Orzeczenie WSD z dnia 8 grudnia 2018 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. J.L. z odwołania obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Wałbrzychu z dnia 20 listopada 2017 r., SD 2/17,
na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze
orzeka:
uchyla zaskarżone orzeczenie w całości i przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
UZASADNIENIE
Adw. J.L. został obwiniony o to, że w dniu 30 czerwca 2017 r. w Wałbrzychu, woj. dolnośląskie, będąc adwokatem Izby Adwokackiej w Wałbrzychu, na drodze publicznej prowadził pojazd mechaniczny marki VP o nr. rejestracyjnym xx xxxxx, nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnień do kierowania, tj. o czyn z art. 180a k.k. w zw. z art. 80 ustawy ? Prawo adwokaturze.
Orzeczeniem Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Wałbrzychu z dnia 20 listopada 2017 r., SD 2/17, adw. J.L. został uznany winnym tego, że dniu 30 czerwca 2017 r. w Wałbrzychu, woj. dolnośląskie, będąc adwokatem Izby Adwokackiej w Wałbrzychu, na drodze publicznej prowadził pojazd mechaniczny marki VP o nr. rejestracyjnym xx xxxxx, niestosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnień do kierowania w postaci decyzji Prezydenta Miasta Wałbrzycha z dnia 7 kwietnia 2015 r. o nr. xx, tj. przewinienia dyscyplinarnego przewidzianego w art. 80 w zw. z art. 81 ust. 1 pkt 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 180a k.k. i za to wymierzył obwinionemu karę dyscyplinarną nagany. Ponadto na podstawie art. 95l ustawy ? Prawo adwokaturze w zw. z § 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 2 i § 2 i § 5 ust. 1 i 2 uchwały nr 44/2015 Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 19 września 2015 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego obciążył obwinionego zryczałtowanymi kosztami postępowania w wysokości 2.500 zł na rzecz Izby Adwokackiej w Wałbrzychu.
W uzasadnieniu orzeczenia sąd I instancji wskazał dowody, na podstawie których dokonał ustalenia stanu faktycznego. Ponadto uzasadnił przyjętą w orzeczeniu kwalifikację prawną. W tym zakresie sąd I instancji przywołał art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze oraz art. 180a k.k. Uzasadnił również przesłanki wymierzenia kary, jak i wskazał na podstawy prawne obciążenia obwinionego kosztami postępowania.
Od powyższego orzeczenia obwiniony wniósł odwołanie zarzucając błędne ustalenie stanu faktycznego. Obwiniony dodał także, że zdarzenie, które było podstawą przypisania mu winny ?miało miejsce kilkadziesiąt minut po uprawomocnieniu się decyzji o zakazie?, o czym nie został powiadomiony, gdyż jego pełnomocnikowi nie doręczono decyzji organu II instancji. Ponadto uzasadniając swoje stanowisko, oprócz przedstawienia swojej wersji przebiegu zdarzenia obwiniony wskazał na swoją ?walkę? z orzeczeniami ?sprzecznymi ze zdrowym rozsądkiem? wydanymi w ?ramach uprawnień nadanych funkcjonariuszom publicznym?. Stwierdził także, że jego ?największym ?przestępstwem? wobec środowiska prawniczego, było doprowadzenie na ławę oskarżonych prokuratorów i sędziów?. Obwiniony dodał także, że jego pełnomocnikowi nie doręczono decyzji, a ten z kolei nie powiadomił go o treści decyzji. W związku z tym, że na rozprawie dyscyplinarnej nie został przesłuchany w charakterze świadka J.S., który był jego pełnomocnikiem w postępowaniu administracyjnym, wniósł o jego przesłuchanie w postępowaniu odwoławczym.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie obwinionego jest o tyle zasadne, że w wyniku jego rozpoznania zaszła konieczność zmiany zaskarżonego orzeczenia, choć w sposób niezbieżny z intencjami skarżącego.
Na rozprawie odwoławczej obwiniony podtrzymał swoje stanowisko zawarte w odwołaniu, a nadto złożył wniosek dowodowy o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z kserokopii dokumentów i wydruków, a także poparł wniosek o przesłuchanie świadka J.S. Rzecznik Dyscyplinarny Adwokatury wniósł o oddalenie wszystkich wniosków dowodowych [złożonych] na rozprawie przez obwinionego, w tym również o oddalenie wniosku o przesłuchanie świadka, jako nieprzydatnych.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny uwzględnił stanowisko Rzecznika Dyscyplinarnego i na podstawie art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze, postanowił oddalić wnioski dowodowe obwinionego, albowiem okoliczności, na które zostały one złożone nie miały znaczenia dla sprawy na obecnym etapie postępowania.
We wnioskach końcowych Rzecznik Dyscyplinarny wniósł o nieuwzględnianie odwołania obwinionego i utrzymanie w mocy orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego.
Rozpoznając przedmiotową sprawę, Wyższy Sąd Dyscyplinarny zauważa, że niniejsze postępowanie prowadzone przed organami adwokatury jest postępowaniem dyscyplinarnym. W postępowaniu tym, oprócz powołania przepisów ustawy ? Prawo o adwokaturze, na podstawie której zostało wydane orzeczenie, oraz ewentualnie przytoczenia przepisów innych ustaw, które legły u podstaw narzucanego czynu, powinny zatem być wskazane naruszone normy etyki zawodowej określone w Zbiorze Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu. Należy przy tym zauważyć, że zakres i sposób rozpoznania odwołania przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny determinują art. 433 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze oraz art. 95h ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze. Orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego zostało zaskarżone, co prawda, wyłącznie przez obwinionego i sposób rozpoznania odwołania determinowany powinien być zakazem reformationis in peius, a Wyższy Sąd Dyscyplinarny powinien rozpoznać sprawę w granicach odwołania. Niemniej jednak Wyższy Sąd Dyscyplinarny wziął z urzędu pod rozwagę pominięcie w kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego obwinionemu norm etyki zawodowej, których miał się on dopuścić.
W tym miejscu wypada wskazać, że niezbędnym elementem wyroku jest bowiem zgodnie z art. 413 § 1 pkt 4 k.p.k. (stosowanym odpowiednio w postępowaniu dyscyplinarnym) nie tylko przytoczenie opisu, ale i kwalifikacji prawnej czynu, którego popełnienie zarzucono obwinionemu. Jest to również ? na podstawie art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. ? elementami niezbędnymi w przypadku wyroku skazującego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2018 r., SDI 1/18).
Zaskarżone orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego z dnia 20 listopada 2017 r. nie spełnia wymogów wynikających z wyżej powołanych przepisów, co stanowi, zdaniem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, rażące naruszenie prawa karnego procesowego. Z tego względu zaskarżenie orzeczenie należało uchylić, a sprawę przekazać do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.