Orzeczenie WSD z dnia 8 października 2022 r. (2)

Sygn. akt: WSD 66/22

 

 

ORZECZENIE

 

Dnia 8 października 2022 r.

 

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury

w składzie

 

Przewodniczący:  SWSD adw. Piotr Zemła

Członkowie:         SWSD adw. Beata Chadaj

                            SWSD adw. Edyta Nowosiadły-Krzywonos (spraw.)

          

przy udziale: Z-cy Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury 
adw. Bartłomieja Gawrona

 

oraz  protokolanta: adw. Mateusza Sokolnickiego

 

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Częstochowie z dnia 9 lutego 2022 r., sygn. SD 2/21

 

 

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n ust. 1 Ustawy Prawo o Adwokaturze

orzeka:

I.                   Utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie.

II.   Obciąża Obwinionego kosztami postępowania odwoławczego w wysokości 1000 zł na rzecz Częstochowsko ? Piotrkowskiej Izby Adwokackiej w Częstochowie. 

 

 

 

 

WSD 66/22

 

Uzasadnienie

 

        

W dniu 1 czerwca 2021 r. Rzecznik Dyscyplinarny Częstochowsko-Piotrowskiej Izby Adwokackiej w Częstochowie skierował do Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Częstochowie wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko adwokatowi XY, zarzucając mu, że:

1/ otrzymując w dniu 20.06.2016 r. w C. pełnomocnictwo do prowadzenia sprawy od  X o zapłatę, zaniechał wniesienia pozwu w rozsądnym terminie od dnia zlecenia prowadzenia sprawy, sporządzając do Sądu Rejonowego P. S. M. w P. dopiero w dniu 20.07.2018 r.,

2/ otrzymując pełnomocnictwo od X do przeprowadzenia na rzecz reprezentowanej strony procedury odrzucenia spadku po jej spadkodawcy nie wystąpił do Sądu Rejonowego z wnioskiem o zezwolenie na odrzucenie spadku przez małoletniego syna X, co spowodowało przyjęcie przez niego spadku z dobrodziejstwem inwentarza i obciążeniem go kosztami przeprowadzenia spisu inwentarza,

- czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 Prawo o adwokaturze zw. z § 8 oraz § 44 Zbioru Zasad i Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu

 

         Podstawą złożenia w/w wniosku przez Rzecznika Dyscyplinarnego była skarga z dnia 30 sierpnia 2019 r. skierowana do Okręgowej Rady Adwokackiej
w Częstochowie przez X w której wskazał on cztery zarzuty dotyczące niedotrzymania umowy zawartej pomiędzy X, a obwinionym adwokatem.

         24 kwietnia 2020 r. Rzecznik Dyscyplinarny wydał postanowienie
o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego w sprawie adwokata XY w zakresie pkt 1 i 4 skargi oraz odmówił wszczęcia dochodzenia dyscyplinarnego w zakresie pkt 2 i 3 z uwagi na przedawnienie karalności czynów.

         Rzecznik Dyscyplinarny ocenił zachowanie adwokata XY jako postępowanie sprzeczne z zasadami etyki i naruszające obowiązki zawodowe.

 

         Orzeczeniem z dnia 9 lutego 2022 r. Sąd Dyscyplinarny Częstochowsko-Piotrowskiej Izby Adwokackiej w Częstochowie, SD 2/21 uznał adwokata
XY za winnego tego, że:

1/ otrzymując w dniu 20.06.2016 r. w C. pełnomocnictwo do prowadzenia sprawy od X o zapłatę, zaniechał wniesienia pozwu w rozsądnym terminie od dnia zlecenia prowadzenia sprawy, sporządzając do Sądu Rejonowego P. S. M. w P. dopiero w dniu 20.07.2018 r.,

2/ otrzymując pełnomocnictwo od  X do przeprowadzenia na rzecz reprezentowanej strony procedury odrzucenia spadku po jej spadkodawcy nie wystąpił do Sądu Rejonowego z wnioskiem o zezwolenie na odrzucenie spadku przez małoletniego syna X, co spowodowało przyjęcie przez niego spadku z dobrodziejstwem inwentarza i obciążeniem go kosztami przeprowadzenia spisu inwentarza.

Sąd Dyscyplinarny dokonał zmiany opisu czynu drugiego w zakresie okresu niezłożenia wniosku o odrzucenia spadku, uznając, że obwiniony dopuścił się go w okresie od 26.10.2017 r. do dnia 18.05.2018 r. tj. czyny z art. 80 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 8 i § 44 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu i za czyny te na podstawie w/w przepisów wymierzył mu karę pieniężną w wysokości półtorakrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę brutto obowiązującego w dacie popełniania przewinienia dyscyplinarnego tj. po 2775 zł za każdy czyn.

