Orzeczenie WSD z dnia 9 czerwca 2018 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. M.D. z odwołania obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 18 grudnia 2017 r., SD 31/17,
orzeka:
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze
zmienia zaskarżone orzeczenie w pkt. 3 w ten sposób, że w miejsce orzeczonej kary łącznej zawieszenia w czynnościach zawodowych na czas 5 miesięcy wymierza karę zawieszenia w czynnościach zawodowych na czas 3 miesięcy,
na podstawie art. 95l ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze kosztami odwoławczego postępowania dyscyplinarnego na rzecz Naczelnej Rady Adwokackiej obciążyć Izbę Adwokacką w Warszawie.
UZASADNIENIE
Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie orzeczeniem z dnia 18 grudnia 2017r. w sprawie SD 31/17, uznał obwinionego adwokata M.D. za winnego przewinień dyscyplinarnych polegających na tym, że:
w okresie od dnia 29 października 2013 r. do dnia 29 lipca 2014 r. w Warszawie, pomimo przyjęcia od adwokata J.S. pełnomocnictwa substytucyjnego do zastępowania go w sprawie prowadzonej przed Ministrem Infrastruktury i Rozwoju pod numerem DOI-4-7714-47-MG/14 (?) oraz honorarium w kwocie 7.000 zł za czynności tego zastępstwa, nie podjął jakichkolwiek czynności w tej sprawie, w szczególności nie złożył udzielonego mu pełnomocnictwa substytucyjnego do akt sprawy oraz nie zweryfikował jej stanu, tj. popełnienia przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 1 ust. 2 w zw. z § 6 w zw. z § 8 w zw. z § 49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu;
w dniu 15 lipca 2014 r. w Warszawie, w Restauracji Arsenał, podczas rozmowy ze swoim mocodawcą ? adwokatem J.S., nie weryfikując uprzednio stanu sprawy, która prowadzona była przed Ministrem Infrastruktury i Rozwoju pod numerem DOI-4-7714-47-MG/14 (?), w której na podstawie udzielonego mu pełnomocnictwa substytucyjnego miał zastępować adwokata J.S., przedstawił mu nieprawdziwe informacje dotyczące przewidywanego i bliskiego terminu merytorycznego zakończenia tej sprawy, a także tego, iż miała zostać w niej wydana pozytywna dla wnioskodawców opinia, w sytuacji, kiedy dopiero w dniu 14 stycznia 2015 r. ww. sprawa została przekazana wg właściwości do prowadzenia Ministrowi Gospodarki, który kolejno postanowieniem z dnia 13 lutego 2015 r. wydanym w sprawie DP-I-460-3-15-TG/15 zwrócił wniosek inicjujący to postępowanie, stwierdzając brak podstaw do załatwienia tej sprawy w postępowaniu administracyjnym, tj. popełnienia przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 1 ust. 1 w zw. z § 7 w zw. z § 49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu.
Za pierwszy z przypisanych czynów Sąd Dyscyplinarny na podstawie art. 80 i art. 81 ust. 1 pkt 4 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierzył obwinionemu karę zawieszenia w czynnościach zawodowych na czas 3 miesięcy. Za drugi z przypisanych czynów Sąd Dyscyplinarny na podstawie art. 80 i art. 81 ust. 1 pkt 4 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierzył obwinionemu karę zawieszenia w czynnościach zawodowych na czas 3 miesięcy. Na podstawie art. 84 ust. 1 i ust. 2 pkt 4 ustawy ? Prawo o adwokaturze Sąd Dyscyplinarny wymierzył obwinionemu karę łączną zawieszenia w czynnościach zawodowych na czas 5 miesięcy, zaś na podstawie art. 81 ust. 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze orzekł dodatkowo zakaz wykonywania patronatu na czas 8 lat. Sąd Dyscyplinarny obciążył nadto obwinionego kosztami postępowania.
