Orzeczenie WSD z dnia 9 marca 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. Z.K. z odwołania obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej we Wrocławiu z dnia 26 lipca 2018 r., SD 5/17,
na podstawie art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 § 2 k.p.k.
orzeka:
uchyla zaskarżone orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej we Wrocławiu i umarza postępowanie w sprawie,
kosztami postępowania odwoławczego obciąża Izbę Adwokacką we Wrocławiu.
UZASADNIENIE
Orzeczeniem z dnia 26 lipca 2018 r. w sprawie SD 5/17 Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej we Wrocławiu:
uznał obwinionego adw. Z.K. za winnego tego, że jako partner i prowadzący kancelarię prawną [?] i będąc z tego tytułu odpowiedzialnym za ogół czynności i umowy zlecone kancelarii, będąc uprzednio jednym z pełnomocników ustanowionym przez R.M. do prowadzenia sprawy przeciwko Urzędowi Gminy X o zapłatę, którą kancelaria prowadziła m.in. w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Elblągu w sprawie V GCo 55/11, podjął się następnie jako adwokat prowadzący indywidualną kancelarię prowadzenia spraw przeciwko temuż R.M. z powództwa J.C. przed Sądem Rejonowym w Złotoryi w sprawie, I Nc 379/13, o zapłatę należności stanowiącej wynagrodzenie adwokackie, dla którego żądania brak było uzasadnienia w treści zawartej umowy o honorarium, a którą to wierzytelność J.C. nabyła od kancelarii prawnej [?] w drodze cesji wierzytelności z dnia 18 stycznia 2013 r., składając jako pełnomocnik tejże powódki pozew do Sądu Rejonowego w Złotoryi w dniu 15 kwietnia 2013 r., w którym wydany został nakaz zapłaty w dniu 14 maja 2013 r., przy czym wierzytelność nabyta została w celu uzyskania dodatkowych kosztów zastępstwa prawnego, przez co naruszył normy etyczne obowiązujące adwokata i w ten sposób dopuścił się czynu sprzecznego z prawem i zasadami etyki adwokackiej i godności zawodu, tj. popełnienia przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 22a oraz § 1 ust. 2 i 3 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, i za to na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierzył obwinionemu karę pieniężną w wysokości 20-krotności podstawowej składki izbowej,
uznał obwinionego adw. Z.K. za winnego tego, że jako partner i prowadzący kancelarię prawną [?] i będąc z tego tytułu odpowiedzialnym za ogół czynności i umowy zlecone kancelarii, będąc uprzednio jednym z pełnomocników ustanowionym przez R.M. do prowadzenia sprawy przeciwko Urzędowi Gminy X o zapłatę, którą kancelaria prowadziła m.in. w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Elblągu w sprawie V GCo 55/11, podjął się następnie jako adwokat prowadzący indywidualną kancelarię prowadzenia spraw przeciwko temuż R.M. z powództwa Z.K. przed Sądem Rejonowym w Jarocinie w sprawie I C 460/13 o zapłatę należności stanowiącej wynagrodzenie adwokackie, dla którego żądania brak było uzasadnienia w treści zawartej umowy o honorarium, a którą to wierzytelność Z.K. nabył od kancelarii prawnej [?] w drodze cesji wierzytelności z dnia 27 maja 2013 r., składając jako pełnomocnik tego powoda pozew do Sądu Rejonowego w Jarocinie z dnia 6 czerwca 2013 r., przy czym wierzytelność nabyta została w celu uzyskania dodatkowych kosztów zastępstwa prawnego, przez co naruszył normy etyczne obowiązujące adwokata i w ten sposób dopuścił się czynu sprzecznego z prawem i zasadami etyki adwokackiej i godności zawodu, tj. popełnienia przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 22a oraz § 1 ust. 2 i 3 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, i za to na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierzył obwinionemu karą pieniężną w wysokości 20-krotności podstawowej składki izbowej;
na podstawie art. 84 ust. 1 i 2 pkt 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierzył obwinionemu karę łączną w wysokości 40-krotności podstawowej składki izbowej,
na podstawie art. 81 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze orzekł wobec obwinionego Z.K. zakaz wykonywania patronatu na czas 3 lat,
na podstawie art. 95l ust. 1 i 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze obciążył obwinionego zryczałtowanymi kosztami postępowania w sprawie w łącznej kwocie 2.000 zł.
Od powyższego orzeczenia odwołanie ? nazwane przez obwinionego zażaleniem ? złożył w terminie adw. Z.K. Odwołujący postawił zarzuty:
obrazy przepisu art. 88 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze, poprzez jego niezastosowanie, twierdząc, iż ?karalność zarzucanych mu czynów uległa przedawnieniu?,
błędnych ustaleń faktycznych w części dotyczących przyjęcia, iż podjął się prowadzenia sprawy w sytuacji wystąpienia konfliktu interesów, co miało wpływ na treść orzeczenia,
naruszenia prawa do obrony, poprzez nieprawidłowe przyjęcie, iż kierowana do niego korespondencja została prawidłowo doręczona.
Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o:
uchylenie zaskarżonego postanowienia i umorzenie postępowania, ewentualnie o
uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej we Wrocławiu.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Na podstawie przepisu art. 95h ustawy ? Prawo o adwokaturze Wyższy Sąd Dyscyplinarny rozpoznaje sprawę w granicach odwołania, bierze jednak pod rozwagę z urzędu naruszenie prawa materialnego oraz rażące naruszenie przepisów postępowania.
Nadto na podstawie przepisu art. 436 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze Sąd ograniczył rozpoznanie środka odwoławczego do podniesionego przez odwołującego się zarzutu ?przedawnienia karalności zarzucanych mi czynów? (terminologia obwinionego). Uznając, iż rozpoznanie sprawy w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień jest bezprzedmiotowe do dalszego toku postępowania.
Przepis art. 88 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze przewiduje ?ustanie karalności przewinienia dyscyplinarnego, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło pięć lat?. Z ustaleń dokonanych przez sąd izbowy w sprawie SD 5/17 wynika, iż obwiniony czynu opisanego w pkt. 1 orzeczenia dopuścił się w dniu 15 kwietnia 2013 r., składając jako pełnomocnik powódki pozew do Sądu Rejonowego w Złotoryi, zaś czynu opisanego w pkt. 2 orzeczenia dopuścił się w dniu 6 czerwca 2013 r., ?składając jako pełnomocnik powoda pozew do Sądu Rejonowego w Jarocinie?.
Niezależnie od istniejącego materiału dowodowego Wyższy Sąd Dyscyplinarny wobec braku odwołania na niekorzyść obwinionego, ewentualnie odmiennych ustaleń na jego niekorzyść poczynić nie mógł (ne peius).
Z upływem terminu 5-letniego karalność obu zarzucanych obwinionemu czynów ustała (art. 88 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze) i w konsekwencji na podstawie przepisu art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze zaskarżone orzeczenie należało uchylić i umorzyć postępowanie.
Na marginesie tylko zauważyć należy wyjątkową długotrwałość postępowania w niniejszej sprawie, co przy zakresie przedmiotowym sprawy nie znajduje usprawiedliwienia.
Na podstawie przepisu art. 95l ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze kosztami postępowania należało obciążyć Izbę Adwokacką we Wrocławiu.
Dlatego orzeczono jak w sentencji.