         Na podstawie art. 84 ust. 1 Prawo o adwokaturze Sąd Dyscyplinarny kary połączył i wymierzył karę łączną w wysokości dwukrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę brutto obowiązującą w dacie popełnienia przewinienia dyscyplinarnego tj. kwotę 3700 zł.

         Nadto na podstawie art. 81 ust. 2 Prawo o adwokaturze Sąd Dyscyplinarny orzekł zakaz wykonywania patronatu na okres 2 lat.

         Dodatkowo na podstawie art. 95 l ust. 1 i 2 ustawy Prawo o adwokaturze
obciążył adwokata XY kosztami postępowania w kwocie 2000 zł.

 

         W uzasadnieniu sąd I instancji wskazał, że w niniejszej sprawie wina oraz okoliczności popełnienia przez obwinionego czynu nie budzą wątpliwości.
W zakresie czynu pierwszego bezspornym jest, iż obwiniony zaniechał wniesienia pozwu w rozsądnym terminie od dnia zlecenia prowadzenia sprawy tj. od dnia 20 czerwca 2016 r. wywodząc powództwo do Sądu Rejonowego P. S. ? M. w P. dopiero w dniu 20 lipca 2018 r. co przełożyło się na negatywne konsekwencje dla pokrzywdzonego. W zakresie zaś czynu drugiego w związku ze złożonymi przez obwinionego wyjaśnieniami w dniu 13 maja 2021 r. bezsporne jest, że przyjął on sprawę o odrzucenie spadku przez małoletniego XX, a następnie zaniechał jej wniesienia do Sądu Rejonowego, co spowodowało przyjęcie przez małoletniego spadku z dobrodziejstwem inwentarza i obciążenie go kosztami przeprowadzenia spisu inwentarza.

 

         Odwołanie od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej
w Częstochowie wniósł obwiniony adwokat XY, który zaskarżył go w całości na swoją korzyść.

         Zaskarżonemu orzeczeniu w zakresie zarzutu I obwiniony zarzucił zarzut przedawnienia oraz błędne ustalenie, iż miał zaniechać w rozsądnym terminie wniesienia pozwu, natomiast co do zarzutu II obwiniony również podniósł zarzut przedawnienia.

Formułując powyższe zarzuty, obwiniony adwokat XY wniósł
o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i uniewinnienie, ewentualnie przekazanie sprawy sądowi dyscyplinarnemu I instancji do ponownego rozpoznania.

 

Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:

 

W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego odwołanie obwinionego jest niezasadne i nie może prowadzić do wzruszenia orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Częstochowsko-Piotrowskiej Izby Adwokackiej w Częstochowie.

 

Sąd Dyscyplinarny Izby Częstochowsko-Piotrowskiej w Częstochowie ocenił zebrany materiał dowodowy zgodnie z normami prawa karnego procesowego, co doprowadziło do dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych, które przyjęto za podstawę zaskarżonego orzeczenia. W świetle pisemnych motywów rozstrzygnięcia Sądu Dyscyplinarnego wina oraz okoliczności popełnienia czynu przez obwinionego nie budzą wątpliwości.

        

Odnosząc się do zarzutów odwołania obwinionego dotyczących przedawnienia to nie zasługują one na uwzględnienie.

Obwiniony XY pierwszego przewinienia dyscyplinarnego opisanego w części wstępnej orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego dopuścił się
w okresie od dnia 20.06.2016 r. do dnia 20.07.2018 r., drugie zaś przewinienie dyscyplinarne popełnił w okresie od dnia 26.10.2017 r. do dnia 18.05.2018 r. Nie ulega wątpliwości, że w przypadku popełnienia przewinienia dyscyplinarnego rozciągniętego w czasie, za miarodajny z punktu widzenia odpowiedzialności dyscyplinarnej moment przyjmuje się czas ostatniego zachowania, składającego się na oceniane zachowanie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2011 roku, III KK 89/11, LEX nr 1124779).

Wskazać należy, że w niniejszej sprawie zarówno w zakresie zarzutu pierwszego, jak i drugiego, nie upłynęło ponad 5 lat od daty popełnienia czynu stanowiących ujemną przesłankę procesową stanowiącą podstawę do umorzenia postępowania na podsatwie art. 88 ust 2 Prawo o adwokaturze w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 Prawo o adwokaturze.

 

Odnosząc się w dalszej kolejności do zarzutu obwinionego dotyczącego błędnego ustalenia przez Sąd Dyscyplinarny, iż obwiniony miał zaniechać
w rozsądnym terminie wniesienia pozwu, to wskazać należy, jak słusznie zauważył w orzeczeniu z dnia 27 kwietnia 2019 r. Wyższy Sąd Dyscyplinarny, sygn. akt WSD X/X, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia jest słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu orzeczenia, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych. W wywodach odwołania obwiniony XY skupia się na tym, iż jego zdaniem sprawa dotyczyła kaucji gwarancyjnej za roboty budowlane wykonywane przez pokrzywdzonego, który po otrzymaniu sprzeciwu od nakazu zapłaty
w postępowaniu upominawczym powinien rozszerzyć pozew na inwestora ww. robót i wówczas otrzymałby należne mu kaucje. Ponadto obwiniony uważa, że gdyby pokrzywdzony nie wypowiedział mu pełnomocnictwa i pozwolił dokończyć sprawę to niewątpliwie roszczenie o zwrot kaucji byłoby zaspokojone.