Odwołanie od powyższego orzeczenia w części dotyczącej kary złożył obwiniony, wnioskując o wymierzenie kary łagodniejszej.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie obwinionego zasługuje na częściowe uwzględnienie w tym zakresie, w jakim odczytane być powinno jako wskazujące na rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec niego kary łącznej.
Argumenty obwinionego, podniesione w uzasadnieniu środka odwoławczego i wskazujące na rzekomą wadliwość ustaleń sądu I instancji dotyczących drugiego z przypisanych obwinionemu przewinień dyscyplinarnych, nie zasługują ? w ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego ? na akceptację i nie mogły prowadzić do zmiany zaskarżonego orzeczenia. Zauważyć należy, że obwiniony ograniczył zakres zaskarżenia orzeczenia wyłącznie do kwestii wymierzonej mu kary dyscyplinarnej, zatem poza zakresem kontroli odwoławczej pozostawił kwestię prawidłowości ustaleń faktycznych prowadzących do przypisania mu odpowiedzialności dyscyplinarnej za zarzucone orzeczeniem czyny. Nadto, zauważyć należy, że obwiniony odmawiając składania wyjaśnień na wcześniejszych etapach postępowania dyscyplinarnego ? do czego oczywiście miał niekwestionowane prawo ? sam ograniczył zakres podlegającego ocenie Sądu Dyscyplinarnego materiału dowodowego do dowodów z dokumentów oraz zeznań adwokata J.S. Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie znajduje podstaw do kwestionowania prawidłowości oceny tak zgromadzonego materiału dowodowego przez sąd I instancji w ramach uprawnienia wynikającego z art. 95h ustawy ? Prawo o adwokaturze. Poza zakresem okoliczności mogących wpływać na wymiar orzeczonej kary umiejscowić także należy podniesioną w uzasadnieniu odwołania kwestię nieodbierania przez obwinionego korespondencji. Przypisane obwinionemu przewinienia dyscyplinarne w swoim opisie i kwalifikacji prawnej nie obejmują tego zagadnienia.
Niezależnie od powyższego, kara łączna wymierzona obwinionemu w zaskarżonym orzeczeniu jest w ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego niewspółmiernie surowa.
Przez rażącą niewspółmierność kary rozumieć należy różnicę między karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw sądowego wymiaru kary. Chodzi tu o różnicę zasadniczej natury, oczywistą, rzucającą się w oczy i niedającą się zaakceptować nieproporcjonalność kary orzeczonej w stosunku do kary sprawiedliwej, zasłużonej. Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, ?bijąca w oczy? różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2012 r., SDI 7/12; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2006 r., SNO 28/06; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2003 r., SNO 57/02; orzeczenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 5 lipca 2014 r., WSD 48/14).
W sprawie niniejszej zauważyć należy, że pokrzywdzony zachowaniem obwinionego adwokat J.S. w postępowaniu przed sądem I instancji przyjął przeprosiny obwinionego, zaś kwota honorarium została przez obwinionego zwrócona. Okoliczność ta, w połączeniu z sytuacją, w której oba przypisane obwinionemu przewinienia przy uwzględnieniu technicznych w istocie korekt w opisie mogły być zakwalifikowane, jako jedno zachowanie stanowiące przewinienie dyscyplinarne ?ciągłe? w rozumieniu art. 12 k.k. w zw. z art. 95n pkt. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze, wskazuje na zasadność przyjęcia przy wymiarze kary dyscyplinarnej łącznej zasady pełnej absorpcji.
Mając na uwadze powyższe, Wyższy Sąd Dyscyplinarny zaskarżone orzeczenie zmienił i orzekł wobec obwinionego karę łączną zawieszenia w czynnościach zawodowych na czas 3 miesięcy. Z uwagi na charakter przypisanych czynów i stopień zawinienia obwinionego, nie uznał jednak za zasadną dalej idącej korekty zaskarżonego wyroku, w szczególności wymierzenia za przewinienia przypisane łagodniejszych w hierarchii ustawowej kar dyscyplinarnych.