Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2004 r.

W świetle całokształtu okoliczności sprawy nie można podzielić poglądu skarżącego, iż orzeczone wobec obwinionego adwokata kary jednostkowe za przypisane mu przewinienia dyscyplinarne oraz karę łączną - wydalenia z adwokatury, ocenić należy jako rażąco niewspółmiernie surowe. Wbrew odmiennym twierdzeniom obrońcy Wyższy Sąd Dyscyplinarny w wystarczającym stopniu uwzględnił wszystkie okoliczności, zarówno obciążające, jak i łagodzące, o charakterze przedmiotowym i podmiotowym, mające wpływ na ocenę stopnia społecznej szkodliwości przypisanych obwinionemu przewinień dyscyplinarnych. Zaskarżone orzeczenie uwzględnia należycie doniosłość wszystkich przesłanek wymiaru kary dyscyplinarnej, będącej instrumentem służącym także ochronie publicznego zaufania do zawodu adwokata i osób, które go wykonują. Zaufanie to może zapewnić tylko godne wykonywanie przez adwokata obowiązków zawodowych, w sposób zgodny zarówno z prawem, jak i z obowiązującymi w środowisku zasadami etyki zawodowej. Uchybienia, jakich dopuścił się obwiniony stanowiły oczywiste i rażące naruszenie obowiązków zawodowych, zasad etyki adwokackiej, oraz podważały zaufanie do zawodu adwokata, wywołały niekorzystne skutki godzące w interesy stron. Z uwagi na poważny charakter uchybień, czas ich występowania, należy uznać, że znaczny stopień winy oraz szkodliwości czynów obwinionego w pełni uzasadnia orzeczenie najsurowszej kary dyscyplinarnej - wydalenia z adwokatury.