Orzeczenie WSD z dnia 4 marca 2017 r.

Orzeczeniem z dnia 16 maja 2016 roku Sąd Dyscyplinarny w sprawie adw. A.A., obwinionego o to, że naruszył godność zawodu adwokata w życiu prywatnym w ten sposób, iż dopuścił się przestępstwa określonego w art. 180a k.k., poprzez kierowanie samochodem osobowym nie mając uprawnień do kierowania pojazdami samochodowymi z uwagi na brak badań psychologicznych, stwierdzających brak przeciwwskazań psychologicznych do prowadzenia pojazdów silnikowych, tj. o przewinienie dyscyplinarne z art. 80 ustawy ? Prawo o adwokaturze i § 4 ZZEAiGZ ustalił, że obwiniony A.A. dopuścił się popełnienia zarzuconego mu czynu i uznając, że wina obwinionego i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, orzekł na podstawie art. 66 § 1 w zw. z art. 67 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 95 ust. 1 i 2 oraz art. 95n ustawy ? Prawo o adwokaturze i art. 341 § 1, art. 342 § 1 i 2 k.p.k. o warunkowym umorzeniu postępowania przeciwko J.G., na okres próby wynoszący rok. Ponadto na podstawie art. 951 ust. 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze orzeczono, że koszty postępowania ponosi Izba Adwokacka.
Uzasadnienie powyższego orzeczenia zawiera przedstawienie niekwestionowanych przez strony okoliczności opisanego w sentencji orzeczenia zachowania obwinionego z powołaniem się na wyrok Sądu Rejonowego (?), którym warunkowo umorzono postępowanie karne wobec oskarżonego A.A. na okres roku próby za czyn z art. 180a k.k., sąd I instancji wskazał na okoliczności uzasadniające przypuszczenie, że pomimo umorzenia warunkowego także postępowania dyscyplinarnego obwiniony będzie przestrzegał w przyszłości porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.
Orzeczenie to w całości zostało zaskarżone odwołaniem Ministra Sprawiedliwości na niekorzyść obwinionego. Odwołanie zarzuciło obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 95n pkt 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze, polegającą na błędnym zastosowaniu art. 66 § 1 w zw. z art. 67 § 1 k.k., poprzez orzeczenie środka związanego z poddaniem sprawcy próbie, tj. warunkowego umorzenia postępowania karnego na okres roku próby, mimo, że przepis art. 95n pkt 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze nie przewiduje możliwości odpowiedniego stosowania w postępowaniu dyscyplinarnym przepisów rozdziału VII k.k., w tym instytucji warunkowego umorzenia postępowania, a ustawa ? Prawo o adwokaturze nie zawiera regulacji odnoszących się do instytucji warunkowego umorzenia postępowania dyscyplinarnego. Odwołanie wniosło o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Dyscyplinarnemu do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu przedstawiającym dotychczasowy przebieg postępowania dyscyplinarnego podniesiono, że okoliczności stanu faktycznego niniejszej sprawy nie budzą wątpliwości, a za sporną należy uznać ocenę prawną, dotyczącą możliwości zastosowania w postępowaniu dyscyplinarnym instytucji warunkowego umorzenia postępowania przewidzianego w k.k. W ocenie odwołania nastąpiło to z rażącym naruszeniem przepisów wskazanego prawa materialnego, poprzez stosowanie środka odpowiedzialności karnej nieznanego ustawie ? Prawo o adwokaturze. Wskazano, że stosownie do art. 95n pkt 2 ustawy ? Prawo o adwokaturze odpowiednie stosowanie przepisów k.k. dotyczy jedynie rozdziałów I-III, zatem instytucja warunkowego umorzenia umieszczona w rozdziale VIII k.k. nie wchodzi w rachubę.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Odwołanie Ministra Sprawiedliwości od zaskarżonego orzeczenia jest oczywiście uzasadnione. Oczywistość ta wynika wprost z wywodu zawartego w treści uzasadnienia odwołania i przez to nie wymaga odrębnego przytaczania. Wyższy Sąd Dyscyplinarny w całości ją podziela. Argumentacja ta uzasadnia uchylenie w całości tego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Wymaga też wskazania, że przy ponownym postępowaniu dyscyplinarnym zajdzie potrzeba jej wnikliwego rozpoznania, przy uwzględnieniu prawidłowego stosowania zarówno przepisów postępowania, jak i zastosowanych przepisów prawa materialnego, z uwzględnieniem potrzeby określenia daty czynu przypisanego obwinionemu.