Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2006 r.

Postępowaniem zakończonym prawomocnym orzeczeniem, które - w rozumieniu art. 540 § 1 k.p.k. in principio - podlega wznowieniu w wypadku stwierdzenia przesłanki określonej w § 2 tego unormowania, nie jest postępowanie zakończone orzeczeniem oddalającym kasację, lecz postępowanie sądu (tu: dyscyplinarnego), którego orzeczeniem skazano oskarżonego (tu: obwinionego). Wskazane orzeczenie nie traci bowiem waloru prawomocności w wyniku wniesienia od niego kasacji a następnie jej oddalenia (całkowicie bez znaczenia pozostaje, czy kasację tę oddalono z powodu jej oczywistej bezzasadności), a zatem tylko to orzeczenie mogłoby ulec wzruszeniu, gdyby podstawą jego wydania był przepis prawa, którego niekonstytucyjność stwierdzono.

Należy podkreślić, że orzeczenie oddalające kasację (por art. 537 k.p.k.) nie jest równoznaczne z orzeczeniem utrzymującym w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie sądu odwoławczego a w rezultacie nie stanowi orzeczenia określonego w art. 540 § 2 k.p.k. Wobec takiego orzeczenia nie ma zatem możliwości zastosowania nadzwyczajnego środka zaskarżenia, jakim jest wniosek o wznowienie postępowania, zaś stanowisko to znajduje szerokie umotywowanie w doktrynie oraz w ugruntowanej linii orzecznictwa Sądu Najwyższego, do którego judykatów należy w tym miejscu odesłać (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 12 kwietnia 2001 r., III Ko 53/99, OSNKW 2001, z. 7-8, poz. 67; z dnia 27 czerwca 2001 r., III Ko 115/00, OSNKW 2001, z. 9-10, poz. 83; z dnia 27 września 2004 r., III Ko 29/04, niepubl.)