Orzeczenie WSD z dnia 9 lutego 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. X z odwołania obwinionego oraz obrońcy obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Rzeszowie z dnia 28 czerwca 2017 r., SD 1/17,
na podstawie art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 § 2 k.p.k
orzeka:
zmienia zaskarżone orzeczenie w pkt. 1, w ten sposób że zamiast wymierzonej kary pieniężnej, na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 3 oraz art. 82 ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierza karę pieniężną w wysokości pięciokrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w dniu 3 czerwca 2016 r.,
zmienia zaskarżone orzeczenie w pkt. 2, w ten sposób że zamiast wymierzonej kary zawieszenia w czynnościach zawodowych, na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 3 oraz art. 82 ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierza karę pieniężną w wysokości dwunastokrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w dniu 3 czerwca 2016 r.,
na podstawie art. 84 ust. 2 pkt 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze za czyny opisane w pkt. 1 i 2 wymierza obwinionemu łączną karę pieniężną w wymiarze dwunastokrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w dniu 3 czerwca 2016 r.,
na podstawie art. 81 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze orzeka zakaz wykonywania przez adwokata X patronatu na czas 3 lat.
UZASADNIENIE
Orzeczeniem Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Rzeszowie z dnia 28 czerwca 2017 r. obwiniony adw. X został skazany:
na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze na karę pieniężną w wysokości 15.000 zł za to, iż w okresie od dnia 10 czerwca 2014 r. do dnia 3 czerwca 2016 r. pomimo wezwań byłego klienta G.C., nie zwrócił mu oryginałów dokumentów związanych z prowadzeniem jego spraw sądowych, co stanowiło przewinienie dyscyplinarne z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 53 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu oraz
na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 4 ustawy ? Prawo o adwokaturze na karę zawieszenia w czynnościach zawodowych na okres 2 lat oraz na zasadzie art. 81 ust. 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze orzeczono zakaz wykonywania patronatu na czas 5 lat, za to, iż w okresie od dnia 10 czerwca 2014 r. do dnia 3 czerwca 2016 r. pomimo wezwań byłego klienta G.C., nie zwrócił mu pobranych w jego imieniu kwot pieniężnych ani też nie przedstawił mu ich rozliczenia, co stanowi przewinienie dyscyplinarne z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 50 ust. 1 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.
Na zasadzie art. 95l ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze oraz pkt 1 pkt 1 i 2 uchwały nr 44/2015 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 19 września 2015 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego obciążono obwinionego zryczałtowaną opłatą w wysokości 6.000 zł.
Od tego orzeczenia odwołania złożyli zarówno obwiniony, jak i jego obrońca i zarzucili temu orzeczeniu naruszenie szeregu przepisów proceduralnych, jak i błędy w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego orzeczenia, które zdaniem skarżących skutkowały obrazą przepisów prawa materialnego.
Zarówno obrońca, jak i obwiniony wnosili o uniewinnienie ewentualnie o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Wina obwinionego odnośnie zarzutu 1 i 2 nie ulega żadnej wątpliwości.
Jeśli chodzi o zarzut 1, to obwiniony na rozprawie odwoławczej przyznał, iż zwlekał z oddaniem pokrzywdzonemu dokumentów, a zatem naruszył w sposób ewidentny § 53 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu przez to, iż zwracał na tzw. ?raty? te dokumenty. Winien to uczynić niezwłocznie.
Odnośnie zarzutu 2, Wyższy Sąd Dyscyplinarny również całkowicie podzielił stanowisko zawarte w orzeczeniu Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej z dnia 28 czerwca 2017 r. dotyczące tego czynu. W myśl bowiem § 50 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w sprawach finansowych adwokata w stosunku do klienta obowiązuje szczególna skrupulatność. Takiej skrupulatności do dnia 26 czerwca 2018 r. obwiniony, nie tylko że nie wykazał, ale w sposób naganny zwlekał z rozliczeniem się z pokrzywdzonym otrzymanymi od komornika pieniędzmi.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny w całej rozciągłości podzielił stanowisko sądu I instancji dotyczące zwłaszcza rozpoznania sprawy pod nieobecność obwinionego zwłaszcza na rozprawie w dniu 28 czerwca 2017 r. Nieobecność bowiem obwinionego w tym dniu należało uznać za nieusprawiedliwioną, bowiem nie przedstawił on zaświadczenia od lekarza sądowego, a tylko taki lekarz uprawniony jest do udokumentowania nieobecności podsądnego z powodu choroby również przed adwokackimi sądami dyscyplinarnymi.
Także pozostałe zarzuty odwołań zarówno obwinionego, jak i jego obrońcy są niezasadne i zasadniczo nie one zadecydowały o treści orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 4 lutego 2019 r.
Zasadniczą przyczyną zmiany orzeczenia sądu I instancji było zawarcie umowy cesji pomiędzy obwinionym adwokatem a pokrzywdzonym z dnia 26 czerwca 2018 r. i w związku z tym oświadczenie pokrzywdzonego z dnia 26 czerwca 2018 r. Na rozprawie odwoławczej pokrzywdzony przyznał, iż w wyniku zawarcia porozumienia z obwinionym (umową cesji), z którym jest związany innymi sprawami, wnosił o niekaranie obwinionego. Potwierdził też oświadczenie z dnia 26 czerwca 2018 r. i wyraźnie oświadczył, iż adw. X rozliczył się z nim. Obwiniony potwierdził ww. stan faktyczny. Pokrzywdzony potwierdził też zwrot wszystkich dokumentów od obwinionego.
Ww. fakty są okolicznościami łagodzącymi, które w konsekwencji spowodowały zmianę na korzyść obwinionego zaskarżonego orzeczenia. Wymierzone kary zarówno jednostkowe, jak i kara łączna są proporcjonalne do stopnia zawinienia sprawcy. Wymierzając karę łączną obwinionemu, Wyższy Sąd Dyscyplinarny uznał, iż zasłużył on w pełni na zastosowanie zasady absorpcji, nie tylko dlatego iż pomiędzy czynami zachodzi bowiem bliski związek podmiotowo- przedmiotowy, ale przede wszystkim wobec faktu zawarcia porozumienia z pokrzywdzonym i przez to rozliczenie się z nim.
Dlatego orzeczono jak w sentencji.