Orzeczenie WSD z dnia 8 września 2018 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. W.T. z odwołania obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie z dnia 21 listopada 2017 r., SD 35/17,
na podstawie art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 § 1 k.p.k.
orzeka:
utrzymać w mocy zaskarżone orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie,
na podstawie uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej nr 23/17 z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego obciążyć obwinionego kosztami postępowania przed sądem II instancji w kwocie 1.000 zł.
UZASADNIENIE
Orzeczeniem z dnia 21 listopada 2017 r., SD 35/17, Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie uznał obwinionego adw. W.T. za winnego tego, że w okresie od listopada 2013 r. do dnia 19 stycznia 2017 r., będąc adwokatem wpisanym na listę Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie, nie uiścił składek członkowskich, przez co doprowadził do powstania zaległości w kwocie nie mniejszej niż 7.855 zł, tj. popełnienia przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 65 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, i za to na podstawie art. 80 i art. 81 ust. 1 pkt 6 ustawy ? Prawo o adwokaturze wydalił adwokata W.T. z adwokatury. Ponadto na podstawie ust. 1 lit. a uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej nr 23/17 z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego zasądził od obwinionego zryczałtowane koszty postępowania w wysokości 1.000 zł na rzecz Izby Adwokackiej w Warszawie, zaś na podstawie ust. 1 lit. b ww. uchwały także kwotę 1.000 zł w postępowaniu przed Sądem Dyscyplinarnym.
W uzasadnieniu wydanego orzeczenia Sąd Dyscyplinarny wskazał, że ?ustalone istotne okoliczności oraz dowody zgromadzone w sprawie? nie budzą wątpliwości w zakresie przypisania winy przewinienia dyscyplinarnego adwokata W.T. Ponadto sąd I instancji w uzasadnieniu przywołał § 65 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, który jednoznacznie stanowi, że zawinione niepłacenie składki korporacyjnej jest poważnym naruszeniem zasad etyki. Sąd stwierdził także, że obwiniony nie złożył ?jakichkolwiek wyjaśnień dotyczących narastania zaległości w regulowaniu składek członkowskich?. Zdaniem sądu ?obwiniony świadomie dopuścił do powstania zaległości?. W tych okolicznościach Sąd uznał, że ?jedynie najsurowsza z kar przewidziana ustawą ? Prawo o adwokaturze stanowić będzie właściwą reakcję?, albowiem uwzględnia ona stopień winy obwinionego oraz stopień szkodliwości popełnionego przewinienia. Jednocześnie Sąd wziął pod uwagę ?postawę obwinionego, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków, jak również rodzaj i rozmiar ujemnych następstw objętego niniejszym postępowaniem deliktu?. Takie stanowisko ? zdaniem sądu I instancji ? znajduje swoje odzwierciedlenie także w orzecznictwie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, np. w orzeczeniu Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 22 października 2016 r., WSD 55/16. Sąd uzasadnił także swoje orzeczenie co do obciążenia obwinionego kosztami dochodzenia dyscyplinarnego i przed Sądem Dyscyplinarnym.
Od powyższego orzeczenia sądu I instancji odwołał się obwiniony, wnosząc o uchylenie orzeczenia i ?umożliwienie? mu ?załatwienia z Okręgową Radą Adwokacką w Warszawie kwestii? jego zadłużenia ?odpowiednio? do jego ?możliwości finansowych przy częściowym umorzeniu należności?. W uzasadnieniu odwołania adwokat W.T. podniósł także, że w jego ocenie orzeczenie najsurowszej kary jest dla niego krzywdzące. Podał również, ze zawód adwokata wykonuje od 39 lat, a od maja 2017 r. jest na emeryturze. Jako przyczynę swoich problemów wskazał na swoją bardzo trudną sytuację materialną, spowodowaną niskimi dochodami i postępowaniem komorniczym oraz złym stanem zdrowia wynikającym częściowo z wieku. Dodał, że w dniu 17 listopada 2017 r. otrzymał zapomogę w kwocie 2.000 zł z Funduszu Wzajemnej Pomocy Koleżeńskiej, którą przeznaczył na konto zaległych składek.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępnie należy wskazać, że Wyższy Sąd Dyscyplinarny w składzie rozpoznającym odwołanie, podziela stanowisko Sądu Dyscyplinarnego, tak w zakresie poczynionych przez ten Sąd ustaleń stanu faktycznego, jak i orzeczenia o wydaleniu adwokata W.T. z adwokatury. Wyższy Sąd Dyscyplinarny zauważa, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że zaległości w wywiązywaniu się obwinionego z obowiązku korporacyjnego opłacania składek narastały od wielu lat. Już w 2003 r. obwiniony miał problemy w płaceniu składek, a w 2006 r. został z tego powodu ukarany karą upomnienia. W 2012 r. zaległość wynosiła już 2.115 zł plus 561 zł z tytułu składki na ubezpieczenie. W styczniu 2012 r. Okręgowa Rada Adwokacka w Warszawie wszczęła z tego powodu w stosunku do obwinionego postępowanie dyscyplinarne, zakończone upomnieniem. W dniu 6 października 2012 r. obwiniony uzyskał zgodę na spłatę zaległych składek w ratach, których jednak nie uregulował. Tak wiec wieloletnie, ciągle powiększające się zadłużenie w opłacaniu składek korporacyjnych, jak i brak realnych perspektyw na ich uregulowanie doprowadziły ostatecznie do postawienia adwokatowi W.T. zarzutu popełnienia przewinienia dyscyplinarnego i wydania przez Sąd Dyscyplinarny zaskarżonego orzeczenia. Okoliczności podniesione przez obwinionego w jego odwołaniu nie zasługują ? zdaniem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego ? na uwzględnienie. Obwiniony nie przedstawił żadnych argumentów mogących dawać choćby nikłe nadzieje na wywiązywanie się przez niego z obowiązku płacenia składek korporacyjnych. Tym samym obwiniony naruszył § 65 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, co jest ? jak trafnie ocenił to sąd I instancji ? poważnym naruszeniem zasad etyki.
Obwiniony na rozprawę przed Wyższym Sądem Dyscyplinarnym nie stawił się. Rzecznik Dyscyplinarny Naczelnej Rady Adwokackiej wniósł o nieuwzględnienie odwołania obwinionego i utrzymanie w mocy zaskarżonego orzeczenia
W okolicznościach wyżej przedstawionych Wyższy Sąd Dyscyplinarny nie dopatrzył się okoliczności mogących zmienić orzeczenie sądu I instancji, uznając je za trafne. Wyższy Sąd Dyscyplinarny podzielił tym samym także stanowisko Rzecznika Dyscyplinarnego. W konsekwencji na podstawie art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 437 § 1 k.p.k. Wyższy Sąd Dyscyplinarny postanowił utrzymać w mocy zaskarżone orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego.
Wydając swoje orzeczenie, Wyższy Sąd Dyscyplinarny na podstawie uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej nr 23/17 z dnia 1 lipca 2017 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego obciążył obwinionego kosztami postępowania przed sądem II instancji w kwocie 1.000 zł.