Orzeczenie WSD z dnia 7 marca 2020 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. A.G. z odwołania obwinionego oraz obrońcy obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Rzeszowie z dnia 31 stycznia 2019 r., SD 4/17,
na podstawie art. 88 pkt 1 i 2 oraz art. 89 i art. 95n pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 w zw. z art. 437 § 2 k.p.k. oraz art. 95l ustawy ? Prawo o adwokaturze
orzeka:
uchylić orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Rzeszowie z dnia 31 stycznia 2019 r., SD 4/17, i umorzyć postępowanie w sprawie,
nie uwzględnić wniosku obw. adw. A.G. oraz obrońcy obw. adw. Ł.M. o przyznanie kosztów wynagrodzenia adwokackiego za obronę z wyboru.
UZASADNIENIE
Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Rzeszowie orzeczeniem z dnia 31 stycznia 2019 r. uznał obwinionego adw. A.G. za winnego tego, że
w dniu 28 stycznia 2015 r. w J. sporządził pismo adresowane do Okręgowej Rady Adwokackiej w Rzeszowie zawierające niczym nieuzasadnione twierdzenia, wskazujące na to, że A.K. będący Prokuratorem Prokuratury Apelacyjnej w Rzeszowie w dniu 28 stycznia 2015 r. w rozmowie telefonicznej miał wywierać wpływ na jego prawa i obowiązki zawodowe w sprawach jego klienta Z.S., a następnie ww. pismo skierował do Okręgowej Rady Adwokackiej w Rzeszowie oraz do wiadomości Naczelnej Rady Adwokackiej w Warszawie, swojego klienta Z.S. i Prokuratury Generalnej w Warszawie, tj. o przewinienie z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 8 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu,
a także, że:
w dniu 6 lutego 2015 r. w J. sporządził pismo adresowane do Prokuratora Generalnego A.S., wskazując w jego treści na niewłaściwe zachowanie wobec niego adwokata M.K., tj. ?Wymieniony zaczepił mnie, oświadczając sarkastycznie, ?że jeżeli oczekuję na pismo z Prokuratury Generalnej, to będzie ono bardzo krótkie??, a następnie ww. pismo skierował do Prokuratora Generalnego oraz do wiadomości swojego klienta Z.S., czyniąc to z ominięciem próby rozwiązania zaistniałego nieporozumienia w pierwszej kolejności przez właściwe organy adwokatury, tj. o przewinienie dyscyplinarne z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 31 ust. 1 oraz § 36 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu i za to na podstawie art. 84 ust. 2 pkt 3 ustawy ? Prawo o adwokaturze w miejsce kar orzeczonych za poszczególne przewinienia, orzekł karę łączną pieniężną w wymiarze 8.000 zł i obciążył kosztami postępowania w wysokości 6.000 zł.
Od ww. orzeczenia odwołanie złożyli obwiniony i jego obrońca. Wnosili o uniewinnienie bądź o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Dyscyplinarnemu Izby Adwokackiej w Rzeszowie.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Ponieważ od czasu popełnienia czynów obwinionego upłynęło ponad 5 lat, przeto zachodzi ujemna przesłanka procesowa, stanowiąca podstawę do umorzenia postępowania w oparciu o art. 88 pkt 1 i 2 i art. 89 oraz art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z art. 17 pkt 6 i art. 437 § 2 k.p.k. (przedawnienie).
Złożony przez obwinionego i jego obrońcę wniosek o przyznanie kosztów obrony należało oddalić w oparciu o art. 95l ustawy ? Prawo o adwokaturze. Koszty bowiem obrony są kosztami postępowania, a te mają charakter zryczałtowany w postępowaniu dyscyplinarnym. Do dnia dzisiejszego nie określono wysokości tych kosztów w przypadku uniewinnienia obwinionego bądź umorzenia postępowania dyscyplinarnego. Podobnie orzeczono już w postanowieniu Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 25 września 2018 r., WSD 34/16. Sąd w niniejszym składzie podziela to stanowisko. Dlatego orzeczono jak w sentencji.