Orzeczenie WSD z dnia 4 marca 2023 r. (2)

Sygn. akt: WSD 37/21

 

 

ORZECZENIE

 

Dnia 4 marca 2023 r.

 

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury

w składzie

 

Przewodniczący:  SWSD adw. Przemysław Stęchły

Członkowie:         SWSD adw. Monika Stachowicz (spraw.)

                              SWSD adw. Małgorzata Tyszka Hebda

            

przy udziale: Z-cy Rzecznika Dyscyplinarnego Adwokatury 
adw. Bartłomieja Gawrona

 

oraz  protokolanta: adw. Agnieszki Anny Kacperskiej

 

w sprawie dyscyplinarnej obw. adw. XY z odwołania Ministra Sprawiedliwości od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Olsztynie z dnia 13 października 2020 r., sygn. SD 11/20

 

na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 95 n Ustawy Prawo o Adwokaturze

orzeka:

 

1.             zmienia zaskarżone orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Olsztynie z dnia 13 października 2020 r., sygn. SD 11/20 w ten sposób, że uchyla w całości pkt II orzeczenia;

2.             w pozostałym zakresie utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Olsztynie z dnia 13 października 2020 r., sygn. SD 11/20;

3.             koszty postępowania przejąć na rachunek Izby Adwokackiej w Olsztynie.

 

 

Uzasadnienie

 

          

Rzecznik Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Olsztynie w dniu 4.09.2020 r. skierował do Sądu Dyscyplinarnego w Olsztynie wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko adwokatowi XY zarzucając mu, że:

 

1.     Działając w dniu 2.07.2020 r. w S. nie stawił się na rozprawie przed Sądem Rejonowym w S. będąc należycie zawiadomiony jako obrońca oskarżonej X w oraz nie usprawiedliwił swojej nieobecności, tj. naruszenie art. 80 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z § 1 ust. 2 i 3, § 30 ust. 1 i 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu;

2.     Nie złożył wyjaśnień Okręgowej Radzie Adwokackiej co do zawiadomienia Sądu Rejonowego w S. w sprawie mimo odebrania zobowiązania w dniu 29.07.2020 r., tj. naruszenie art. 80 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z § 1 ust. 2 i 3, § 4, § 61 § 64 ust. 1 i 2 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu;

 

           Jednocześnie Rzecznik wniósł o wymierzenie przez Sąd uzgodnionej z obwinionym kary na podstawie art. 84 ust. 1 i 2 w zw. z art. 82 ust. 1 w zw. z art. 81 ust. 1 pkt 3 i art. 81 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o adwokaturze kary pieniężnej w wymiarze półtorakrotności najniższego wynagrodzenia obowiązującego w dacie popełnienia czynu, za czyn opisany w pkt I postanowienia (3900 zł) oraz kary nagany za czyn opisany w pkt II i orzeczenie wobec obwinionego kary łącznej obejmującej czyny opisane w pkt I i II w wymiarze półtorakrotności najniższego wynagrodzenia obowiązującego w dacie popełnienia tych czynów, tj. w kwocie 3900 zł oraz zwolnienia od kosztów postępowania toczącego się przed Sądem Dyscyplinarnym.

 

 

Orzeczeniem z dnia 13.10.2020 r. Sąd Dyscyplinarny w Olsztynie (sygn. akt SD 11/20):

 

I.               uznał obwinionego adwokata za winnego zarzucanych mu czynów i za :

1.     czyn opisany w pkt I wniosku na podstawie art. 84 ust. 1 i 2 w zw. z art. 82 ust. 1 w zw. z art. 81 ust. 1 pkt 3 i art. 81 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze wymierzył mu karę pieniężną w wymiarze półtorakrotności najniższego wynagrodzenia obowiązującego w dacie popełnienia czynu, za czyn opisany w pkt I to jest kwotę 3375 zł;

2.     czyn opisany w pkt II wniosku, na podstawie art. 82 ust. 1 w zw. z art. 81 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo o adwokaturze wymierzył mu karę nagany;

II.             na podstawie art. 84 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy Prawo o adwokaturze wymierzył mu karę pieniężną w kwocie 3375 zł jako karę łączną w wysokości półtorakrotności najniższego wynagrodzenia obowiązującego w dacie popełnienia tych czynów, to jest kwotę 3375 zł;

III.           na podstawie art. 95 ¹ ust. 2 a contrario ustawy Prawo o adwokaturze zwolnił obwinionego od kosztów postępowania.

