Orzeczenie WSD z dnia 9 września 2017 r.

Sam obwiniony jako profesjonalista miał świadomość tego, co wynika również z jego pisma skierowanego do Sądu z dnia 15 kwietnia 2016 r., że on także poza swoją obecnością mógł aktywnie uczestniczyć w toczącej się sprawie dyscyplinarnej, składając sygnalizowane w piśmie wnioski dowodowe. Wiedząc także, iż udział osobisty w postępowaniu dyscyplinarnym nie jest jedyną formą aktywności obwinionego, co podkreśla także Sąd Najwyższy m. in. w orzeczeniu z dnia 8 lipca 2015 r., SDI 27/15.

Wskazać przy tym należy, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego (tak uzasadnienie orzeczenia WSD z dnia 1 grudnia 2015 r., WSD 124/14):

?Wyższy Sąd Dyscyplinarny w niniejszym składzie w pełni aprobuje pogląd wyrażony w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2014 r., SDI 13/14, iż w postępowaniu dyscyplinarnym nie ma obowiązku uczestniczenia obwinionego w rozprawach. Jest to jego prawo, a nie obowiązek. Prawnik musi jednak liczyć się z konsekwencjami tego, że nie stawia się na rozprawach. Odwołując się do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2011 r. (SDI 24/11), należy przypomnieć, że postępowanie dyscyplinarne, choć ma charakter quasi-karny, dotyczy jednak odpowiedzialności zawodowej, a nie karnej obwinionego. Z tego względu stosowanie właściwych procedurze karnej norm gwarancyjnych w postępowaniu dyscyplinarnym musi mieć charakter odpowiedni, tj. uwzględniający przedmiot postępowania oraz jego zakres podmiotowy. To z kolei pozwala na mniej rygorystyczne stosowanie norm gwarancyjnych, zwłaszcza w sytuacjach, w których sąd dysponuje zakresem swobodnego uznania oraz wówczas, gdy obwinionym jest osoba wykonująca zawód prawniczy, która posiada świadomość swoich uprawnień procesowych i wielości narzędzi służących realizacji prawa do obrony, np. w postaci przedstawienia sądowi racji w postaci pisemnej (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2012 r., SDI 33/11). W postępowaniu dyscyplinarnym wobec adwokatów przepisy k.p.k. stosuje się w sprawach nieuregulowanych w ustawie ?odpowiednio?. Postępowanie dyscyplinarne jest w stosunku do postępowania karnego postępowaniem szczególnym, prowadzonym przez organ korporacyjny, który nie dysponuje przysługującymi sądom powszechnym atrybutami pozwalającymi na przymusowe zapewnienie udziału obwinionego w rozprawie. Analogiczny pogląd został wyrażony w orzeczeniu WSD z dnia 13 grudnia 2014 r., WSD 95/13, [gdzie] wskazano wprost, iż zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania karnego, stosowanego zgodnie z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze, brak jest możliwości wydania w postępowaniu dyscyplinarnym orzeczenia zaocznego. Niestawiennictwo na rozprawie obwinionego nie tamuje rozpoznania sprawy, przy czym orzeczenie w takim przypadku zapada pod jego nieobecność. Stosownie do art. 377 § 3 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze, postępowanie może toczyć się pod nieobecność obwinionego, chyba że sąd uzna jego obecność za niezbędną. Zgodnie z art. 377 § 6 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze, wyrok wydany pod nieobecność obwinionego nie jest traktowany jako wyrok zaoczny?.