Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2014 r.

Zgodnie z treścią z art 91a pkt 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r., prawo o adwokaturze, kasacja przysługuje od orzeczenia wydanego przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny w drugiej instancji.

Oczywistym jest, że nadzwyczajny środek zaskarżania w postaci kasacji przysługuje od orzeczeń prawomocnych. W doktrynie i judykaturze utrwalony jest pogląd, iż nie uzyskują cechy prawomocności orzeczenia sądów odwoławczych o uchyleniu orzeczenia sądu I instancji i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania (art. 437 § 2 k.p.k. i art. 547 § 2 k.p.k.). Orzeczenie jest prawomocne w sytuacji kiedy jest ostateczne, stanowi ostatnie słowo w procesie karnym. Orzeczenie dotyczące głównego przedmiotu procesu, jakim jest kwestia odpowiedzialności za zarzucany czyn jest prawomocne wtedy, gdy tworzy stan rzeczy osądzonej, stanowiący bezwzględną przesłankę do prowadzenia innego procesu o to samo (art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.)

Zdaniem Sądu Najwyższego art. 91a pkt 1 u.p.a. nie wyłącza stosowania art. 519 k.p.k., zgodnie z którym kasacja może być wniesiona od prawomocnego wyroku kończącego postępowanie. W konsekwencji kasacja w sprawach dyscyplinarnych adwokatów przysługuje wyłącznie od orzeczeń Sądu Dyscyplinarnego wydanych w drugiej instancji, jeżeli są to orzeczenia kończące postępowanie. Z istoty kasacji, będącej nadzwyczajnym środkiem zaskarżania, wynika że dotyczy ona wyłącznie orzeczeń, którymi definitywnie i ostatecznie zakończono postępowanie i nie jest możliwy żaden inny tryb wyeliminowania z obrotu prawnego przeczenia dotkniętego rażącym naruszeniem prawa.

Jak już wspomniano wyżej wymienionych warunków nie spełnia orzeczenie o uchyleniu orzeczenia sądu I instancji i przekazaniu sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania. O trafności takiej interpretacji art. 91a pkt 1 u.p.a. świadczy też treść przepisów art. 91a pkt 2 u.p.a., art. 91b u.p.a., art. 91d pkt 2 u.p.a.