Orzeczenie WSD z dnia 8 września 2018 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. R.B. z odwołania obwinionego oraz obrońcy obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Gdańsku z dnia 13 grudnia 2017 r., SD 25/17,
na podstawie art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 § 1 k.p.k.
orzeka:
utrzymać w mocy zaskarżone orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Gdańsku,
na podstawie uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej nr 23/17 z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego obciążyć obwinionego kosztami postępowania przed sądem II instancji w kwocie 1.000 zł.
UZASADNIENIE
Adwokat R.B. został obwiniony o to, że w okresie od dnia 29 lipca 2011 r. do dnia 11 maja 2015 r., jako pełnomocnik H.S. w sprawie przeciwko ?LM? sp. z o.o., KM 1979/11, nie zachował szczególnej skrupulatności w rozliczeniu z klientem oraz wystąpił o przysądzenie przez komornika kosztów zastępstwa procesowego w egzekucji w wysokości 3.600 zł, tj. sześciokrotność stawki minimalnej, nie posiadając umowy pozwalającej na przyjęcie stawki wyższej niż taryfowa, przyjął, że kwota [uzyskana] bezpośrednio od komornika na wskazany przez siebie rachunek bankowy bez upoważnienia klienta, a następnie po zmianie orzeczenia zmieniającego wysokość przyznanych kosztów do kwoty 600 zł nie zwrócił H.S. kwoty 3.000 zł, stanowiącej różnicę pomiędzy pobraną przez siebie kwotą z tytułu kosztów zastępstwa w postępowaniu egzekucyjnym, a należnością z tego tytułu ustaloną przez sąd, przez co doprowadził do wyegzekwowania tej kwoty przez ?LM? sp. z o.o. od H.S. i powstania kosztów postępowania w sprawie z powództwa o bezprawne wzbogacenie wytoczonej przeciwko H.S. przez ?LM? sp. z o.o., tj. o przewinienie z § 50 ust. 1 i 2 w zw. z § 49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w zw. z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze.
Orzeczeniem z dnia 13 grudnia 2017 r., SD 25/17, Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Gdańsku uznał obwinionego za winnego zarzucanego mu czynu, z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się w okresie od dnia 22 czerwca 2011 r. do dnia 13 grudnia 2017 r. i za to na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierzył mu karę upomnienia. Ponadto Sąd Dyscyplinarny obciążył obwinionego kosztami postępowania dyscyplinarnego w wysokości 3.000 zł.
W uzasadnieniu wydanego orzeczenia Sąd Dyscyplinarny wskazał, że wyrokując, uwzględnił ujawnione w toku postępowania dokumenty ?zgromadzone w aktach sprawy, które to uznał za wiarygodne w całości?, a których autentyczność nie została zakwestionowana przez żadną ze stron. Sąd dał wiarę zarówno zeznaniom świadka H.S., jak i wyjaśnieniom obwinionego R.B. Jednocześnie Sąd ustalił, że datą początkową przewinienia jest dzień 22 czerwca 2011 r., tj. dzień złożenia wniosku o zasądzenie kosztów zastępstwa w postępowaniu egzekucyjnym, zaś datą końcową dzień 13 grudnia 2017 r., albowiem do tej daty, tożsamej z datą wydania orzeczenia, utrzymywał się w dalszym ciągu ?stan sprzeczny z prawem, w tym z zasadami etyki?. Sąd Dyscyplinarny nie uwzględnił stanowiska obwinionego, że doszło do przedawnienia odnośnie deliktu zarzucanego obwinionemu. Nadto Sąd wskazał na przepis § 50 ust. 1 i 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, który nakazuje rzetelność przy rozliczaniach finansowych z klientem, gdyż zawód adwokata, jako zawód zaufania publicznego, ?stawia osobom ten zawód wykonującym wyższe wymagania?. Zdaniem Sądu obwiniony, biorąc pod uwagę, że nie ustalił z klientem swojego honorarium, powinien ?liczyć się z koniecznością zwrotu kwoty" 3.000 zł, stanowiącej różnicę. Sąd wskazał także, że ?H.S. konsultował z obwinionym wszelkie swoje działania wobec ?L.M? sp. z o.o.", w tym także dotyczące zwrotu bezpodstawnego wynagrodzenia. Tę ostatnią okoliczność potwierdził sam obwiniony. Sąd przywołał także § 49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, nakładający na adwokata obowiązek informowania o postępach sprawy, dotyczący zdarzeń mogących mieć dla klienta znaczenie.
