Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2004 r.

1. Waga zasady obiektywizmu, określonej w art. 4 k.p.k., nie przesądza o tym, że zarzut obrazy art. 4 k.p.k., tak zresztą jak i zarzut obrazy każdej innej normy o charakterze ogólnym, może sam przez się stanowić podstawę już nie tylko skargi kasacyjnej, ale nawet i skargi apelacyjnej (w postępowaniu dyscyplinarnym: odwoławczej). Przestrzeganie zasady obiektywizmu gwarantowane jest bowiem w przepisach szczegółowych i dopiero wskazanie oraz wykazanie naruszenia tych przepisów szczegółowych może uzasadniać zarzut odwoławczy, a tym bardziej zarzut zawarty w skardze o charakterze nadzwyczajnym.

2. W razie konkurencji negatywnych przesłanek procesowych, określonych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. oraz w art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k., sąd w zasadzie powinien umorzyć postępowanie karne z uwagi na niedopuszczalność jego dalszego prowadzenia. Zasada ta nie ma zastosowania jedynie wówczas, gdy zbieg tych przesłanek został stwierdzony po przeprowadzeniu wszystkich niezbędnych dowodów i wyjaśnieniu wszystkich okoliczności faktycznych. Dochodzi bowiem już wówczas do wszechstronnego zbadania podstaw odpowiedzialności oskarżonego, a w takiej sytuacji sąd powinien ewentualnie podjąć decyzję odnoszącą się do braku tych podstaw, a więc wydać orzeczenie uniewinniające, a nie umarzające postępowanie z powodu przedawnienia.