Orzeczenie WSD z dnia 5 lipca 2014 r.

1. Norma art. 4b ust. 1 pkt. 5 ustawy Prawo o adwokaturze ma charakter jednoznaczny. Adwokat nie może wykonywać zawodu w razie orzeczenia kary zawieszenia w czynnościach zawodowych. Uzupełnieniem powyższej normy jest art. 4d ust. 1 ustawy, stwierdzający, iż  adwokat zawieszony w wykonywaniu czynności zawodowych nie może występować przed sądami lub organami państwowymi i samorządowymi (...) Sytuacja, kiedy zawieszony w czynnościach zawodowych adwokat podejmuje czynności przed sądami powszechnymi, godzi także w interes procesowy klienta. Zawieszony w czynnościach adwokat nie mogący wykonywać zawodu, nie mogący występować przed sądami, nie pełni roli obrońcy lub pełnomocnika. W postępowaniu karnym konsekwencją powyższego może być bezwzględna przesłanka odwoławcza z art. 439 §1 pkt. 10 k.p.k., zaś w postępowaniu cywilnym nieważność postępowania przewidziana w art. 379 pkt. 2 k.p.k. Wreszcie, nie sposób pominąć okoliczności, że obwiniony występując na rozprawie i posiedzeniu jako adwokat ? odpowiednio obrońca i pełnomocnik świadomie wprowadził sądy orzekające w tych sprawach w błąd co do swojego statusu zawodowego, co (...) samoistnie wyczerpuje dyspozycję §11 ZZEAiGZ. 
                                                                                                                                

2. Ocena, czy działanie obrońcy następuje na korzyść lub na niekorzyść oskarżonego dokonywana jest musi być przy  zastosowaniu wielorakiego kryterium oceny ?korzystności?, a mianowicie: kryterium obiektywnego (wynikającego najczęściej z kodeksowej systematyki kar) i kryterium subiektywnego, to jest stopnia odczucia dolegliwości przez oskarżonego, wreszcie też różnicy w ocenie skutków orzeczenia, a mianowicie, czy należy je oceniać w chwili jego wydania, czy też należy mieć na względzie także przyszłe możliwe konsekwencje orzeczenia. 
                                                        

3. Kompetencja sądu odwoławczego w zakresie korekty kar orzeczonych przez sąd I instancji sprowadza się oceny, czy orzeczone kary nie mają charakteru rażąco niewspółmiernego. Rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4, zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę tak zasadniczą, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować.