Orzeczenie WSD z dnia 9 marca 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. M.G.
z odwołania obwinionej od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Toruniu z dnia 14 listopada 2018 r., SD 4/17,
na podstawie art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 § 2 k.p.k.
orzeka:
uchyla zaskarżone orzeczenie i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Dyscyplinarnemu Izby Adwokackiej w Toruniu.
UZASADNIENIE
Rzecznik Dyscyplinarny Okręgowej Rady Adwokackiej w Toruniu, na skutek skargi I.K. rozpoznawał sprawę adw. M.G., której skarżąca zarzucała brak zapłaty przez adwokat M.G. należności za świadczone usługi księgowe na rzecz kancelarii.
W wyniku wszczętego i prowadzonego dochodzenia ustalono, że I.K. związała się umową o świadczenie usług księgowych z kancelarią adwokacka prowadzoną przez adw. M.G. Według relacji właścicielki biura księgowego zakontraktowane usługi wykonywane były rzetelnie i terminowo, czego dowodziła, powołując się na właściwą dokumentację. Rozliczenia kancelarii adwokackiej wiązały się z przekazywaniem danych do właściwego Urzędu Skarbowego, który nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń co jakości świadczonych usług księgowych.
Adw. M.G., mimo kontynuowania umowy, przez wiele miesięcy zalegała z zapłatą za świadczone usługi. Początkowo zaległości w płatności były uzupełniane, jednak od pewnego czasu adwokat M.G. zaprzestała regulowania należności. Biuro Rachunkowe wielokrotnie wzywało adw. M.G. do dokonania zapłaty należności ? co jednak nie następowało.
Właścicielka biura podatkowego ostatecznie zdecydowała się powiadomić o zachowaniu adw. M.G. Okręgową Radę Adwokacką ? Rzecznika Dyscyplinarnego, wskazując, że taka postawa nie licuje z zachowaniem przedstawiciela zawodu zaufania publicznego.
Rzecznik Dyscyplinarny Okręgowej Rady w Toruniu, w wyniku analizy przedłożonego materiału zdecydował o wszczęciu dochodzenia w sprawie, uznając, że adw. M.G. swoim postępowaniem naruszyła obowiązujące ją jako praktykującego adwokata zasady etyki adwokackiej, a konkretnie § 1 ust. 2 i § 4 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu. Wezwana do ustosunkowania się do złożonego zawiadomienia adw. M.G. nie odpowiedziała na wezwanie. Ostatecznie Rzecznik Dyscyplinarny, uznając, że zgromadzony materiał dowodowy w wymaganym zakresie uprawdopodobnia dopuszczenie się przez adw. M.G. przewinienia dyscyplinarnego, wniósł do Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Toruniu oskarżenie, wskazując jako podstawę zarzutu naruszenie ww. zasad etyki adwokackiej.
Sprawę rozpoznawał Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Toruniu pod sygnaturą SD 4/17 w terminach 31 maja 2017 r., 20 września 2017 r., 3 października 2018 r., 17 października 2018 r. i 14 listopada 2018 r. Ustalony stan faktyczny potwierdził w zasadniczej części ustalenia Rzecznika Dyscyplinarnego. Sąd Dyscyplinarny prawidłowo ustalił wielkość zadłużenia kancelarii wobec biura podatkowego, miesięczną kwotę należności, jak i ostateczną wielkość długu, jaki spowodowała adw. M.G. Istotne ustalenia Sądu dotyczą też sposobu komunikowania się I.K. i adw. M.G., a dotyczące składanych obietnic wyrównania szkody, nieskutecznych terminów rozliczenia, a także faktu, że wniesiony został przez biuro podatkowe pozew do sądu powszechnego o zapłatę przeciwko adw. M.G. Nie umknęły uwadze Sądu Dyscyplinarnego nieprawdziwe oświadczenia obwinionej o rzekomym wyrównaniu szkody, jak i te, które dotyczyły rzekomego porozumienia się stron.
W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego, w dniu 14 listopada 2018 r. Sąd Dyscyplinarny uznał, iż zgromadzony materiał dowodowy potwierdza stawiane adwokat M.G. zarzuty. W oparciu o § 1 ust. 2 i § 4 Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu oraz art. 81 ust. 1 pkt 3 i art. 82 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierzył obwinionej karę. Jednocześnie Sąd orzekł o kosztach postępowania dyscyplinarnego.
Z rozstrzygnięciem powyższym nie zgodziła się obwiniona adw. M.G. i wnosząc środek zaskarżenia, zarzuciła obrazę przepisów postępowania, a w szczególności:
błędy w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, że doszło w przedmiotowej sprawie do naruszenia Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu,
naruszenie przepisów postępowania ? art. 7 i art. 92 k.p.k. ? dotyczących zasady swobodnej oceny dowodów co do zamiaru sprawcy,
naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 5 § 2 k.p.k., poprzez rozstrzyganie wątpliwości na niekorzyść oskarżonej,
rażącą niewspółmierność orzeczonej kary.
W krótkim, lapidarnym uzasadnieniu środka odwoławczego ogólnikowo przedstawiła odmienny, niż uczynił to Sąd Dyscyplinarny, stan faktyczny. Brak jest w uzasadnieniu odniesienia się do zarzutów ?apelacji? i innych koniecznych w analizie odniesień. We wnioskach ?apelacji? adw. M.G. domagała się uniewinnienia, względnie uchylenia sprawy w celu ponownego rozpoznania lub odstąpienia od wymierzenia kary.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny rozpoznawał odwołanie bez obecności obwinionej, która prawidłowo powiadomiona na rozprawę się nie stawiła.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Analizując materiał dowodowy w sprawie, rozstrzygnięcie i jego uzasadnienie, Wyższy Sąd Dyscyplinarny doszedł do wniosku, że zarzuty apelacji obwinionej nie zasługują na uwzględnienie. Niemniej jednak Sąd ?z urzędu? orzekł o uchyleniu sprawy w celu ponownego jej rozpoznania.
Powodem takiego rozstrzygnięcia są błędy, których nie można usunąć w toku kontroli instancyjnej. Zgonie z treścią art. 95 ustawy ? Prawo o adwokaturze Sąd Dyscyplinarny orzeka na rozprawie lub na posiedzeniu, wydając odpowiednio orzeczenia lub postanowienia. W przedmiotowej sprawie Sąd Dyscyplinarny orzekał na rozprawie, a zatem zobowiązany był wydać orzeczenie. Tymczasem postępowanie w sprawie SD 4/2017 zakończone zostało ?wyrokiem?.
Przepisy ustawy ? Prawo o adwokaturze w dziale VIII ? art. 81 ust. 1 pkt 3 przewiduje możliwość wymierzenia kary pieniężnej. Sąd Dyscyplinarny w sprawie SD 4/17 ?wymierzył karę grzywny w kwocie 3.500 zł? ? karę nieprzewidzianą w ustawie. Art. 82 ustawy ? Prawo o adwokaturze precyzuje zasady wymierzania kary pieniężnej.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zauważa też inne uchybienia procedowania w sprawie SD 4/17, ale w ocenie tegoż Sądu nie miały one wpływu na rozstrzygnięcie w zakresie winy.
Tym niemniej dwa uchybienia w procedowaniu wskazane wyżej, które nie mogły być usunięte w trybie kontroli instancyjnej skutkowały koniecznością uchylenia sprawy do ponownego rozpoznania.
W tym stanie sprawy Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzekł, jak na wstępie.