagadnienia tego wskazany wyżej art. 95l w jakimkolwiek zakresie nie reguluje. Brak jest zatem powodu, by w drodze odpowiedniego stosowania nie sięgnąć po regulacje przewidziane w art. 632 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 616 §1 pkt. 2 k.p.k. Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie podzielając w tym zakresie argumentacji sądu dyscyplinarnego I instancji zauważa jednocześnie, iż kwestia powyższa nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, które jest zasadne.
Niezależnie od powyższego stwierdzić bowiem należy, że z przytoczonych wyżej przepisów k.p.k. wywodzić należy ? oczywiste w ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego ? wnioski, iż:
(1) wysokość kosztów procesu zasądzanych na rzecz obwinionego którego uniewinniono, lub wobec którego umorzono postępowanie, limitowana jest wysokością rzeczywiście poniesionych wydatków z tytułu ustanowienia obrońcy, nie przekraczających maksymalnej dopuszczalnej wysokości wynagrodzenia adwokata wynikającej z obowiązujących w tym zakresie przepisów;
(2) nie ma podstawy prawnej dla zasądzenia zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz obrońcy. Wydatki związane z obroną z wyboru są wydatkami stron, w konsekwencji to im należy zasądzać koszty poniesione na obronę (Kodeks postępowania karnego, Komentarz pod red. Jerzego Skorupki, Warszawa 2015, teza 4 do art. 632, str. 1890 i powołane tam orzecznictwo).
W tym stanie rzeczy zarzuty zawarte w środku odwoławczym uznać należy za niezasadne. Nie doszło w realiach niniejszej sprawy do naruszenia art. 95l ustawy Prawo o adwokaturze, albowiem jak już wyżej wskazano, przepis ten w sprawie, której przedmiotem jest zasądzenie zwrotu wydatków z tytułu ustanowienia obrońcy, nie znajduje zastosowania. Nie naruszono także przepisu zawartego w art. 94 oraz 95n ustawy Prawo o adwokaturze, albowiem kwestia nie dotyczy tego, czy obrońca obwinionego legitymowany jest do złożenia wniosku o zwrot kosztów, ale tego, na czyją rzecz koszty te mają być zasadzone. Oczywistym jest, iż z wnioskiem o zasądzenie zwrotu kosztów obrony na rzecz obwinionego wystąpić może także jego obrońca. Z powodów, o których wyżej już wspomniano, obrońca ten nie może jednak domagać się zasądzenia rzeczonych kosztów na swoją rzecz.
Wniosek obrońcy nie mógł być uwzględniony, albowiem po pierwsze nie stwierdzono w nim (nie wykazano), że obwiniony rzeczywiście poniósł wydatki z tytułu ustanowienia obrońcy i w jakiej wysokości, po drugie zaś wnioskowano w nim o zasądzenie zwrotu wydatków na rzecz obrońcy a zatem nie tej osoby, która wydatki te poniosła lub ponieść powinna.