Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2015r.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że rozpoznawany wniosek został potraktowany jako wniosek o wznowienie postępowania kasacyjnego, a nie postępowania toczącego się przed organami samorządu adwokackiego, co znajduje uzasadnienie w argumentacji zaprezentowanej we wniosku, dotyczącej procedowania Sądu Najwyższego. W tym kontekście trzeba jeszcze zauważyć, że postępowanie kasacyjne zostało zakończone orzeczeniem w formie postanowienia, a nie wyroku, jak to wskazuje wnioskodawca, albowiem kasacja obrońcy obwinionego została oddalona jako oczywiście bezzasadna. Przechodząc do rozważań merytorycznych należy stwierdzić, że wskazywana przez obrońcę J. M. okoliczność nie wpisuje się w przesłankę określoną w art. 540 § 1 pkt 2 lit. b k.p.k., ani tym bardziej w jakąkolwiek inną z podstaw wznowienia postępowania. We wspomnianym przepisie wskazano expressis verbis, że jedną z podstaw wznowienia postępowania jest sytuacja, w której "po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody wskazujące na to, iż nie uwzględniono okoliczności zobowiązujących do nadzwyczajnego złagodzenia kary albo też błędnie przyjęto okoliczności wpływające na nadzwyczajne obostrzenie kary". Kwestia prawidłowości rozpoznania zarzutu kasacyjnego w żadnym razie nie może zostać uznana za nowy fakt lub dowód w rozumieniu zacytowanego przepisu, albowiem dotyczy wyłącznie realiów procesowych, a nie faktycznych sprawy. Należy ponadto zauważyć, że na gruncie odpowiedzialności dyscyplinarnej adwokatów nie występują instytucje, które obligowałyby do nadzwyczajnego złagodzenia kary, jak również brak jest podstaw normatywnych do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary. Wskazane mechanizmy wpływające na wymiar kary nie mają również zastosowania poprzez odpowiednie stosowanie przepisów Kodeksu karnego, albowiem w zakresie odesłania do rozdz. I-III Kodeksu karnego nie występują przepisy nakazujące obligatoryjne złagodzenie kary ani umożliwiające jej zaostrzenie. Trzeba zresztą zauważyć, że z uwagi na specyfikę kar dyscyplinarnych i innych środków reakcji na przewinienie dyscyplinarne określonych w art. 81 u.p.a., tj. zwłaszcza ich w większości nieterminowy charakter, stosowanie unormowań Kodeksu karnego w tym zakresie byłoby niemożliwe. Także zatem i z tego względu bezprzedmiotowe dla kwestii wznowienia postępowania jest to, czy Sąd Najwyższy rozpoznał zarzut rażącej niewspółmierności kary, skoro argumentacja przedstawiona na jego poparcie nie mogła dotyczyć przesłanek określonych w art. 540 § 1 pkt 2 lit. b k.p.k.