Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2005 r.

1. Domniemanie niewinności stanowi domniemanie prawne wzruszalne. Ustawodawca określił bowiem procedurę pozwalającą na przeprowadzenie przeciwdowodu dla obalenia domniemania niewinności i przypisania oskarżonemu winy. Oczywiście ciężar dowodu spoczywa na oskarżycielu, co oznacza, że dla stwierdzenia winy konieczne jest udowodnienie oskarżonemu, iż popełnił zarzucany mu czyn zabroniony i czyn ten zawinił. Obalenie domniemania niewinności, a zarazem dowiedzenie winy określonej osobie za czyn jej zarzucony, może nastąpić nie tylko wyrokiem sądu, lecz także orzeczeniem organu rozpoznającego daną sprawę w postępowaniu dyscyplinarnym.

2. Przepis art. 91b Prawa o adwokaturze nie pozwala na podnoszenie w skardze kasacyjnej zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, bowiem jako podstawę kasacji powołuje "rażące naruszenie prawa" oraz "rażącą niewspółmierność kary". Wprawdzie uregulowanie to różni się zasadniczo od treści art. 523 § 1 k.p.k., jednakże nie upoważnia do uznania, aby podstawę kasacji określoną w art. 91b cyt. ustawy mogły stanowić błędne ustalenia faktyczne, których ustawodawca w ogóle nie wymienia (lege non distinguente nec nostrum est distinguere). Natomiast "rażące naruszenie prawa" w rozumieniu art. 91b Prawa o adwokaturze zachodzi wtedy, gdy naruszono przepis o takim znaczeniu dla prawidłowego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy, iż mogło to mieć istotny wpływ na treść orzeczenia zaskarżonego kasacją.