Orzeczenie WSD z dnia 6 października 2018 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. W.R. z odwołania skarżącego ? ?TH? od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Łodzi z dnia 1 grudnia 2017 r., SD 4/17,
na podstawie art. 437 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze
orzeka:
uchyla zaskarżone orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Łodzi, SD 4/17, z dnia 1 grudnia 2017 r. i przekazuje Sądowi Dyscyplinarnemu Izby Adwokackiej w Łodzi sprawę do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach.
UZASADNIENIE
Orzeczeniem z dnia 1 grudnia 2017 r., SD 4/17, Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Łodzi, uznał adw. W.R. winnym tego, że będąc pełnomocnikiem ?TH? sp. z o.o. w sprawie XV GC 1406/14 przed Sądem Rejonowym dla m.st. Warszawy, nieprawidłowo wykonywał obowiązki zawodowe w powierzonej mu sprawie, w szczególności w sposób nieprofesjonalny sporządził sprzeciw od nakazu zapłaty, nie zawierając w jego treści koniecznych wniosków dowodowych, a po wydaniu niekorzystnego dla spółki wyroku, nie złożył wniosku o jego uzasadnienie i nie powiadomił swojego mocodawcy o jego treści, co doprowadziło do wszczęcia postępowania egzekucyjnego i zwiększenia kosztów obciążających spółkę, czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 8 i § 49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu i za to wymierzył mu na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze karę upomnienia.
Powyższe orzeczenie zaskarżyła w całości na niekorzyść obwinionego pokrzywdzona Spółka, wnosząc o jego zmianę przez wymierzenie obwinionemu kary surowszej ewentualnie o uchylenie orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. W odwołaniu skarżąca zarzuciła:
błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na pominięciu przy ustalaniu stanu faktycznego okoliczności dotyczących wprowadzenia wiceprezesa pokrzywdzonej Spółki ? M.S. w błąd co do możliwości odzyskania wyegzekwowanych przez komornika środków po zakończeniu analogicznej sprawy zawisłej przed Sądem Rejonowym w Płocku,
naruszenie przepisów postępowania ? art. 388 k.p.k. przez nieuzasadnione ograniczenie postępowania dowodowego do wyjaśnień obwinionego, z pominięciem zeznań świadków, którzy mogliby zeznać na okoliczność informacji przekazywanych przez obwinionego na temat rzekomych możliwości odzyskania wyegzekwowanych sum,
naruszenie przepisów postępowania ? art. 92 w zw. z art. 410 i art. 9 § 1 oraz art. 167 k.p.k., przez zaniechanie inicjatywy dowodowej i pominięcie dowodów zgromadzonych w aktach spraw sądowych: Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy, XV GC 1406/14; Sądu Rejonowego w Płocku, V GC 831/12, oraz akt postępowania egzekucyjnego KM 604/15,
naruszenie przepisów postępowania ? art. 424 § 1 k.p.k., przez sporządzenie uzasadnienia orzeczenia w sposób uniemożliwiający prześledzenie toku rozumowania sądu I instancji, co w konsekwencji uniemożliwia kontrolę instancyjną,
rażącą niewspółmierność kary, polegającą na wymierzeniu obwinionemu kary najłagodniejszej, pomimo tego, że okoliczności popełnienia czynu oraz wzgląd na zasady prewencji wymagają wymierzenia kary surowszej.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie pokrzywdzonej Spółki zasługuje na uwzględnienie, chociaż tylko częściowo z przyczyn tam podniesionych.
Zaskarżone orzeczenie zostało zredagowane wadliwie do tego stopnia, że w drodze kontroli instancyjnej nie da się tego naprawić inaczej jak przez uchylenie w całości i przekazanie do ponownego rozpoznania.
Po pierwsze, zawarty w części wstępnej opis czynu przypisanego obwinionemu nie wskazuje daty, to znaczy czasu, w jakim miał być popełniony, a to jest element, bez którego żadne orzeczenie nie może być uznane za kompletne. Art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. stwierdza, że wyrok skazujący powinien zawierać dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu. Czas popełnienia czynu ma decydujące znaczenie choćby, dla ewentualnego przedawnienia ścigania. Brak wskazania czasu popełnienia wykroczenia czyni przedmiotowe orzeczenie wadliwym.
Po drugie, w pkt. 1 orzeczenia o uznaniu obwinionego za winnego, jako podstawę prawną sąd I instancji przywołał wyłącznie art. 81 ust. 1 pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze, podczas gdy winien był zgodnie z art. 413 § 1 pkt 6 k.p.k., jako podstawę skazania powołać przede wszystkim art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze w zw. z § 8 i § 49 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu. Te ostatnie przepisy są podstawą odpowiedzialności dyscyplinarnej, a art. 81 ust. 1 pkt 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze określa jedynie rodzaj kary, jaka może być orzeczona wobec adwokata.
Po trzecie, trafny jest zarzut naruszenia art. 424 § 1 k.p.k. Nie sposób bowiem dowiedzieć się z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, jakie fakty sąd uznał za udowodnione, a jakie nie. Nie wiadomo, na jakich w tej mierze oparł się dowodach, a jakie uznał za niewiarygodne. Uzasadnienie nie zawiera ustalenia stanu faktycznego. Samo stwierdzenie, że obwiniony przyznał się do winy, to za mało. Słusznie zarzuca skarżąca, że uzasadnienie ogranicza się w przeważającej części do opisania czynności procesowych. Brakuje omówienia kwalifikacji prawnej czynu.
Równie lakoniczne jest uzasadnienie dotyczące wymiaru kary. Sąd zdaje się nie zauważać, że czyn przypisany obwinionemu obejmuje w istocie rzeczy kilka przewinień, z których każde mogło być objęte osobnym zarzutem, rodzącym odpowiedzialność dyscyplinarną. Uzasadniając orzeczenie odnośnie wymierzonej kary, należało się do tego odnieść.
Wyjaśnienia wymaga także kwestia ewentualnej uprzedniej karalności obwinionego. Karta karalności w aktach sądowych jest czysta, ale karta w aktach RD 74/15 zawiera dwa wpisy. Należy ustalić, czy doszło do zatarcia obu wykazanych skazań czy też nie.
Sąd zgodnie z art. 388 k.p.k. miał prawo ograniczyć postępowanie dowodowe, ponieważ obwiniony przyznał się do winy, a jego wyjaśnienia w zakresie istotnych faktów nie budziły wątpliwości, ale ograniczając to postępowanie wyłącznie do lakonicznych wyjaśnień obwinionego i nie zaliczając w poczet materiału dowodowego ważnych z punktu widzenia interesu pokrzywdzonej dowodów z dokumentów, w postaci: karty karalności, zawiadomienia o popełnieniu przewinienia dyscyplinarnego, wezwania do zapłaty z dnia 15 maja 2015 r., odpowiedzi na zarzuty, nie wyjaśnił należycie sprawy.
Mając powyższe na uwadze należało dojść do wniosku, że treść zaskarżonego orzeczenia, obarczona istotnymi błędami natury procesowej, uniemożliwia jego wykonanie, w związku z czym jedynym możliwym rozwiązaniem stało się uchylenie orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.