Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2007 r.

W postępowaniu dyscyplinarnym dla adwokatów i aplikantów adwokackich zakres rozpoznania środka odwoławczego uregulowany jest w art. 95h ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze, który stanowi, że Wyższy Sąd Dyscyplinarny rozpoznaje sprawę w granicach odwołania, ale też bierze pod uwagę z urzędu naruszenie prawa materialnego oraz rażące naruszenie przepisów o postępowaniu. W ust. 2 tego przepisu postanowiono, że orzeczenie podlega zmianie na korzyść obwinionego lub uchyleniu niezależnie od granic odwołania, jeżeli jest ono oczywiście niesprawiedliwe. Przytoczone unormowania wskazują, że granice rozpoznania środka odwoławczego w adwokackim postępowaniu dyscyplinarnym są szersze niż w postępowaniu karnym (art. 433 § 1 k.p.k.), na które oddziaływują dodatkowo w fazie postępowania apelacyjnego domniemania określone w art. 447 § 1 i 2 k.p.k.; szczególnie zawężający charakter ma reguła z § 2, według której jeśli apelację złożono jedynie co do kary, korekta lub uchylenie zaskarżonego wyroku co do winy dopuszczalne są tylko w razie wystąpienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej.

Sumując, można powiedzieć: zaskarżenie orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej odwołaniem jedynie co do kary dyscyplinarnej nie wywołuje skutku w postaci uprawomocnienia się pierwszoinstancyjnego orzeczenia w części dotyczącej winy, jako że Wyższy Sąd Dyscyplinarny zobligowany jest z urzędu brać pod uwagę również obrazę prawa materialnego i procesowego (art. 95h ust. 1).