Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 września 2004 r.

Ocenę czy niestawiennictwo stron jest "in concreto" usprawiedliwione, czy nie, pozostawiono do swobodnego uznania sądu dyscyplinarnego. Sąd ten, korzystając z owego prawa do "swobodnego uznania" powinien jednak niewątpliwie odpowiednio stosować treść art. 117 § 2 k.p.k., gdzie wprowadzono pojęcie "należytego usprawiedliwienia niestawiennictwa". Należyte usprawiedliwienie to niewątpliwie takie, które wskazuje na okoliczności rzeczywiście uniemożliwiające stronie stawienie się na rozprawę i udokumentowane w sposób nie budzący wątpliwości co do zaistnienia tych okoliczności.