Mając na względzie naruszenie przez obwinionego wyżej wymienionych przepisów Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w zw. z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze, na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy, Sąd Dyscyplinarny wymierzył obwinionemu karę upomnienia. Wymierzając karę, Sąd uwzględnił ?wyraźne przyznanie się obwinionego w zakresie braku zachowania należytej staranności, skrupulatności przy obsłudze pokrzywdzonego", a także dotychczasową jego niekaralność.
Dodać należy, że przedmiotowa sprawa była rozpoznawana przez Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Gdańsku ponownie, po uprzednim uchyleniu przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzeczeniem z dnia 11 maja 2017 r., WSD 136/16, orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego z dnia 17 maja 2016 r., SD 23/15. Podstawową przyczyną uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania było naruszenie prawa materialnego, tj. § 50 ust. 1 i 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, polegające na przyjęciu, że stan bezprawności trwał do chwili, gdy obwiniony dowiedział się o obowiązku zwrotu kwoty 3.000 zł, podczas gdy stan ten trwa do czasu rozliczenia się obwinionego z klientem. Okoliczność ta została uwzględniona przez Sąd Dyscyplinarny przy ponownym rozpoznaniu sprawy.
Od tego orzeczenia odwołanie złożył sam obwiniony oraz jego obrońca.
W swoim odwołaniu obwiniony wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 w zw. z art. 414 § 1 i art. 458 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 i art. 88 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi Dyscyplinarnemu do ponownego rozpoznania. Obwiniony nie uzasadnił swoich wniosków.
Obrońca obwinionego również zaskarżyła orzeczenie w całości na korzyść obwinionego, zarzucając orzeczeniu naruszenie szeregu przepisów prawa materialnego, tj. § 49 i § 50 ust. 1 i 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu w zw. z art. 80 i art. 88 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze, a także zarzucając naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 4 i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, art. 170 § 1 pkt 3 i 5 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, art. 410 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze oraz art. 7 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze. Obrońca, tak samo jak obwiniony, wniosła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 w zw. z art. 414 § 1 i art. 458 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 i art. 88 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi Dyscyplinarnemu do ponownego rozpoznania. Obrońca również nie uzasadniła swoich wniosków.
Na rozprawę odwoławczą przeprowadzoną w niniejszej sprawie w dniu 8 września 2018 r. nie stawił się ani obwiniony adwokat R.B., ani jego obrońca. Rzecznik Dyscyplinarny wniósł o nieuwzględnienie odwołania i utrzymanie w mocy zaskarżonego orzeczenia.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, zaś stanowisko Rzecznika Dyscyplinarnego należy uznać za uzasadnione.
Na wstępie należy wskazać, że Sąd Dyscyplinarny po ponowny rozpoznaniu sprawy trafnie ustalił, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu, tj. naruszenia § 50 ust. 1 i 2 w zw. z § 49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, w okresie od dnia 22 czerwca 2011 r. do dnia 13 grudnia 2017 r. Wyższy Sąd Dyscyplinarny podziela pogląd Sądu Dyscyplinarnego odnośnie oceny zebranego materiału dowodowego. Jednocześnie Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosków obwinionego, albowiem naruszenie przez obwinionego § 50 ust. 1 i 2 w zw. z § 49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu jest bezsporne, co de facto przyznał sam obwiniony. W tym stanie rzeczy orzeczoną obwinionemu karę upomnienia, w ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, należy uznać za adekwatną do przewinienia, jak i do okoliczności dotyczących dotychczasowego postępowania obwinionego.
Mając powyższe na uwadze, Wyższy Sąd Dyscyplinarny na podstawie art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 § 1 k.p.k. zdecydował się utrzymać w mocy zaskarżone orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego. Ponadto na podstawie uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej nr 23/17 z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego [postanowił] obciążyć obwinionego kosztami postępowania przed sądem II instancji w kwocie 1.000 zł.