Za trafne należy przyjąć stanowisko Sądu Dyscyplinarnego, iż nie jest on uprawniony do oceny merytorycznego stanowiska Sądu Rejonowego P. ? S. M. w P. i poczynionych przez niego ustaleń. Wskazać należy, że kwestia wymagalności roszczenia była w niniejszej sprawie sporna, tak jak kwestia dotycząca ustalenia czy pokrzywdzonego X z pozwanym łączyła umowa o dzieło, czy o roboty budowlane. Stwierdzić należy, jak słusznie to uczynił Sąd Dyscyplinarny, iż interpretacja umów i jej wykładnia leży w kognicji sadów powszechnych, a nie sądu dyscyplinarnego. Sąd Rejonowy P. ? S. M. w P. w swoim uzasadnieniu wskazał, iż w jego ocenie umowa zawarta pomiędzy stronami to umowa o dzieło, a nie o roboty budowlane wobec powyższego roszczenie uległo przedawnieniu po upływie 2 lat od dnia zakończenia okresu udzielonej gwarancji.

W niniejszej sprawie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sformułowany w odwołaniu obwinionego, stanowi jedynie polemikę z ustaleniami sądu dyscyplinarnego I instancji, własną, odmienną ocenę materiału dowodowego, bez wskazania jakich konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego.

 

Zdaniem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, Sąd Dyscyplinarny Częstochowsko-Piotrowskiej Izby Adwokackiej w Częstochowie prawidłowo ustalił w ramach prowadzonego postępowania, iż obwiniony zaniechał wniesienia pozwu w rozsądnym terminie od dnia zlecenia prowadzenia sprawy tj. od dnia 20 czerwca 2016 r., wywodząc powództwo do Sądu Rejonowego P. S. M. w P. dopiero w dniu 20 lipca 2018 r., co przeniosło się na negatywne skutki dla pokrzywdzonego, gdyż Sąd Rejonowy P. ? S. M.
w P., X Wydział Gospodarczy wyrokiem z dnia 16 lutego 2021 r. oddalił powództwo i obciążył X kosztami postępowania. Sąd Dyscyplinarny opierając się na ustaleniach dokonanych przez Sąd Rejonowy P. S.-M. w P. wskazał, iż pokrzywdzony X zlecił obwinionemu prowadzenie sprawy 20 czerwca 2016 r., a pozew o zapłatę wniesiony został po terminie przedawnienia roszczenia tj. 20 lipca 2018 r. W momencie zlecania sprawy przez pokrzywdzonego tj. w dniu 20 czerwca 2016 r. roszczenie było wymagalne i nieprzedawnione, a sprawa została przez obwinionego wniesiona po okresie dwóch lat, gdzie termin przedawnienia roszczenia upłynął w dniu 31 grudnia 2016 r. Odnosząc się natomiast do drugiego zarzutu przed jakim stanął obwiniony XY, Sąd Dyscyplinarny prawidłowo ustalił ramy temporalne daty czynu określając je od dnia 26 października 2017 r. do dnia 18 maja 2018 r. tj. od dnia udzielenia pełnomocnictwa do dnia jego wypowiedzenia, a przyjęcie takiego czasookresu jest umotywowane trwaniem pomiędzy stronami stosunku, w którym adwokat działał lub zaniechał działania.

 

Wyższy Sąd Dyscyplinarny podzielił poglądy sądu I instancji co do faktu
i okoliczności popełnienia czynów przez obwinionego. Wymierzona obwinionemu kara jest adekwatna do popełnionych czynów i w żaden sposób nie może być uznana za rażąco surową. Charakter uchybienia ? doprowadzenie do  negatywnych dla klienta skutków w postaci oddalenia powództwa z uwagi na przedawnienie roszczenia oraz zaniechanie wniesienia sprawy do Sądu Rejonowego ? jest uchybieniem poważnym i jako takie zasługuje na odpowiednią reakcję dyscyplinarną. Uchybienia, jakich dopuścił się obwiniony stanowiły oczywiste i rażące naruszenie obowiązków zawodowych, zasad etyki adwokackiej, oraz podważały zaufanie do zawodu adwokata, wywołały nadto niekorzystne skutki godzące w interesy strony.

Brak było również w niniejszej sprawie podstaw do odstępowania od obciążania obwinionego kosztami postępowania.

 

 Mając na względzie powyższe Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzekł jak w części dyspozytywnej orzeczenia.

 

 

 

Hasło: obwiniony, uzasadnienie, wniesienie środka odwoławczego.