 

           Odwołanie od orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego w Olsztynie na niekorzyść obwinionego w części dotyczącej pkt II orzeczenia w zakresie wymierzenia kary łącznej złożył Minister Sprawiedliwości, zarzucając orzeczeniu obrazę przepisów prawa materialnego, to jest art. 84 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo o adwokaturze poprzez wymierzenie za czyn I kary pieniężnej w wymiarze półtorakrotności najniższego wynagrodzenia obowiązującego w dacie popełnienia czynu oraz za czyn opisany w pkt I ppkt 2 kary nagany, a następnie orzeczenie w pkt II kary łącznej w wymiarze półtorakrotności najniższego wynagrodzenia obowiązującego w dacie popełnienia czynów, mimo zakazu łączenia kary pieniężnej z karą nagany.

 

           Stawiając powyższy zarzut Minister Sprawiedliwości wniósł o zmianę orzeczenia poprzez uchylenie jego pkt II a w pozostałym zakresie utrzymanie orzeczenia w mocy.

 

          

Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:

 

 

           Odwołanie Ministra Sprawiedliwości jako oczywiście uzasadnione zasługiwało na uwzględnienie.

 

           Zgodnie z art. 84 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze w razie jednoczesnego ukarania za kilka przewinień dyscyplinarnych, sąd dyscyplinarny wymierza karę za poszczególne przewinienia, a następnie karę łączną.

2. Przy orzekaniu kary łącznej stosuje się następujące zasady:

1)  w razie orzeczenia kary upomnienia i nagany wymierza się łączną karę nagany; 

2) kary upomnienia i nagany nie podlegają łączeniu z karą pieniężną;

3) przy karach pieniężnych łączna kara pieniężna nie może przekraczać sumy tych kar i nie może być niższa od najwyższej z orzeczonych kar pieniężnych;

4)  kara zawieszenia w czynnościach zawodowych nie podlega łączeniu z karami upomnienia, nagany i karą pieniężną;

5)  przy orzeczonych za kilka przewinień karach rodzajowo różnych i karze wydalenia z adwokatury wymierza się karę łączną wydalenia z adwokatury, a w wypadku orzeczonych równocześnie kar pieniężnych karę tę orzeka się na zasadach przewidzianych w pkt 3.

3. W przypadku, gdy obwiniony popełnił dwa lub więcej przewinień dyscyplinarnych, zanim zapadło pierwsze, choćby nieprawomocne, orzeczenie co do któregokolwiek z nich, wydaje się orzeczenie łączne, o ile orzeczone kary podlegają łączeniu według zasad przewidzianych w ust. 2.

 

           Z uwagi na oczywiste naruszenie prawa materialnego, tj. połączenie kary nagany z karą pieniężną, wbrew wyraźnemu brzmieniu ustawy, tj. art. 84 ust. 2 pkt 2 Prawa o adwokaturze, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 95 n pkt 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. 2017, poz. 2368) Wyższy Sąd Dyscyplinarny zmienił zaskarżone orzeczenie poprzez uchylenie pkt II orzeczenia, zaś w pozostałym zakresie utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie i kosztami postępowania dyscyplinarnego za II instancję obciążył obwinionego.

 

           Wyższy Sąd Dyscyplinarny poza zakresem zaskarżenia wskazuje, iż zarówno Rzecznik Dyscyplinarny, jak i Sąd I instancji, winni z większą starannością formułować zarówno wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, jak i orzeczenie. Niedopuszczalne są sytuacje omyłek
w dacie popełnienia czynów dyscyplinarnych, czy w opisie całego zarzucanego obwinionemu czynu, jak i brak podejmowania czynności procesowych przez organy dyscyplinarne w celu ich usunięcia, a to w drodze sprostowania, czy też modyfikacji wniosku. Podkreślić nadto należy, iż modyfikacje wniosków o dobrowolne poddanie się karze, tj. o wydanie orzeczenia poprzez wymierzenie uzgodnionej z obwinionym kary wymagają każdorazowo akceptacji obwinionego.