Orzeczenie WSD z dnia 6 kwietnia 2019 r.

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. M.L. z odwołania obwinionego od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Zielonej Górze z dnia 7 września 2018 r., SD 3/18,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze
orzeka:
zaskarżone orzeczenie zmienia w ten sposób, że w miejsce kary pieniężnej wymierza obwinionemu karę nagany na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze,
nie obciąża obwinionego kosztami postępowania za II instancję.
UZASADNIENIE
Orzeczeniem z dnia 7 września 2018 r. Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Zielonej Górze uznał adw. M.L. za winnego tego, że jako obrońca tymczasowo aresztowanego A.S., rażąco naruszył swoje obowiązki procesowe poprzez to, że dwukrotnie w maju 2017 r. w Międzyrzeczu i Gorzowie Wlkp. przekazał korespondencję, tj. list datowany na dzień 16 maja 2017 r. oraz list zaczynający się od słów ?Kochanie dopiero dostałem karę? tymczasowo aresztowanego do M.D. z pomięciem Prokuratury Okręgowej w Gorzowie Wlkp., przez co nie zachował w tajemnicy dokumentów uzyskanych od klienta, nie udzielił mu pomocy prawnej według należnej wiedzy i z należytą sumiennością i gorliwością, tj. o czyny z § 19 ust. 1, 2 i 3 oraz § 8 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, i przy ustaleniu, że czyn zarzucany obwinionemu dodatkowo wyczerpuje znamiona art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze, adwokata M.L. na podstawie art. 81 ust. 1 pkt 3 i art. 82 ust. 1 ustawy ? Prawo o adwokaturze wymierzył mu karę pieniężną w wysokości 3-krotności minimalnego wynagrodzenia za rok 2017 w łącznej kwocie 6.000 zł. Nadto zasądził od obwinionego na rzecz Izby Adwokackiej w Zielonej Górze zryczałtowane koszty postępowania za dochodzenie dyscyplinarne i postępowanie przed sądem I instancji, łącznie 2.000 zł.
Sąd orzekający ustalił, iż w dniu 17 maja 2017 r. tymczasowo aresztowany A.S. wysłał za pośrednictwem Aresztu Śledczego w Międzyrzeczu list z dnia 16 maja 2017 r. do adw. M.L., pod adres X. List ten został odebrany przez osobę upoważnioną do odbioru korespondencji w kancelarii w dniu 19 maja 2017 r. i przekazany w nienaruszonej formie adw. M.L. Następnie adwokat ten przekazał ww. list ówczesnej konkubinie A.S. ? M.D. (obecnie S.). W maju 2017 r. obwiniony przekazał tejże M.D. drugi list od A.S. zaczynający się od słów: ?Kochanie dopiero dostałem karę?. Fakt otrzymania tych listów wynikał z treści korespondencji kierowanej do tymczasowo aresztowanego przez jego konkubinę. Prokurator nadzorujący postępowanie przygotowawcze zorientował się więc, że konkubina tymczasowo aresztowanego otrzymuje listy nie przechodzące przez cenzurę Prokuratora. Zlecił więc przeszukanie w miejscu zamieszkania M.D., gdzie znaleziono oba te listy oraz kopertę zaadresowaną do adw. M.L., gdzie jako nadawca określony był A.S., Areszt Śledczy w Międzyrzeczu. Zakwestionowana koperta zaadresowana była na nazwisko obwinionego pod adres X, a pod tym adresem adw. M.L. prowadził kancelarię w formie spółki partnerskiej. Koperta opatrzona była prezentatą tejże kancelarii.
Taki stan faktyczny Sąd Dyscyplinarny ustalił na podstawie dowodów w postaci:
notatki urzędowej sporządzonej przez policję, z której wynika, że M.D., u której znaleziono przedmiotową korespondencję, oświadczyła, że listy te przekazane jej zostały przez adw. M.L.;
książki nadawczej, z której wynika, że w dniu 17 maja 2017 r. został wysłany z Aresztu Śledczego w Międzyrzeczu list tymczasowo aresztowanego A.S. na adres kancelarii;
protokołu przeszukania z dnia 1 czerwca 2017 r., z którego wynika, że M.D. przekazała dobrowolnie kopertę adresowaną na adres obwinionego, z którego to protokołu wynika również, że koperta z listami została przekazana M.D. przez obwinionego;
dwóch listów tymczasowo aresztowanego kierowanych do konkubiny;
protokołów przesłuchań świadka N.S. (referenta w Areszcie Śledczym), świadka M.K., świadka W.K. oraz częściowo zeznań świadka M.D. (obecnie S.) i częściowo wyjaśnień obwinionego.
Ustalenie stanu faktycznego na podstawie ww. dowodów dało podstawę do zakwalifikowania przez sąd I instancji czynu obwinionego, jak w sentencji orzeczenia, i orzeczenie kary pieniężnej z obciążeniem obwinionego kosztami postępowania.
Od tego orzeczenia złożył odwołanie obwiniony adw. M.L., podnosząc szereg zarzutów w tym obrazę prawa materialnego, tj. wskazanych w orzeczeniu przepisów Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu i art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze przez nieuzasadnione zakwalifikowanie jego zachowań jako naruszające te przepisy, a nadto zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 2 § 2, art. 5 § 2, art. 7, art. 9 § 1 w zw. z art. 167, art. 174, art. 399 § 1 w zw. z art. 6 oraz art. 424 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k. poprzez dowolną jednostronną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego z pominięciem okoliczności korzystnych dla obwinionego. Wskazując na powyższe zarzuty, obwiniony wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie go od stawianych zarzutów.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego odwołanie obwinionego jest częściowo uzasadnione, jednak z innych przyczyn niż to wskazał obwiniony adwokat M.L.
Co do samej winy obwinionego materiał dowodowy zebrany w tej sprawie nie pozostawia najmniejszych wątpliwości, iż korespondencja skierowana do obwinionego przez jego tymczasowo aresztowanego klienta, została następnie przekazana konkubinie tymczasowo aresztowanego. Decydujący wpływ na taką ocenę mają dowody z dokumentów w postaci samych listów kierowanych przez tymczasowo aresztowanego do jego konkubiny, które zostały przekazane poza cenzurą Prokuratora, koperta zaadresowana do obwinionego adw. M.L. na adres jego kancelarii, które to dokumenty zostały znalezione w mieszkaniu konkubiny A.S. a nadto protokół przeszukania podpisany przez tę konkubinę, w którym oświadczyła, iż korespondencję tę otrzymała za pośrednictwem adw. M.L. Te dokumenty w powiązaniu z pozostałym materiałem z dowodów osobowych (zeznań świadków) pozwalają na stanowcze przyjęcie, iż obwiniony dopuścił się zarzucanego przewinienia. W świetle powyższego podniesione zarzuty naruszenia prawa procesowego są nie tylko nieuzasadnione, ale i nie mają wpływu na treść orzeczenia.
Natomiast analiza treści listów kierowanych do konkubiny przez tymczasowo aresztowanego i bezsprzecznie przekazanych jej przez obwinionego z wyłączeniem cenzury Prokuratora, wskazuje jednoznacznie, iż korespondencja ta nie zmierzała do utrudnienia postępowania przygotowawczego i nie mogła zakłócać toku tego postępowania. Znajdują się w niej jedynie wyrażane przez tymczasowo aresztowanego uczucia miłości, troski o konkubinę i jej córkę i słowa otuchy. Nie usprawiedliwiając więc przewinienia obwinionego, który bezprawnie wyłączył tą korespondencję z cenzury organów Prokuratury, zauważyć należy, iż w tym wypadku czyn obwinionego nie zawiera w sobie zbyt wielkiej szkodliwości. Uprawnienia i obowiązki Prokuratora nadzorującego postępowanie przygotowawcze stosowane są właśnie po to, by drogą różnego rodzaju ?grypsów? nie doszło do prób mataczenia i utrudniania postępowania przygotowawczego. Niemniej jednak samo naruszenie tych zasad nie może być traktowane jako czyn o znikomej szkodliwości i przypadek mniejszej wagi.
Wskazując na powyższe, Wyższy Sąd Dyscyplinarny uznał w tym konkretnym przypadku, że kara pieniężna w wysokości 6.000 zł jest zbyt surowa i wystarczającą będzie orzeczona kara nagany. Z tych względów koniecznym była zmiana zaskarżonego orzeczenia w zakresie kary, a w konsekwencji też nie było podstaw do obciążenia obwinionego kosztami postępowania odwoławczego.